Γεννήθηκα στις Σέρρες όπου και μεγάλωσα. Οι σπουδές μου στην Ιατρική με οδήγησαν στη Ρουμανία, στο Βουκουρέστι. Από εκεί ο επόμενος σταθμός ήταν η Θεσσαλονίκη…πάλι Σέρρες και τώρα εδώ και τρία χρόνια η Αθήνα, την οποία λατρεύω. Είμαι χειρουργός ωτορινολαρυγγολόγος, στο νοσοκομείο “Ιπποκράτειο”. Μάλλον επέλεξα την ειδικότητα λόγω του μεγάλου μου έρωτα που ακούει στο όνομα μουσική.
‘Εχω ασχοληθεί 8 χρόνια με το πιάνο…και την τελευταία οκταετία έχω υποκύψει στη γοητεία του ραδιοφώνου, σαν μουσικός παραγωγός με πρόσφατο σταθμό τον Innersound Radio. Η άλλη μου αγάπη είναι η φωτογραφία, με την οποία ασχολούμαι όποτε το επιτρέπει ο χρόνος, αλλά πολύ θα ήθελα να κάνω κάτι περισσότερο στο μέλλον…
Στιγμές…
Η στιγμή που έγινε η πρώτη ανάμνηση της ζωής σου: Η πρώτη ανάμνηση…χμ…στύβω το μυαλό μου να γυρίσει όσο πιο πίσω γίνεται…νηπιαγωγείο…κάθομαι στο ίδιο θρανίο με τον Ηλία, παντοτινό μου φίλο. Θέλει απεγνωσμένα να κατουρήσει, αλλά ντρέπεται να το πει στη δασκάλα… Η κύστη όμως φουσκώνει και στο τέλος δεν αντέχει… «Κυρία μπορώ να πάω στη τουαλέτα;» φωνάζει απεγνωσμένα! «Να πας παιδί μου» …σηκώνεται ο Ηλίας και τι να δω… είχε ήδη αρχίσει το κατούρημα στο θρανίο… ακόμη θυμάμαι την κηλίδα.
Η αξέχαστη στιγμή στο σχολείο: Αυτή είναι πάντα χαραγμένη μέσα μου… πρώτη γυμνασίου, τρελός πλατωνικός έρωτας με τη Μαρία…είχαμε γίνει talk of the school… μάθημα οικοκυρικών (η επιτομή της βαρεμάρας…). Εγώ καθόμουν στην πρώτη σειρά θρανίων και αυτή στην τρίτη σειρά, πρώτο θρανίο… Κάποια στιγμή την κοιτώ, με κοιτά κι αυτή και αρχίζουμε να μιλάμε με νοήματα, νομίζοντας (τρομάρα μας) ότι το κάνουμε τόσο έξυπνα που δε μας βλέπει κανείς… μόνο που μας παρακολουθούσαν όλοι, με προεξάρχοντα την καθηγήτρια…η οποία σε κάποια στιγμή σταματά το μάθημα και λέει “Γιώργο, Μαρία φτάνει παιδιά! Μπορείτε να συνεχίσετε το φλερτ στο διάλειμμα!” Έγινε χαμός…τα μάγουλα και των δυο μας ήταν σαν να τα βουτήξαμε σε κέτσαπ…
Τη στιγμή που αποκάλυπτες μια ζαβολιά σου: Ζαβολιά…για να θυμηθώ! Είναι απίστευτο, αλλά δεν έχω κάνει ζαβολιές… (τελικά σκέφτομαι αν πράγματι ήμουν τόσο βουτυρόπαιδο μικρός…)
Μια ευτυχισμένη παιδική στιγμή: Το να ακούω το Dschinghis khan από το πανέμορφο ρετρό πικ-απ βαλιτσάκι του πατέρα μου και να χοροπηδώ στο κρεβάτι. Από τότε η μουσική κυλούσε στο κυκλοφορικό μου σύστημα…
Η στιγμή που ένιωσες το πρώτο καρδιοχτύπι: Η Μαρία που είπα πιο πάνω…την είχα ερωτευτεί τρελά (και δεν ήμουν ο μόνος)… αλλά άργησα. Όταν το εξομολογήθηκα φόρα παρτίδα (το καλοκαίρι της πρώτης γυμνασίου) μου είπε ότι θα έφευγε από τις Σέρρες. Ένιωσα σαν τους Γαλάτες, μόνο που εμένα έπεσε ο ουρανός και με πλάκωσε.
