Η μέρα ήταν 29 Μαρτίου του 2007. Το βόλεϊ έβαζε τα γιορτινά του, το ίδιο και η πόλη της Παιανίας, καθώς η πόλη που ζούσα ήταν έτοιμη να φιλοξενήσει το final 8 του κυπέλλου βόλεϊ. Όντας 14 χρονών λοιπόν ήταν μια ωραία ευκαιρία να παρακολουθήσω με την οικογένειά μου, αυτό το ωραίο γεγονός, το οποίο μάλιστα θα ξεκινούσε με το μεγαλύτερο ελληνικό ντέρμπι, Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός.
Στο γήπεδο υπήρχε λιγοστός κόσμος και λιγοστή αστυνομία. Είδα ολόκληρο το παιχνίδι χωρίς να γνωρίζω εγώ ή κάποιος από την οικογένειά μου, τι είχε συμβεί. Ήμασταν όλοι ικανοποιημένοι από το ντέρμπι που είδαμε και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Λίγη ώρα μετά ανοίξαμε την τηλεόραση. Εκείνο που είδαμε… ήταν εκείνο που συγκλόνιζε την Ελλάδα εκείνο το απόγευμα. Θα ήθελα να γίνω δραματικός, να μιλήσω για αυτά που είδα τότε. Δεν θα το κάνω όμως γιατί οι αναμνήσεις είναι λιγοστές και θολές. Είναι κάτι που έθαψα, γιατί ως παιδί δεν ήξερα τι είναι ο χουλιγκανισμός και ως ρομαντικός (όπως όλα τα παιδιά) εστίασα στο αθλητικό κομμάτι της ημέρας. Εν τέλει, 10 χρόνια μετά ήρθε και η δικιά μου στιγμή να ανοίξω τον φάκελο «Φιλόπουλος».
Η προετοιμασία
Ανοίγοντας λοιπόν τον φάκελο κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά από όσα νόμιζα. Δεν ήταν απλά επεισόδια, ήταν ένα «ξεκαθάρισμα λογαριασμών». Στόχος ήταν η απόλυτη κυριαρχία, η υποταγή του αντιπάλου. Αμφότεροι χούλιγκανς συνεννοήθηκαν και συμφώνησαν τους κανόνες που μέσα σε αυτούς ήταν μαχαίρωμα στα πόδια, κροτίδες, μολότοφ, ναυτικές, αεροβόλα και κάθε είδους όπλα που μπορούν να τραυματίσουν θανάσιμα. Ο λόγος γίνεται για περίπου 500 οπαδούς συνολικά, οι οποίοι φυσικά ενισχύθηκαν και από Σέρβους και Ρώσους με εμπειρία σε τέτοιου είδους πολεμικές μάχες. Οργανωμένοι λοιπόν οι «στρατηγοί» των 2 παρατάξεων μίλησαν στους πιο σκληρούς και πιστούς στρατιώτες τους, έφτιαξαν το πλάνο της μάχης και ξεκίνησαν. Ανενόχλητοι κατά δεκάδες διέσχιζαν την Αθήνα με μηχανές, με βλέμματα ναρκωμένα, και με τους ίδιους να μυρίζουν το αίμα που τους μεθούσε ολοένα και πιο πολύ για βία.
Πεδίο μάχης
Αστυνομία απούσα. Ορδές μαυροφορεμένων, ως επί το πλείστον ανδρών, έφταναν βαρέως οπλισμένοι στο σημείο συνάντησης. Μια απόκοσμη σιγή, ο κόσμος δεν καταλάβαινε αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Ώρα περίπου 4 μ.μ. μόλις οι οπαδοί περνούν την οδό Χούντα ξεκινάει ο λυσσαλέος πόλεμος. Τα όπλα μακρινής εμβέλειας έχουν πιάσει κόκκινο και πλέον η λεωφόρος Λαυρίου θυμίζει εμπόλεμη ζώνη στη Συρία. Λίγο αργότερα τελειώνουν τα πυρομαχικά και πλέον οι οπαδοί ξηλώνουν ό,τι βρουν και αρχίζουν οι μάχες σώμα με σώμα. Οι στιγμές πλέον διαδέχονται η μία την άλλη και οι πράσινοι οπαδοί κάνουν μια μικρή υποχώρηση.
