Το ελαττωματικό καταμαράν του Mauro Morandi, μεταφέρθηκε στο νησί Budelli σχεδόν τρεις δεκαετίες πριν κατά τύχη. Εκείνος δεν έφυγε ποτέ.
Ο 78χρονος Mauro Morandi, συχνά περπατάει στις βραχώδεις ακτές του Budelli και αγναντεύει την δυστυχισμένη θάλασσα, νιώθοντας μικροσκοπικός μπροστά στις αόρατες δυνάμεις που κινούν τα κύματα.
“Νομίζουμε πως είμαστε γίγαντες που μπορούν να υπερισχύσουν της Γης, αλλά είμαστε απλώς κουνούπια”, λέει ο Morandi.
Το 1989, μεταξύ της Σαρδηνίας και της Κορσικής, με μια χαλασμένη μηχανή και μια χαμένη άγκυρα, το καταμαράν του Morandi πιάστηκε από τις ίδιες ανυποχώρητες δυνάμεις και μεταφέρθηκε στο Budelli. Όταν έμαθε πως ο επιστάτης θα συνταξιοδοτούνταν σε δύο μέρες, ο Morandi που για χρόνια είχε απογοητευτεί από την κοινωνία, πούλησε το καταμαράν του και πήρε τη θέση του.
Ζει μόνος του στο νησί τα τελευταία 28 χρόνια.
Το Εθνικό Πάρκο τους Αρχιπελάγους Maddalena αποτελείται από εφτά νησιά, και το Budelli θεωρείται το ομορφότερο ανάμεσα τους, χάρη στην Spiagga Rosa ή αλλιώς Ροζ Παραλία. Το ροζ χρώμα της άμμου πηγάζει από μικροσκοπικά θραύσματα κοραλλιών, που με την πάροδο του χρόνου έγιναν άμμος από την αδιάκοπη μετατόπιση των κυμάτων.
Στις αρχές της δεκαετίας του 90, η Ιταλική κυβέρνηση ανακήρυξε τη Spiagga Rosa, ως μέρος με μεγάλη φυσική αξία. Η παραλία είχε κλείσει για να προστατευτεί το εύθραυστο οικοσύστημα της, και μόνο ορισμένα σημεία ήταν προσβάσιμα για τους επισκέπτες. Το νησί με τους χιλιάδες τουρίστες που φιλοξενούσε κάθε χρόνο κατέληξε να φιλοξενεί μόνο μια ψυχή.
Το 2016, μετά την τριετή δικαστική διαμάχη μεταξύ της Ιταλικής κυβέρνησης και ενός επιχειρηματία από τη Νέα Ζηλανδία για την ιδιοκτησία του νησιού, το δικαστήριο αποφάσισε πως το νησί Budelli ανήκει στο Εθνικό Πάρκο Maddalena. Την ίδια χρονιά, το Πάρκο αμφισβήτησε το δικαίωμα του Morandi να ζει στο νησί, και το κοινό απάντησε. Ένα αίτημα διαμαρτυρίας για την έξωση του Morandi συγκέντρωσε παραπάνω από 18,000 υπογραφές, πιέζοντας τους τοπικούς πολιτικούς να καθυστερήσουν την απομάκρυνση του επ’ αόριστον.
“Δεν θα φύγω ποτέ,” είπε ο Morandi. “Ελπίζω να πεθάνω εδώ, να αποτεφρωθώ και να σκορπιστούν οι στάχτες μου στον αέρα.” Πιστεύει πως κάθε ζωή στο τέλος θα γίνει ένα με τη Γη – ότι όλοι είμαστε μέρος της ίδιας ενέργειας. Οι Στωικοί της Αρχαίας Ελλάδας το ονόμαζαν αυτό, συμπάθεια, το αίσθημα πως το σύμπαν είναι ένας αδιαίρετος και ενιαίος ζωντανός οργανισμός που βρίσκεται σε συνεχή ροή.
Αυτή η πεποίθηση της διασύνδεσης μας, κινεί τον Morandi να ζει στο νησί χωρίς αποζημίωση. Κάθε μέρα συλλέγει πλαστικά που ξεβράζονται στην παραλία και ασχολείται με την χλωρίδα και την πανίδα του νησιού. Ανεξάρτητα από την αποστροφή του στους ανθρώπους, φυλάει τις ακτές του Budelli με θέρμη και εκπαιδεύει τους καλοκαιρινούς ταξιδιώτες για το οικοσύστημα και πως να το προστατεύσουν.
“Δεν είμαι ούτε βοτανολόγος ούτε βιολόγος,” αναφέρει ο Morandi. “Ναι, ξέρω ονόματα φυτών και ζώων, αλλά η δουλειά μου είναι πολύ διαφορετική από αυτό. Το να μπορείς να φροντίσεις ένα φυτό είναι μια τεχνική εργασία – προσπαθώ να κάνω τους ανθρώπους να καταλάβουν γιατί το φυτό πρέπει να ζήσει.”