Μια στιγμή ‘αφόρητης τρέλας’: Τρέλες πολλές…τι να πρωτογράψω… αλλά αφόρητη… πριν από μερικά χρόνια. Ένα βράδυ μάλωσα άσχημα με μια γυναίκα με την οποία ήταν σίγουρο πως δεν ταιριάζαμε σε τίποτα. Εκείνη Λάρισα, εγώ Σέρρες. Ήταν δυο τα μεσάνυχτα . Η ανασφάλεια χτύπησε συναγερμό… μπήκα λοιπόν στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα για Λάρισα. Έφτασα γύρω στις 5 και ξαφνικά με έπιασε ένας απαράμιλλος δισταγμός…ούτε καν μπόρεσα να της τηλεφωνήσω. Κοιμήθηκα σε ένα ξενοδοχείο και πρωί πρωί γύρισα στο σπίτι…δε με κατάλαβε κανείς.
Μια υπέροχη στιγμή με τους φίλους μου: Οι στιγμές με τους φίλους είναι σαν τα φωτάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Όταν ανάβουν το κάνουν ακόμη πιο όμορφο. Πρόσφατα βρεθήκαμε σε ένα μπαράκι στις Σέρρες μια παρέα που είχαμε να μαζευτούμε έτσι, όλοι μαζί πάνω από δυο χρόνια. Έγινε χαμός. Ξεσηκώσαμε όλο το μαγαζί! Τραγουδούσαμε, χορεύαμε, ουρλιάζαμε, μεθύσαμε…και παρασύραμε και όλο τον κόσμο που ήταν εκεί. Έξι το πρωί ήταν τα πάντα κλειστά εκτός από το μπαράκι αυτό…
Η στιγμή που έφυγες από το σπίτι για σπουδές: 1993… Ήρθε η στιγμή της αναχώρησης για το Βουκουρέστι. Θα σπούδαζα εκεί…. ήθελα τόσο πολύ να φύγω από το σπίτι. Το μικρόβιο της ανεξαρτησίας είχε διεισδύσει παντού μέσα μου. Το πρώτο βράδυ στο Βουκουρέστι έκλαψα… μετά όλα πήραν το δρόμο τους…
Δυο στιγμές από τα φοιτητικά σου χρόνια: Νιώθω υπέρμετρα τυχερός για τα φοιτητικά μου χρόνια στη Ρουμανία. Έκανα μια μαγική φοιτητική ζωή που άλλοι φοιτητές δεν θα την ονειρεύονταν ούτε στα πιο υγρά τους όνειρα. Η πρώτη στιγμή ήταν το πρώτο πάρτυ που έκανα στο σπίτι μου. Είχα αδειάσει όλα τα έπιπλα από το δωμάτιο και είχα πει σε όλους να φέρουν το ποτό που θα πιουν… Τελικό αποτέλεσμα; Βρήκα πατημασιές μέχρι και κοντά στο ταβάνι… το δε πάτωμα ήταν ένα συνονθύλευμα από σπασμένα μπουκάλια…epic…
Η δεύτερη στιγμή ήταν ένα βράδυ πάλι μετά από πάρτυ μου. Βγήκαμε έξω να συνεχίσουμε τη διασκέδαση… ένας από την παρέα μου ήταν σκνίπα από το μεθύσι. Είδε λοιπόν δυο Ρουμάνους και άρχισε να τους βρίζει. Για κακή του τύχη δεν τον άφησαν έτσι. Τον έβαλαν κάτω και πρώτη φορά στη ζωή μου είδα να ρίχνουν κλωτσιές στο κεφάλι (πάντως εκείνος σηκώθηκε και συνεχίσαμε κανονικά τη βόλτα μας…).