Εκείνη είναι η στιγμή που ο Μιχάλης Φιλόπουλος πέφτει στα χέρια των ερυθρόλευκων στρατιωτών, ένα 22χρονο παιδί τραυματίζεται σοβαρά και λίγη ώρα μετά υποκύπτει στα τραύματά του. Οι άνθρωποι της Αστυνομίας αμέσως επενέβησαν και αποφύγαμε να θρηνήσουμε άλλα θύματα. Τα υπόλοιπα έμειναν μια ιστορία.
Η επόμενη μέρα
Η επόμενη μέρα ήταν μια αλλιώτικη μέρα, η μέρα που το μίσος μεταξύ των οπαδών μεγάλωσε, η μέρα που η Πολιτεία και η δικαιοσύνη έκλεισαν τα μάτια τους. Οι ένοχοι καταδικάστηκαν το 2012, ήταν 4 και καταδικάστηκαν από 10 έως 16 χρόνια. Οι πραγματικοί ένοχοι για πολλούς ήταν και οι 500 που συμμετείχαν στον πόλεμο. Ίσως οι πραγματικοί ένοχοι να είναι οι ηθικοί αυτουργοί, οι άνθρωποι που επέτρεψαν και συντηρούν κτηνωδίες, όπως αυτή και έμειναν πίσω από τις κουρτίνες. Η Πολιτεία είδε το δέντρο, είδε ότι δολοφονήθηκε ένας άνθρωπος. Δεν μας είπε όμως τίποτα για το δάσος, για το ποιοι οδηγούν 22χρονα παιδιά να σφαγιάζονται μεταξύ τους. Ο Μιχάλης Φιλόπουλος πέθανε, όμως οι στάχτες από την ανάμνηση εκείνης της ημέρας καίνε και ανά στιγμές αναζωπυρώνουν το μίσος και την κλιμάκωση της οπαδικής βίας που εκτυλίσσεται στην Ελλάδα. Δυστυχώς ένας κούκος δεν έφερε την άνοιξη και μάλλον ούτε και αν θρηνήσουμε δεύτερο θα έρθει.
Παραθέσω τα λόγια ενός εκ των συμμετεχόντων στο μακελειό αυτό: «Μας είπαν οι δικοί μας ότι εντάξει, οι άλλοι είναι μέσα. Θα πάμε να τους φάμε, για να δείξουμε ότι εμείς είμαστε οι καλύτεροι. Και ότι συμφώνησαν να χτυπηθούμε και με μαχαίρια, αλλά στα πόδια. Όχι παραπάνω. Μην με ρωτήσετε τι έγινε και είχαμε νεκρό. Εκείνη την ώρα είναι δύσκολο να το ελέγξεις. Λογικό ήταν να βρούμε κι ένα μέρος που δεν θα υπήρχε Αστυνομία. Μπορεί να μας παρακολουθεί η Αστυνομία, αλλά κι εμείς την παρακολουθούμε, έχουμε τους ανθρώπους μας και ξέρουμε πού φυλάει. Το σημείο έμοιαζε ιδανικό και μας έδινε τη δυνατότητα να πλακωθούμε χωρίς να μας πάρουν είδηση. Την τιμή των οπαδών δεν μπορεί να την προσβάλλει κανείς. Εμείς είμαστε πάνω από όλους και όλα. Και όποιος το αμφισβητήσει αυτό, την έβαψε. Μόνη έγνοια είναι το πώς θα χτυπήσεις τον απέναντί σου και πώς δεν θα σε χτυπήσει αυτός».
από τον Θάνο Χονδρόγιαννο
