Ο Κήπος του υπήρξε μία από τις πιο γνωστές φιλοσοφικές σχολές της αρχαιότητας. Θεώρησε ότι σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι η ευτυχία και αυτήν δίδαξε με μέτρο και ήθος. Εκεί ο Επίκουρος δίδαξε για τους θεούς ότι υπάρχουν κι η γνώση που έχουμε για αυτούς είναι εναργής.
Ωστόσο κάλεσε τους ανθρώπους να αναλάβουν την ευθύνη της ύπαρξής τους λέγοντας ότι είναι μάταιο να ζητά κανείς από τους θεούς αυτά που μπορεί να αποκτήσει μόνος του. Το ήξεραν αυτό οι αρχαίοι Έλληνες, το έπρατταν. Στην μάχη του Μαραθώνα δεν επαναπαυθήκαν στη βοήθεια του Θησέα, του Πάνα, του Απόλλωνα πού είπαν ότι τους είδαν… Αλλά πολέμησαν μέχρι τέλους….
Το σώμα του Καλλίμαχου, του πολέμαρχου, στεκόταν όρθιο, διαπεπερασμένο από περσικά βέλη, ήταν νεκρός, αλλά όχι “πεσών”… Στην πιο ηρωική ίσως στάση της ζωής του… Ο Παντέλειος, ποιητής που τον έχουμε χάσει, τον είδε σαν δέντρο με σιδερένιες ρίζες, περιέγραψε την εικόνα του “αδάμαστη ματωμένη όψη του Άρη”…
Ναι, τότε οι θεοί έρχονται σε σένα….Όταν μαγεύονται από τους αγώνες και τη λάμψη του υλικού μεγαλείου σου… Γι’ αυτούς η απόκτηση της υλικής υπόστασης δεν ήταν πάντα εύκολη υπόθεση… Ο Διόνυσος κατασπαράχθηκε από τους Τιτάνες, ο Χριστός σταυρώθηκε… Ο άνθρωπος όμως αιθεριώνει την ύπαρξή του με μία θυσία και γίνεται θείος…προσφέροντας αγόγγυστα το σώμα του στον βωμό του μεγάλου σκοπού, της μεγάλης ιδέας..που δεν είναι αφηρημένη, αλλά απτή… Δίνω το αίμα μου για να μπορεί το δικό σου να κυλά στις φλέβες σου…
Δρ. Αγγελική Κομποχόλη
