Βράδυ Ιουλίου. Αγγίξαμε την Αστυπαλιά. Το ενετικό κάστρο, αγέρωχο και λαμπερό υψώνεται στην κορφή του νησιού. Τα φώτα, που είναι στραμμένα προς το κάστρο, φέγγουν γλυκά το νησί.
Γλυκοχάραξε. Από το μπαλκόνι του σπιτιού δεσπόζει το κάστρο της Αστυπαλιάς. Τα άσπρα σπίτια, που συνδυάζουν την αρχιτεκτονική των Κυκλάδων και συνάμα των Δωδεκανήσων, αγκαλιάζουν την χώρα. Το νησί συνιστά ένα αρμονικό συνονθύλευμα χρωμάτων και παραδόσεων.
Σαγηνευτική είναι η θέα από τους ανεμόμυλους, που σαν στρατιωτάκια παρατεταγμένα, με τον λευκό τους κορμό και την κεραμιδοκόκκινη σκεπή τους, αποτελούν σημείο συνάντησης για το καλοκαιρινό αντάμωμα. Ο δρόμος είναι ευχάριστος και πάντα ανηφορικός.
Στόχος είναι το κάστρο κι οι λευκές Εκκλησιές με τους μπλε τρούλους, εκεί απάνου στο ύψωμα. Όμορφα σπίτια, στενά δρομάκια, μπαλκόνια, βουκαμβίλιες κι εκκλησάκια στην σειρά, χορταίνουν τα μάτια σου, προτού φτάσεις το ιστορικό κάστρο, που φρουρεί το νησί.
Το απέραντο μπλε θωρείς από το κάστρο, που αγκαλιάζει μέσα του δυο ιστορικές εκκλησιές. Θαυμάζεις από εκείνο το σημείο, τον επιβλητικό, γαλάζιο τρούλο και το καμπαναριό της Κυράς, της Πορταΐτισσας, που φυλά στοργικά όλο τον κόσμο. Ειρήνη, κατάνυξη και δέος σε κυριαρχούν. Στο ναό της Παναγιάς, μια κοπελιά ξεναγεί εθελοντικά τους επισκέπτες, τιμής ένεκεν του ονόματός της.
Σε ταράτσα του κάστρου, ένας άνδρας ελεύθερα και ξέγνοιαστα χορεύει, ακούγοντας μουσική, χωρίς να αντιλαμβάνεται την παρουσία του επισκέπτη στον χώρο. Η θέα από ’κείνη την γωνιά του Αιγαίου είναι καθόλα αφοπλιστική. Μπλε. Θάλασσα. Πώς να χορτάσουν τα μάτια αυτή την όψη;
Κρατάς τις στιγμές και κατηφορίζεις μέσα στην γαλήνη για να γευτείς τις μυρωδιές του νησιού. Εξερευνώντας την Αστυπαλιά, θαυμάζεις τις αντιθέσεις. Όμορφο κι άγριο είναι το τοπίο.
Η διαδρομή ως τις Βάτσες σου κόβει την ανάσα. Όμως, σε αποζημιώνει το εκθαμβωτικό γαλάζιο χρώμα της θάλασσας, που είναι κρυμμένο μέσα στους γυμνούς βράχους.
Όσο γυρίζεις το νησί, συναντάς ντόπιους, τουρίστες από το εξωτερικό, συνταξιούχους Αθηναίους, που ήρθαν να ζήσουν στην Αστυπάλαια, νέους από την Αθήνα κι όχι μόνο, που πήγαν στο νησί για τα προς το ζην.
Έμορφες οι παραλίες του νησιού, να τις γευτείς, να βουτήξεις στα καθάρια τους νερά. Λιβάδι, Βάτσες, Καμινάκια, Άγιος Ιωάννης Ρίχτης, Στενό, Μικρό Στενό, (Χρυσή) Ψιλή Άμμος, Παχιά Άμμος, Τζανάκι(α), Πλάκες, Πέρα Γιαλός, Σχοινώντας, Πάνορμος, Κουτσομύτης, Κουνούπες, Μπλε Λιμανάκι, Μαλτεζάνα, Βαλάνη, Άγιος Ιωάννης, Άγιος Κωνσταντίνος, Άγιος Βασίλειος…
Κι έρχεται στην ώρα του το σούρουπο. Όταν πέσει ο ήλιος, παιδιά, νέοι κι ηλικιωμένοι περιδιαβαίνουν τα στενά της Αστυπάλαιας κι απολαμβάνουν τις όμορφες και ζεστές στιγμές του θέρους. Κάτω από το κάστρο, δύο νέοι παίζουν σε ένα μαγαζί μουσικά όργανα παραδοσιακά. Ο ήχος της τσαμπούνας και της λύρας σταματούν τον περαστικό για να ακούσει μελωδίες διαχρονικές, ντόπιες κι ελληνικές.
Το ταξίδι δεν θες να τελειώσει εδώ. Όμως, πρέπει να γυρίσεις πίσω στο πρώτο λιμάνι της χώρας. Το ταξίδι στην Αστυπαλιά, ωσάν μαργαρίτης φωλιάζει βαθιά μέσα σου, ακόμη κι αν το αναπολείς στην καρδιά του κρύου χειμώνα. Χαίρεσαι κι αγάλλεσαι, που αξιώθηκες και γνώρισες την όμορφη πεταλούδα, που φτερουγίζει πάνω από τα μπλε νερά του Αιγαίου.
Συντάκτρια: Αγγελική Τριάντη