Εκείνη η στιγμή που αποφάσισες να ασχοληθείς με…: την ιατρική ασχολήθηκα γιατί μου αρέσουν πάντα τα δύσκολα. Αν θα διάλεγα κάτι άλλο θα ήταν η αρχιτεκτονική, αλλά στα μαθηματικά ήμουν πολύ κακός και έτσι η πρώτη δέσμη ήταν απαγορευτική τότε…Ασχολήθηκα με τη μουσική και θα ευγνωμονώ πάντα τους γονείς μου που ήθελαν να μάθω πιάνο. Από τη στιγμή που χτύπησα το πρώτο πλήκτρο ήξερα ότι ο κόσμος της μουσικής είναι ο δικός μου κόσμος. Όσο για την φωτογραφία… λατρεύω την αποτύπωση της στιγμής, λατρεύω την ακινητοποίηση των συναισθημάτων που αντανακλά η αποτύπωση ενός προσώπου…
Οι πρώτες στιγμές στο χώρο της ιατρικής: χαχαχα…πρώτη μέρα στη Σχολή και κατευθείαν στα βαθιά. Μάθημα ανατομίας! Μπήκαμε στην αίθουσα με τα πτώματα… η φορμόλη να ευωδιάζει το χώρο..και άρχισαν οι λιποθυμίες, οι βαριές ανάσες, οι αναγούλες… Στο τέλος οι μισοί είχαν αποχωρήσει (εμένα δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν με πείραξε πολύ…).
Η κορυφαία στιγμή μέχρι τώρα στην επαγγελματική σου πορεία: Τελειώνοντας την ειδικότητα κλείνει ένας μεγάλος κύκλος και αρχίζει κάτι άλλο. Στιγμές ολοκλήρωσης; Κάθε φορά που ένας ασθενής σε ευχαριστεί και στα χείλη του σχηματίζεται αυτό το μοναδικό χαμόγελο της υγείας…νιώθεις να πετάς!
Στιγμές ενός ταξιδιού: Αίγυπτος 2009. Η στιγμή που αντίκρισα τη Σφίγγα και αισθάνθηκα τόσο λίγος μπροστά στο θείο αυτό δημιούργημα. Η στιγμή που μπήκα στην πυραμίδα… η αγορά του Αλ Χαλίλι (τα παζάρια των τιμών εκεί με ξετρέλαναν) ,η κρουαζιέρα στο Νείλο… ήταν ένα ταξίδι σε έναν άλλο χωροχρόνο…
Η στιγμή που γνώρισες έναν σημαντικό άνθρωπο: Σεπτέμβριος 2012. Μέσα από μια ευτυχή συγκυρία γνωρίζω τον ηθοποιό Μιχάλη Μητρούση. Νιώθω ευλογημένος από τη γνωριμία αυτή. Ο Μιχάλης είναι τόσο αυθόρμητος, τόσο αγνός άνθρωπος… και ταυτόχρονα θαυμάσιος σε αυτό που κάνει… Μου έχει προσφέρει τόσα πολλά η φιλία μας και τον ευχαριστώ για αυτό.
