Ο Νίκος Σταυρίδης, γεννήθηκε στο Βαθύ της Σάμου το 1910, μέσα σε φτωχή πολύτεκνη οικογένεια. Ως το δεύτερο παιδί της φαμίλιας, πιάνει από πολύ νωρίς δουλειά στο μπακάλικο του πατέρα του, όπου και πέρασε τα παιδικά του χρόνια μέσα στις δυσκολίες της καθημερινής επιβίωσης. Από μικρός έδειξε τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του και ασχολήθηκε νωρίς με την υποκριτική.
Ο μικρός Νίκος, ήδη, από το Δημοτικό και το Γυμνάσιο, πρωταγωνιστώντας στις σχολικές παραστάσεις. Καθημερινά: ασχολούνταν με τον στίβο και το άλμα επί κοντώ, δούλευε σε κινηματογράφο ως βοηθός του μηχανικού προβολής έψελνε στην εκκλησία και έστηνε παραστάσεις θεάτρου σκιών σε όλη τη Σάμο.
Κατέβηκε στην Αθήνα το 1928 κυνηγώντας το όνειρο, για μια καλύτερη ζωή. Πιάνει αμέσως δουλειά σε μια αποθήκη υλικού πολέμου στον Πειραιά, στην οποία πήγαινε μάλιστα με τα πόδια από τη φτωχοσυνοικία της Αθήνας, όπου διέμενε. Μια μέρα που περνούσε έξω από το θέατρο που είχε δει τον Αυλωνίτη και άκουσε τον θίασο να κάνει πρόβα, όρμησε μέσα και ζήτησε με θάρρος από τον μαέστρο, να τον δοκιμάσει στο τραγούδι. Μόλις τραγουδάει άρεσε πολύ και την επόμενη κι όλας άρχισε να συμμετέχει στις παραστάσεις. Ήταν τρισευτυχισμένος…
Ξεκίνησε την καριέρα του το 1929 στο μουσικό θέατρο, συμμετέχοντας σε επιθεωρήσεις, οπερέτες και παραστάσεις βαριετέ. Ο δρόμος προς την επιτυχία δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Πάλεψε πολύ για να κερδίσει ένα ρόλο στο θέατρο, που τόσο αγαπούσε.
Στα χρόνια 1942 – 1958 σχημάτισε θιάσους σε συνεργασία με γνωστούς ηθοποιούς, όπως οι αδερφές Καλουτά, η Μαρίκα Νέζερ, ο Τάκης Μηλιάδης, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος και η Ρένα Βλαχοπούλου. Συμμετείχε σε πάνω από 100 θεατρικές παραστάσεις και οι πιο επιτυχημένες είναι: Η Αυτού Εξοχότης… Εγώ, Εκατό Χιλιάδες Δολάρια, Δέκα Μέρες στο Παρίσι και Ο Ηλίας του 16ου.
Καταπιάστηκε με τον κινηματογράφο σε σχετικά μεγάλη ηλικία. Ντεμπούτο στη μεγάλη οθόνη έκανε με την κωμωδία του Νίκου Τσιφόρου Έλα στο Θείο (1950), σε παραγωγή Φίνος Φιλμ. Έως το 1972 συμμετείχε σε περισσότερες από 120 ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν: Η Ωραία των Αθηνών (1954), Οι παπατζήδες (1954), Γραφείο συνοικεσίων (1956), Μπαρμπαγιάννης ο Κανατάς (1957), Η Φτώχεια Θέλει Καλοπέραση (1958), Τα κίτρινα γάντια (1960), Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα (1960), Σταμάτης και Γρηγόρης (1962), Η Αθήνα την νύχτα (1962), Κορόιδο Γαμπρέ (1962), Ζητείται τίμιος (1963), Ο αδελφός μου ο τροχονόμος (1963), Ψυχραιμία Ναπολέων (1968), Ξύπνα καημένε Περικλή (1969), Ο άνθρωπος ρολόι (1972).
Καταγόταν από την Σάμο και ήταν νυμφευμένος για δυο χρόνια με την Λαρισαία ηθοποιό του μουσικού θεάτρου Ξένη Δράμαλη.
Τη δεκαετία του 1940 άρχισε να συγκροτεί δικούς του θιάσους και να συνεργάζεται με σπουδαίους συναδέλφους του, όπως τη Ρένα Βλαχοπούλου, τις αδελφές Καλουτά, την Καίτη Ντιριντάουα και τη Μαρίκα Νέζερ και την Καίτη Μπελίντα (1958: Τεντυμπόυς των Γιαλαμά-Θίσβιου-Πρετεντέρη), τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο και τη Σοφία Βέμπο (1959), τον Κώστα Χατζηχρήστο (1963) κ.ά. Μεσολάβησε ένα διάστημα (1954-55) κατά το οποίο ίδρυσε μαζί με τον Τάκη Μηλιάδη και τη Νανά Σκιαδά το θίασο «Ελληνική Μουσική Κωμωδία», στον οποίο ανέβασε επιθεωρήσεις αλλά και έργα πρόζας, όπως η κωμωδία “Δέκα μέρες στο Παρίσι” (με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο το 1960).
Διακρίθηκε ιδιαίτερα και για τις κινηματογραφικές του εμφανίσεις. Έπαιξε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη το 1950 στην ταινία του Νίκου Τσιφόρου «Έλα στο θείο». Θα τον θυμόμαστε με αγάπη να εμφανίζεται σε ταινίες: «Η ωραία των Αθηνών», 1953, του Ορέστη Λάσκου «Η φτώχεια θέλει καλοπέραση», 1957, «Φτωχαδάκια και λεφτάδες», 1960, «Τρίτη και 13», 1963, «Ο χαζομπαμπάς», 1967, του Πάνου Γλυκοφρύδη «Δουλειές με φούντες», 1958, του Αλέκου Σακελλάριου «Τα κίτρινα γάντια», 1960, του Γρηγόρη Γρηγορίου «Διαβόλου κάλτσα», 1960, του Κώστα Ανδρίτσου «Ευτυχώς τρελάθηκα», 1961 και σε πολλές άλλες.
Απεβίωσε 77 χρόνων, στην Σάμο στις 12 Δεκεμβρίου του 1987 επισκεπτόμενος την αδερφή του. Κηδεύτηκε στην Κηφισιά.
Της Σοφίας Βαλαβάνη
