Το life style και gossip περιοδικό Tatler της Βρετανίας δεν φημίζεται για βιοηθικό περιοδικό Σε κάθε περίπτωση, οι συνδρομητές του παρακολουθούν τις φωτογραφίες ιδιωτικών τζετ, κοσμημάτων και κοστουμιών παρά διαβάζουν τα κείμενα. Οι αναγνώστες της ψηφιακής έκδοσης έχουν μέσο εισόδημα νοικοκυριού 250.000 $. Στο τελευταίο τεύχος επισημαίνει μια ενδιαφέρουσα πτυχή του νόμου σχετικά με την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Η εξωσωματική γονιμοποίηση και η παρένθετη μητρότητα δεν είναι συμβατές με το βρετανικό σύστημα αμοιβών.
Η Μαρκησία του Μπαθ, παντρεμένη με τον 8ο Μαρκήσιο του Μπαθ, τον πυργοδεσπότη του Longleat, στο Wiltshire, την προγονική έδρα των Μαρκησίων του Μπαθ με 9.000 στρέμματακαι το δικό του πάρκο σαφάρι και χρονολογείται από το 1580. Είναι σταρ των ΜΜΕ και η πρώτη μαύρη Μαρκησία του Ηνωμένου Βασιλείου. Παρά τον πλούτο τους, το ζευγάρι είχε πρόβλημα να αποκτήσει παιδιά. Το δεύτερο παιδί τους γεννήθηκε με τη βοήθεια μιας παρένθετης μητέρας στην Καλιφόρνια.
Για τους σκοπούς της διαδοχής, τα παιδιά αυτά θεωρούνται “παράνομα”. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα επιτύχουν τον τίτλο ή ακόμη και τα δικαιώματα κληρονομιάς. Από την άποψη αυτή, βρίσκονται σε χειρότερη θέση από τους κοινούς πολίτες. Για τους βαρόνους και τους ομότιμους του βασιλείου, αυτό αποτελεί πρόβλημα.
Όπως επισημαίνει ο Τάτλερ: “Αν και τον τελευταίο μισό αιώνατου οικογενειακού δικαίου έχουν υπάρξει μεταρρυθμίσεις οι οποίες αποσκοπούν σε εξάλειψη των εμποδίων στην κληρονομιά ή το καθεστώς, βάσει της παρανομίας, του φύλου, της υιοθεσίας, της σύλληψης των δωρητών ή της μεταφοράς τους από παρένθετη αυτές οι μεταρρυθμίσεις έχουν ως επί το πλείστον αποκλείσει τη διαδοχή σε τίτλους”.
Δεδομένου ότι υπάρχουν περίπου 3.000 κληρονόμοι και βαρόνοι, δεδομένης της αυξανόμενης επικράτησης της παρένθετης μητρότητας ή της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής στο οικογενειακό δένδρο, είναι πιθανό ορισμένες από αυτές τις οικογένειες να εκπλαγούν από τις συνέπειες σε σχέση με τον τίτλο τους. Είναι εξίσου εύλογο ότι αυτές οι επιπτώσεις μπορεί να μην εκτιμηθούν για κάποιο χρονικό διάστημα, ίσως μετά από αρκετές γενιές.
Αυτό δεν είναι υποθετικό. Το 2016, ο Simon Pringle στερήθηκε του ισχυρισμού του ότι είναι βαρώνος του Stichill υπέρ του δεύτερου ξαδέρφου του, Murray Pringle. Η υπόθεση συζητήθηκε στο Συμβούλιο Επικρατείας. Με βάση τα στοιχεία του DNA, αποφάνθηκε ότι ο μεγαλύτερος από τους τρεις γιους του 8ου βαρώνου, ο οποίος πέθανε το 1919, δεν ήταν αρσενικός διάδοχος του σώματός του, όπως ορίζεται από τον κανονισμό του Charles II’s τον 17ο αιώνα. Επομένως, ο τίτλος θα πρέπει να πάει σε απόγονο του δεύτερου γιου. (Στον τίτλο δεν επισυνάπτεται γη ή ακίνητη περιουσία.)
Οι δικαστές του Συμβουλίου Επικρατείας συμφώνησαν με “τον εκλιπόντα Σερ Steuart Pringle, διακεκριμένο αξιωματικό, ο οποίος αντιμετώπισε μια ανεπιθύμητη πρόκληση κατά τα φθινοπωρινά του χρόνια, και επίσης τον Simon Robert Pringle, τον υποτιθέμενο διάδοχο, ο οποίος είχε μεγαλώσει με την πεποίθηση ότι ο πατέρας του ήταν δικαίως ο 10ος βαρώντος και ότι θα διαδεχόταν έγκαιρα τη βαρόνη.
Οι συγγραφείς στο Tatler καταλήγουν στο συμπέρασμα: Όταν οι οικογένειες με τίτλο καταφεύγουν στην παρένθετη και την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, υπάρχει πραγματικός κίνδυνος κάποιοι κληρονόμοι να συλληφθούν και να εκτοπιστούν από τα μελλοντικά αξιώματά τους.
Απόδοση – Επιμέλεια κειμένου: Δρ. Βίκυ Μπαφατάκη
Πηγή: https://www.bioedge.org
