Υπεράνω φαντασίας… Ο γυάλινος πόθος μου δεν θα ακουστεί ποτέ σε κανενός το αυτί. Μη φοβάσαι! Και το όνομα σου δεν θα μπει πότε σε λίστες φαρμακοψυχολογίας. Μείνε όπως είσαι. Με αυτό το μάτι καρφίτσα, να τρυπάει αιχμηρά τις συνειδήσεις, όλων αυτών που δεν τόλμησαν και αυτών πού δεν είναι σαν κι εσένα. Παίχτης!
Πόνταρες τα πάντα, όχι με το προκαθορισμένο, από την πλευρά του εξασφαλισμένου, απ’ το κοινωνικό γίγνεσθαι, ανθρώπου. Άνοιξες σαν τον Χάξλεϋ της Πόρτες της ενόρασης, για την ανύψωση προς το ουράνιο. Κι από εκεί, από το απροσδιόριστο μπλε, που ο Ελύτης λέει, ότι το ξόδεψε ο Θεούλης για να μη δούμε την φάτσα του, έπιασες τι ακριβώς εννοούσε ο Χειμωνάς, υπερθεματίζοντας ότι ο Ποιητής κινδυνεύει από τους αγαπημένους του. Όλους αυτούς που δεν τους άφησες να σε αγγίξουν ποτέ. Στο συναίσθημα. Εκεί που ξεχειλίζεις από μια καταπληκτική ικανότητα να διαβάζεις και ν’ αποκωδικοποιείς ανάμεσά τους τις λέξεις, την αξία της σιωπής, την αφασική απ’ την ψυχική γραφή…
Και δεν έφερες αντίρρηση, όταν σου είπα να προτιμάς από το ετοιμοπαράδοτο καλό, το υπό κατασκευή κακό, μόνο και μόνο για να είσαι εσύ ο κυρίαρχος και ο κουμανταδόρος του παιχνιδιού. Πολύ καιρό πριν διαβάσεις Σαρλ Μπωντλαίρ (…η ομορφιά, αν είναι αμιγώς εξωτερική, είναι επιδερμική και είναι για τα σκουπίδια), Αρθούρο Ρεμπώ (ο ζωγράφος είναι ένας από τους αυτόχειρες της κοινωνίας, ο σκηνοθέτης πάντα κάνει την ίδια ταινία με διαφορετικές προσεγγίσεις) και Αντρέι Ταρκόφσκι (ηθικό και ανήθικο στον Έρωτα δεν υπάρχει, το παιχνίδι της περιπλάνησης δεν υπάρχει)…
Μόνο που σου εύχομαι, αλήτισσα στο συναίσθημά σου, να θυμάσαι και να πορεύεσαι με την «αλητείας ωδή», του Γιάγκου Ανδρεάδη. «Η μέθη χωρίς σκέψη είναι σπατάλη δυνάμεων και αντοχών»…
Σ’ ευχαριστώ. Χωρίς εσένα δεν θα μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε ο Φιλύρας στο Θεατρίνο Της Ζωής: «Και τον πήρε ο ύπνος, σαν να τον έπαιρνε ο θάνατος». Η πραγματική ελευθερία των παιδιών αρχίζει από το βαθμό που έχουν σκοτώσει μέσα τους την εξάρτηση από τον ομφάλιο λώρο τους… Μεγαλύτερος νταβατζής στην ζωή ενός ανθρώπου, από την «αγία» οικογένεια, δεν υπάρχει…
Το ιερατείο του ύπνου και οι -δια των ονείρων- καύσεις, όλων των αιρετικών, της νύχτας και της ποίησης. Οι ντάγκλες μου, από εδώ και πέρα…
Από τον Νεκτάριο Μακρή
