Γεννήθηκα στην Δράμα, το 1994. Είμαι απόφοιτη της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών και έχω εντρυφήσει στον κλάδο της Ψυχολογίας και της Αυτοβελτίωσης. Ασχολούμαι με τη συγγραφή της ποίησης από τα πρώιμα εφηβικά χρόνια, μ εύλογες διακρίσεις στο χώρο. Προετοιμάζω την πρώτη μου ποιητική συλλογή.
Η στιγμή που έγινε η πρώτη ανάμνηση της ζωής σου: Η στιγμή που μου ‘ρχεται στο νου, ως πρώτη ανάμνηση της ζωής μου, είναι εκείνη, όταν μάθαινα ποδήλατο, ενώ σχεδόν δεν έφταναν τα πόδια μου να πατήσουν στο έδαφος! Δεν θυμάμαι πόσες φορές είχα πέσει… μέχρι να σηκωθώ!
Η αξέχαστη στιγμή στο σχολείο: Όταν, την πρώτη φορά, που άρχισα να γράφω ποίηση, βγήκαμε διάλειμμα και ψιθύριζα ομοιοκατάληκτους στίχους, προσπαθώντας να τους συνθέσω. Επαναλάμβανα τους νέους στίχους, που μου ‘ρχονταν αβίαστα στο νου, προσπαθώντας να μη τους ξεχάσω, μέχρι να τελειώσει το διάλειμμα και να επιστρέψουμε στην αίθουσα, ώστε να τους καταγράψω.
Η στιγμή που αποκάλυπτες μια ζαβολιά σου: Φαντάζομαι ότι ήταν μια στιγμή μεγάλης αμηχανίας, όπου τα μάγουλα απευθείας ρόδισαν και κρυφοχαμογελούσα, σκύβοντας το κεφάλι. Συνήθως έτσι συνέβαινε, παρόλο που δεν μου ‘ρχεται στη σκέψη μια τέτοια συγκεκριμένη στιγμή.
Μια ευτυχισμένη παιδική στιγμή: Όταν πρωτοανέβηκα σε άλογο! Έκτοτε, ερωτεύθηκα και το άλογο και την ιππασία. Ήμουν ευτυχισμένη, καθώς ένιωσα για πρώτη φορά μιαν αίσθηση ελευθερίας.
Η στιγμή που ένιωσες το πρώτο καρδιοχτύπι: Μαθήτρια Δημοτικού τότε· κάθε που αντάμωνα μ’ ένα συγκεκριμένο παιδί της γειτονιάς μου (ζούσαμε τον πλατωνικό έρωτα, τότε), ένιωθα το χαρακτηριστικό αυτό πρώτο καρδιοχτύπι! Αξέχαστο!
Μια στιγμή «αφόρητης τρέλας»: Όταν, κατά τη διάρκεια της τριήμερης εκδρομής του Σχολείου στην Αθήνα, πήρα την άδεια απ’ τον υπεύθυνο Καθηγητή, με τη βοήθεια μιας φίλης μου, που υποδύθηκε την ξαδέρφη μου, με σκοπό να λείψουμε ένα βράδυ από το καθιερωμένο της εκδρομής πρόγραμμα, για να πάμε να ακούσουμε την αγαπημένη μας τραγουδίστρια, στο κέντρο, όπου τραγουδούσε τότε.
Μια υπέροχη στιγμή με τους φίλους μου: Μια υπέροχη στιγμή με τους φίλους μου ήταν, στα γενέθλιά μου, όπου μου διοργάνωσαν ένα διαφορετικό «πάρτυ». Μέσα στη φύση του υπέροχου πάρκου της Αγίας Βαρβάρας, στην πόλη μας, όντας καθισμένοι ολόγυρα, με μουσικούλα, κρασί και απλότητα. Ήταν ευτυχία βαθιά, καθώς αισθάνθηκα πόσο η χαρά και η πληρότητα προκύπτουν απ’ τα λιτά, που δυστυχώς συνηθίζουμε να παραβλέπουμε.
Η στιγμή που έφυγες από το σπίτι για ταξίδι: Η στιγμή που έφυγα από το σπίτι για το πρώτο μου ταξίδι, ήταν εκείνη, που με έκανε να αισθανθώ μια διαφορετική ανεξαρτησία. Ήξερα πως πλέον πατούσα (κατά κάποιον τρόπο) στα πόδια μου, παρόλο που ήμουν μόλις δεκαπέντε.