Η στιγμή της γνωριμίας με έναν μεγάλο έρωτα: Μεγάλοι έρωτες… Άραγε υπάρχουν μικροί και μεγάλοι; Πάντα όταν ερωτεύομαι βουλιάζω μέσα στον έρωτα αυτόν. Θα επιλέξω όμως την στιγμή που ένα απόγευμα περιμένοντας κάτι φίλες μου να έρθουν στο σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη χτύπησε το κουδούνι… Άνοιξα και εκτός από τις φίλες μου ήταν εκεί και μια γυναίκα που δεν είχα ξαναδεί. Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν και χόρεψαν μαζί για μερικά δευτερόλεπτα. Είναι η στιγμή που ακούστηκε το “κλικ” …
Εκείνη η στιγμή που ομολόγησες στον εαυτό σου ότι ερωτεύτηκες: Ήταν εκείνη η στιγμή του κλικ που ομολόγησα στον εαυτό μου “Γιώργο είσαι ερωτευμένος!”…κεραυνοί ακούστηκαν στον ουρανό…
Εκείνη η στιγμή που ένιωσες ευτυχία: Υπάρχουν άφθονες στιγμές ευτυχίας στη ζωή μου. Η ζωή είναι τόσο ωραία από μόνη της που είναι υπέροχο να ρουφάς και την παραμικρή γουλιά ευτυχίας… Ένιωσα ευτυχία όταν είδα για πρώτη φορά την αγαπημένη μου μπάντα, τους Duran Duran. Ένιωσα ευτυχία και πριν από λίγες μέρες που βοήθησα έναν παππού που είδα τυχαία στο δρόμο να μεταφερθεί στο νοσοκομείο ,γιατί είχε κολπική μαρμαρυγή. Αποδείχτηκε παππούς μια καλής μου φίλης. Τη μεγαλύτερη ευτυχία τη νιώθω όμως κάθε μέρα έχοντας νικήσει ένα σημαντικό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισα στη ζωή μου…
Η στιγμή που απογοητεύτηκες: όταν αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα αυτό, κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι ίσως δεν καταφέρω ποτέ να γίνω καλά…
Μια στιγμή που σε πλημμύρισε φόβο: η αρρώστια προκαλεί φόβο… και όσο παραμένει τόσο αυξάνεται ο φόβος…
Μια τολμηρή στιγμή: η στιγμή που αποφάσισα να σταματήσω να φοβάμαι και να δω το πρόβλημά μου πρόσωπο με πρόσωπο. Ήταν το πιο τολμηρό πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου. Ο άνθρωπος είναι ένα απαράμιλλα δυνατό πλάσμα όταν θέλει. Μπορεί να νικήσει κάθε κακό.
Η στιγμή που αποφάσισες να λησμονήσεις κάτι από το παρελθόν: Έπρεπε να λησμονήσω ένα μεγάλο μέρος από το παρελθόν μου…να το στοιβάξω σε μια ντουλάπα, σε μια απομακρυσμένη γωνιά της ψυχής μου…να το ξεχάσω…για να μπορέσω να κοιτάξω μπροστά…
Εκείνη η στιγμή που σε πόνεσε: Η στιγμή που έμαθα ότι ο πατέρας μου έπασχε από καρκίνο στο πάγκρεας. Δεν ήταν απλά πόνος… ήταν παράλυση. Σταμάτησα να ζω για μερικά λεπτά…
Η στιγμή που άκουσες μια σκληρή αλήθεια: Όταν ο πατέρας μου μπήκε στο χειρουργείο και τον ακολούθησα και εγώ. Ήθελα να είμαι όσο περισσότερο μπορώ κοντά του. Η εγχείρηση είχε ξεκινήσει και μισή ώρα περίπου μετά, άκουσα τον χειρουργό να μου λέει “δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα… ο όγκος είναι ανεγχείρητος”. Ήταν ό,τι πιο σκληρό έχω ακούσει ως τώρα στη ζωή μου…
Η στιγμή που είπες: «Αυτή είναι η ομορφότερη στιγμή της ζωής μου»: Ομορφότερη στιγμή… όταν διαπίστωσα ότι γιατρεύομαι… ότι γίνομαι καλά…ότι βλέπω πάλι φως παντού….πετούσα κυριολεκτικά…
Η στιγμή που περιμένεις εναγωνίως στο μέλλον: η επιθυμία είναι το καύσιμο της ζωής. Περιμένω εναγωνίως την πραγματοποίηση της επόμενης…
Επιμέλεια: Κωνσταντίνα Κλοκοτάρα
Concept: Βίκυ Μπαφατάκη