Ο Morandi πιστεύει πως μαθαίνοντας στους ανθρώπους να βλέπουν την ομορφιά θα σώσει τον κόσμο από την εκμετάλλευση πιο αποτελεσματικά από επιστημονικές λεπτολογίες. “Θα ήθελα οι άνθρωποι να καταλάβουν πως δεν πρέπει να κοιτάμε την ομορφιά, αλλά να την αισθανόμαστε με κλειστά μάτια.”
Οι χειμώνες στο Budelli είναι ιδιαιτέρως όμορφοι. Ο Morandi αντέχει μεγάλα χρονικά διαστήματα – πάνω από 20 μέρες – χωρίς καμία ανθρώπινη επαφή. Βρίσκει ηρεμία στην ήσυχη ενδοσκόπηση που του παρέχει, και συχνά κάθεται στην παραλία με τίποτα άλλο πέρα από τους μελοδραματικούς ήχους του ανέμου και των κυμάτων που τονίζουν τη σιωπή.
“Είμαι σαν φυλακισμένος εδώ,” αναφέρει “αλλά σε μια φυλακή που διάλεξα για τον εαυτό μου.”
Ο Morandi περνάει το χρόνο του με δημιουργικές αναζητήσεις. Διαμορφώνει άρκευθο ξύλο σε γλυπτά, βρίσκοντας πρόσωπα κρυμμένα στις νεφελώδεις τους μορφές. Διαβάζει με ζήλο και διαλογίζεται με τη γνώση των Ελλήνων φιλοσόφων. Φωτογραφίζει το νησί, θαυμάζοντας το πως αλλάζει ώρα με την ώρα και από εποχή σε εποχή.
Αυτό δεν είναι ασυνήθιστο για ανθρώπους που περνούν μεγάλα χρονικά διαστήματα μόνοι τους. Οι επιστήμονες εδώ και καιρό υποθέτουν πως η απομόνωση γεννά δημιουργικότητα, απόδειξη ο μεγάλος αριθμός καλλιτεχνών, ποιητών και φιλοσόφων ανά τους αιώνες που τα μεγαλύτερα έργα τους φτιάχτηκαν σε απομόνωση από την κοινωνία.
Τα οφέλη της απομόνωσης μπορεί να μην είναι καθολικά. “Η απομόνωση μπορεί να είναι στρεσογόνα, για μέλη των τεχνολογικά προηγμένων κοινωνιών, που έχουν εκπαιδευτεί να πιστεύουν πως η μοναξιά πρέπει να αποφεύγεται,” εξηγεί ο Pete Suedfeld στο Loneliness: A Sourcebook of Current Theory, Research and Therapy. Ωστόσο, υπάρχουν πολιτισμοί στον κόσμο που η μοναχική ζωή παραμένει μια σεβαστή παράδοση. Ο μοναστισμός του Βουδισμού για παράδειγμα, ενθαρρύνει την πνευματική ευλάβεια και την επιδίωξη της γνώσης υπεράνω των σωματικών απολαύσεων.
Εν μέσω της ταχύρρυθμης παγκοσμιοποίησης, η ικανότητα των ανθρώπων να βιώσουν πραγματική απομόνωση ίσως να ανήκει στο παρελθόν. Απαντώντας στην αυξανόμενη ανάπτυξη της περιοχής, μια εταιρία internet δημιούργησε παροχή σύνδεσης Wi-Fi στο Budelli, συνδέοντας τον Morandi και τον αγαπημένο του παράδεισο με τον υπόλοιπο κόσμο μέσω των social media. Αγκαλιάζοντας αυτή τη νέα μορφή επικοινωνίας, με παραχώρηση του, εκ μέρους ενός μεγαλύτερου σκοπού – τη δημιουργία ενός δεσμού μεταξύ των ανθρώπων και της φύσης εκθέτοντας τους στην ομορφιά της. Ένας δεσμός που ο Morandi ελπίζει να παρακινήσει τους ανθρώπους να ενδιαφερθούν για τον πλανήτη που βρίσκεται σε μαρασμό.
“Η αγάπη είναι απόλυτη συνέπεια της ομορφιάς, και αντίστροφα,” λέει ο Morandi. Όταν αγαπάς κάποιον άνθρωπο βαθύτατα τον ή την βλέπεις ως πανέμορφο ή πανέμορφη, όχι επειδή τους βλέπεις σωματικά όμορφους αλλά επειδή τους συναισθάνεσαι, έχεις γίνει κομμάτι τους και εκείνοι κομμάτι σου. Είναι ακριβώς το ίδιο με τη φύση.”
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Μαράτσης
Πηγή : National Geographic