Δυο στιγμές από τα φοιτητικά σου χρόνια: Μια αξέχαστη στιγμή των φοιτητικών μου χρόνων… ήταν μια βραδινή βόλτα σε ταράτσες της πόλης, ώστε να τραβήξουμε φωτογραφίες αναμνηστικές. Και μια άλλη στιγμή, ανεξίτηλη, ήταν εκείνη, όπου διάβαζα όλη την ημέρα για ένα μάθημα, ώσπου κάποια στιγμή, λαμβάνοντας ένα μήνυμα από φίλους, για επικείμενη συνάντηση στην Θεσσαλονίκη το απόγευμα, μπήκα στο λεωφορείο και έφυγα. Παρόλο που το επόμενο πρωί εξεταζόμουν στο συγκεκριμένο μάθημα και παρόλο που ήταν κοντά τέσσερις ώρες η απόσταση της Θεσσαλονίκης από την πόλη που σπούδαζα. Ξενυχτήσαμε όλο το βράδυ και το πρωί έχασα, φυσικά, το μάθημα για το οποίο διάβαζα μέρες ολόκληρες.
Εκείνη η στιγμή που αποφάσισες να ασχοληθείς με την τέχνη της ποίησης: Η στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με την ποίηση, ήταν όταν, έστειλα διστακτικά, ως μαθήτρια Λυκείου, τα ποιήματά μου σε έναν ευρωπαϊκό μαθητικό διαγωνισμό και διακρίθηκα. Οπότε, με αφορμή αυτό, ένας Καθηγητής μου, που είχα σε βαθιά εκτίμηση, μου είχε πει: «ελπίζω να μη σ’ αποτρέψει τίποτα, απ’ το ν’ ανακαλύπτεις καθημερινά την ψυχή σου, μέσα από τους στίχους σου». Πλέον, είχε γίνει υποχρέωση για ‘μένα, παρά επιλογή.
Οι πρώτες στιγμές στο χώρο της ποίησης: Οι πρώτες στιγμές στον χώρο της ποίησης αποτελούνται από αναμνήσεις γνωριμίας ανθρώπων, που θαύμαζα (και εκτιμώ ακόμη), παρακινητές και συνοδοιπόρους, που μ’ ενθάρρυναν και με βοήθησαν να καταλάβω πως αυτό είμαι. Εντέλει, ο όποιος χώρος τέχνης, δεν έχει να κάνει με την καθεαυτού τέχνη και τον καλλιτέχνη της, μα με τους ανθρώπους, που πιστεύουν σ’ εκείνον και στον τρόπο με τον οποίον την αποδίδει.
Η κορυφαία στιγμή μέχρι τώρα στην επαγγελματική σου πορεία: Το πρόσφατο βραβείο στον διαγωνισμό ποίησης, αφιερωμένο στον «Νίκο Καζαντζάκη», ο οποίος είναι πνευματικός και ηθικός μέντορας για ‘μένα. Ήταν μια βαθιά ικανοποίηση. Ίσως λόγω της αίσθησης πως, κατά κάποιον τρόπο, του ανταπέδωσα όλα αυτά, που μου ‘χει μεταλαμπαδεύσει.
Στιγμές ενός ταξιδιού: Κυκλαδίτικος αέρας, υπόλευκα σοκάκια, παντρεμένα με το γαλανό, ανάλαφρα περπατήματα ανάμεσά τους· πρωινό σε ένα γωνιακό καφέ, όπου επάνω του έσκαγε κυριολεκτικά το κύμα… Οι απλές στιγμές που, πάντοτε σε ένα ταξίδι, μοιάζουν πρωτόγνωρες.
Η στιγμή που γνώρισες έναν σημαντικό άνθρωπο: Ήταν στιγμή ατόφιας χαράς και εσωτερικής πληρότητας. Ένιωσα ένα βαθύ ρίγος, θυμάμαι, και το νιώθω ακόμα στην σκέψη. Όπως και κάθε τέτοιου είδους, αντίστοιχη στιγμή, που υπήρξε. Σημαντικοί άνθρωποι είμαστε όλοι ανεξαιρέτως. Απλώς, κάποιες φορές δεν εκδηλώνουμε την αξία μας με το επάγγελμα, το κύρος, την αναγνωρισιμότητα ή τις υλικές μας κατακτήσεις, την εκπληρώνουμε μέσα από την παρουσία μας στη ζωή των ανθρώπων, που μας βλέπουν ως σημαντικούς. Ας μην το ξεχνάμε αυτό.
