Το δικαίωμα στην αναπαραγωγή είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ατόμου, εφόσον επιθυμεί, να αποκτήσει απογόνους. Ωστόσο, κάποιοι άνθρωποι δεν είναι δυνατόν να αποκτήσουν με τον φυσικό τρόπο, λόγω προβλημάτων υπογονιμότητας. Έτσι στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν παιδιά καταφεύγουν σε λύσεις που δίνει η σύγχρονη τεχνολογία της ιατρικής, δηλαδή, στην Ιατρικώς Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή (ΙΥΑ) για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.
Οι μέθοδοι για να επιτευχθεί αυτό είναι: α) η Τεχνητή σπερματέγχυση και β) η Εξωσωματική γονιμοποίηση. Στην πρώτη περίπτωση το σπέρμα τοποθετείται στην μήτρα (artificial insemination), ενώ στην δεύτερη το ωάριο και το σπερματοζωάριο γονιμοποιούνται εκτός του σώματος της γυναίκας (in vitro fertilization).
Μέσα από την ανάγκη της απόκτησης παιδιών με τους παραπάνω τρόπους γεννήθηκε ο τουρισμός της Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής, ο οποίος ορίζεται από την σχέση της τουριστικής βιομηχανίας με εκείνη της οικονομικά ανταγωνιστικής ιατρικής. Η προσφυγή του ασθενούς, δηλαδή, εκτός της χώρας που διαμένει, προς αναζήτηση μίας φθηνότερης και ποιοτικότερης ιατρικής περίθαλψης, από εκείνη που πιθανότατα παρέχει η χώρα του, συνδυάζοντάς την –ενίοτε- με την αναψυχή. Για παράδειγμα μια εξωσωματική γονιμοποίηση στην χώρα μας κοστίζει από 3000 έως 5.000 ευρώ ενώ αντίστοιχα στην Αμερική όπως και στον Καναδά μπορεί να φτάσει τις 20.000 ευρώ και στο Ηνωμένο Βασίλειο τις 8.000 ευρώ.
Παράλληλα, καθώς, αναπτύσσεται ο τουρισμός υγείας στην χώρα μας διαμορφώνονται τέτοιες καταστάσεις, οι οποίες αναπτύσσουν νέες θέσεις εργασίας και νέα επιχειρηματικά μοντέλα που εξυπηρετούν τις ανάγκες των ασθενών, ούτως ώστε, μέσα από ευχάριστα πακέτα ψυχαγωγίας, ταυτόχρονα τα ιατρικά κέντρα να προσφέρουν τις ιατρικές υπηρεσίες τους. Αυτό καθίσταται ελκυστικότερο για τους ασθενείς-τουρίστες, καθώς η ψυχολογία τους είναι σε καλύτερα επίπεδα και η συνεργασία με τα ιατρικά κέντρα πιο θεμιτή.
Εδώ πρέπει να υπογραμμίσουμε πως ο ασθενής πρέπει να παραλαμβάνει ένα πλήρες πακέτο εξυπηρέτησης από τους συντονιστές υγείας, έτσι ώστε ο διεθνής ασθενής να καλύπτεται νομικά, αλλά και πρακτικά. Θέματα που θα μπορούσαν να προκύψουν σε σχέση με την ασφάλεια και την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών είναι αμφιλεγόμενα σημεία που άπτονται της βιοηθικής και ηθικής δεοντολογίας. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο ασθενής πρέπει α) να αναζητά τις αντίστοιχες διεθνείς πιστοποιήσεις π.χ. ISO-9000, προκειμένου να υπογράψει μια πιθανή σύμβαση και να μην εξαπατηθεί και β) Θέματα ηθικής που δημιουργούνται από την χρήση του γενετικού υλικού π.χ. επεξεργασία βλαστοκυττάρων κ.λπ. καθώς πολλές από αυτές τις θεραπείες δεν είναι εγκεκριμένες από την χώρα προέλευσης του ασθενή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι ασθενείς να επιζητούν όλο και περισσότερο φιλελεύθερα νομικά πλαίσια για την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα σημαντική για την ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Η τεχνογνωσία στον ιατρικό χώρο, το απόλυτα εξειδικευμένο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, αλλά και η βαθιά γνώση του τουριστικού προϊόντος, προσφέρουν υψηλές προδιαγραφές στις υπηρεσίες. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την ουτοπική φυσική ομορφιά της χώρας, η οποία ανατάσσει την πνευματική υγεία των ασθενών προσφέρουν ένα από τα ιδανικότερα περιβάλλοντα για καλύτερα αποτελέσματα… όλα αυτά φυσικά με την αγαστή συνεργασία των φορέων και της τεχνολογίας.
γράφει ο Αναστάσιος Θεοδωρακέας, MSc Βιοηθικής