Η στιγμή της γνωριμίας με έναν μεγάλο έρωτα: Εκείνη η στιγμή, σε αντίθεση με την παιδική/πλατωνική έως τότε εκδήλωση σκιρτήματος – όπου ως παιδί κερδίζεις κάποιους χτύπους – ήταν στιγμή απώλειας σφυγμών και στιγμιαίας διακοπής της ανάσας. Και όχι μόνο εκείνη η στιγμή, μα και οι επακόλουθές της. Την θυμάμαι σαν τώρα με κάθε λεπτομέρεια. Δύσκολο, όμως, να την αποδώσω. Είναι όπως με το καλύτερο ποίημα· το ‘χεις μέσα σου ατόφιο και αψεγάδιαστο. Όμως, μοιάζει ακατόρθωτη η απόδοσή του. Όχι γιατί δεν έχεις τις λέξεις. Απλώς, γιατί κάτι θα λείπει απ’ το νόημα πάντα. Οπότε, ολοένα και προσπαθείς να το αποδόσεις καλύτερα και, εντέλει, ολοένα και αδυνατείς να το κάνεις. Η στιγμή της γνωριμίας μου με τον πρώτο και μεγάλο μου έρωτα είναι το καλύτερό μου ποίημα. Και το καλύτερό μας ποίημα, είναι πάντοτε το βαθύτερο και ουσιώδες συναίσθημά μας.
Εκείνη η στιγμή που ομολόγησες στον εαυτό σου ότι ερωτεύτηκες: Όταν ομολόγησα στον εαυτό μου συνειδητά τη σκέψη πως «είμαι ερωτευμένη», ένιωσα έναν πρωτόγνωρο ενθουσιασμό, έναν φόβο και μια «υποχρέωση» απέναντι στο ίδιο το συναίσθημα· θέλω πάντοτε να προσδίδω στα συναισθήματα την αξία, που καθολικά εκπροσωπούν και να λαμβάνω από αυτά την ουσία, που έχουν να με διδάξουν.
Εκείνη η στιγμή που ένιωσες ευτυχία: Η έντονη στιγμή της ευτυχίας ήταν εκείνη, όπου το συναίσθημα του έρωτα, στο οποίο αναφέρθηκα παραπάνω, μου ανταποδόθηκε και εκπλήρωσα την βαθιά μου, τότε, επιθυμία να το ζήσω, αποκλείοντας πλέον την σκέψη του πιθανού και αλγεινού «απωθημένου».
Η στιγμή που απογοητεύτηκες: Συχνά, απογοητεύομαι με την αίσθηση της υφιστάμενης αδικίας, που διαπράττεται είτε ως προς εμένα, είτε ως προς άλλους. Είναι κάτι βαθύτερο από απογοήτευση. Είναι παράπονο. Η δικαιοσύνη είναι στο μυαλό μου μιαν αρετή και μιαν αξία αδιαπραγμάτευτη. Δεν είναι κτήμα στο χέρι κανενός, ούτε για να την ορίσει, ούτε για να την τροποποιήσει. Είναι καθολική και ατόφια για όλους. Οπότε, πάντοτε επιθυμώ βαθιά να υπάρχει η δικαιοσύνη και ας είναι και εις βάρος μου. Βέβαια, δυστυχώς, το δίκαιο, έχει πλέον καταλήξει να είναι μια έννοια υποκειμενικών επηρεαζόμενη, οπότε καταλήγει καθένας απ’ τη μεριά του να θεωρεί πως πράττει δίκαια. Αλλά, είναι πράγματι έτσι;
Μια στιγμή που σε πλημμύρισε φόβο: Η στιγμή που με πλημμύρισε φόβο, ήταν όταν αντιλήφθηκα πως συχνά, στην προσπάθεια να κερδίσουμε κάτι, θυσιάζουμε κάτι άλλο – και αυτό συμπεριλαμβάνει και τον εαυτό μας. Φοβήθηκα, γιατί, έχοντας κάνει μεγάλη προσπάθεια να κατακτήσω κάτι, που επιθυμούσα, έβλεπα ότι χάνω κάτι, που αγαπώ, ή είμαι. Συχνά, στον βωμό επίτευξης επιθυμητών στόχων, εστιάζουμε τόσο την προσοχή μας σε αυτούς, που χάνουμε άλλα, ουσιώδη πράγματα στη ζωή μας. Αν το σκεφτεί κανείς ώριμα, ενίοτε καταλήγει να τον φοβίσει.
Μια τολμηρή στιγμή: Η στιγμή, που ηθελημένα ήρθα αντιμέτωπη με έναν φόβο μου, με σκοπό να τον διαχειριστώ και να τον ξεπεράσω. Όταν το έκανα, ήξερα πως δεν υπήρχε ο φόβος χειροπιαστά, παρά μόνο στο μυαλό μου. Έκτοτε έχω υιοθετήσει αυτή την τακτική. Χρειάζεται ένα στοιχειώδες περίσσεμα τόλμης για να το κάνεις αυτό, αλλά όταν το αντιμετωπίζεις, το συναίσθημα, που συνεπάγεται, είναι ανεκτίμητο.
Η στιγμή που αποφάσισες να λησμονήσεις κάτι από το παρελθόν: Η στιγμή, που αποφάσισα να λησμονήσω κάτι από το παρελθόν, ήρθε έπειτα από αρκετό πόνο και ψυχικό παίδεμα· και άργησε πολύ. Όμως, όταν ήρθε, ήξερα πια ότι όντως θα το άφηνα πίσω μου. Δεν έχει να κάνει πάντοτε με το να «λησμονείς», μα με το να μαθαίνεις να ζεις θυμούμενος και παρόλα αυτά να μη σε πονάει. Όταν άρχισα ν’ αντιλαμβάνομαι πως χάνω τον εαυτό μου μέσα στο κομμάτι της μνήμης, τότε ήρθε η στιγμή, που επέλεξα να το αφήσω πίσω μου.
Εκείνη η στιγμή που σε πόνεσε: Αυτό, που πάντοτε πονάει, είναι η απώλεια. Σε όλες τις μορφές της. Είτε αφορά την κυριολεκτική απώλεια ενός ανθρώπου από τη ζωή, είτε την μεταφορική. Παρόλα αυτά, μοιάζουν αυτές οι δυο. Γιατί και στις δύο πενθείς. Οι στιγμές, που με πόνεσαν, αφορούσαν τις δύο αυτές κατηγορίες, όπου πενθούσα. Όμως, συγχρόνως, ήταν και οι στιγμές, που με μετουσίωσαν σ’ αυτό, που είμαι. Πάντοτε ο πόνος έρχεται συνοδευτικός μ’ ένα μάθημα.
Η στιγμή που άκουσες μια σκληρή αλήθεια: Η στιγμή, που άκουσα μια σκληρή αλήθεια, ήταν, όντας στην εφηβεία και, μάλιστα, προήλθε από τα χείλη της μητέρας μου. Ήταν περισσότερο σκληρή συμβουλευτική αλήθεια, που στο μέλλον, φυσικά, επιβεβαιώθηκε. Την είχα ρωτήσει, θυμάμαι, τη γνώμη της για μια επικείμενη επιλογή μου. Και μου απάντησε χαρακτηριστικά: «Θα επιλέξεις ό,τι επιθυμεί η ψυχή σου. Όμως, να θυμάσαι πως εμείς είμαστε, που υποφέρουμε το βάρος και την ποιότητα των επιλογών μας. Είτε αυτές είναι καλές, είτε όχι. Κανένας δεν μπορεί να τις υπομείνει για εμάς, ούτε καν οι ίδιοι οι γονείς μας.» Ήξερα ότι ήταν μια αλήθεια σκληρή, ακόμη και χωρίς να την είχα, ακόμα, βιώσει. Οπότε, όταν έκανα την επιλογή, που ήθελα και έφαγα τα μούτρα μου, ήξερα. Συνήθως αυτοί, που σ’ αγαπούν, σου λένε τις σκληρές αλήθειες, κατ’ εμέ. Και αντιστοίχως, αυτούς, που σου λένε τις σκληρές αλήθειες, αξίζει να τους έχεις στη ζωή σου και να τους αγαπάς.
Η στιγμή που είπες: «Αυτή είναι η ομορφότερη στιγμή της ζωής μου»: Το έχω πει αρκετές φορές. Και χαίρομαι! Γιατί, κάθε φορά, που το λέω, έρχεται και μία νέα στιγμή να λάβει τη θέση της προηγούμενης ομορφότερης. Το ‘χω σκεφτεί σε στιγμή αγκαλιάς, σε στιγμή θαυμασμού, σε στιγμή βραδινής χαλάρωσης σε απόμερη παραλία με αγαπημένο πρόσωπο, σε στιγμή θέασης ενός τοπίου, δημιουργίας μιας ανάμνησης αλλιώτικης…
Η στιγμή που περιμένεις εναγωνίως στο μέλλον: Προσδοκώ εναγωνίως να εκπληρώσω, όπως οραματίζομαι, τα ποιητικά μου καθήκοντα. Και λέω «καθήκοντα», γιατί αισθάνομαι πως ένα βαθύ καθήκον ενώνει εμάς τους καλλιτέχνες με την τέχνη μας. Επιθυμώ με λαχτάρα, να εκπληρώσω μια πορεία ταπεινή και εξ’ ολοκλήρου αντιπροσωπευτική, τόσο στην τέχνη, όσο και στη ζωή μου. Κι είναι αυτή η προσδοκία και η αναμονή, πολλές φορές, η ίδια η ανταπόδοση της τέχνης και της ζωής.-
Concept: Βίκυ Μπαφατάκη
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Αγγελική Τριάντη
Συγχαρητήρια