Μικρή ήθελα να γίνω αλεξιπτωτίστρια. Μετά χημικός. Ενδιάμεσα ανακάλυψα ότι τρελαίνομαι για τις ξένες γλώσσες κι έμαθα άριστα αγγλικά και γαλλικά. Στα ιταλικά, παρότι με γιαγιά Ιταλίδα, απλώς συνεννοούμαι και κάνω μεταφράσεις. Στην Γ’ Λυκείου μεταπήδησα από την Α’ στην Γ’ Δέσμη γιατί ανακάλυψα πως τελικά περισσότερο απ’ όλα με δελέαζε το να γράφω. Η δημοσιογραφία μού έκλεινε το μάτι: Σπούδασα στο τμήμα Ε& ΜΜΕ του Παντείου Πανεπιστημίου (βαθμός πτυχίου 7,82), έκανα αρχισυνταξία στην πολύγλωσση εφημερίδα του Παντείου (Signature) ενόσω ήμουν φοιτήτρια και είκοσι χρόνια μετά –και πλέον- συνεχίζω.
Με το ίδιο μεράκι. Μεσημβρινή, Έθνος, Ελεύθερος Τύπος, ΙΜΑΚΟ (Thea, Nitro, Down Town, People). Οικονομικά περιοδικά (Επιλογή), ομογενειακά sites (GreekHollywoodReporter), Σύγχρονη Διαφήμιση, Espresso, News, Neopolis. Συχνά ως αρχισυντάκτρια, διευθύντρια, σύμβουλος έκδοσης. Κάθε πόστο, κάθε έντυπο αγαπημένο.
Η στιγμή που έγινε η πρώτη ανάμνηση της ζωής σου: Ενός έτους, όταν η μητέρα μου μού τραγουδούσε το “Θα σε πάρω να φύγουμε” για να με νανουρίζει. ΄Έκτοτε, τα ταξίδια έγιναν το αγαπημένο μου – μαζί με το να γράφω.
Η αξέχαστη στιγμή στο σχολείο: Γ’ Γυμνασίου, Αγία Παρασκευή: Ήθελα να γίνω χημικός, έκανα πειράματα με άνθρακα στο εργαστήριο, ήταν το αγαπημένο μου… Συμμαθήτρια, άρχιζε να παίζει με το γιογιό, το πέταξε ψηλά, πήγε στη λάμπα που έσπασε, μπήκε μέσα στα υλικά μου και έγινε “μπαμ”. Γλιτώσαμε από θαύμα τα εγκαύματα και παραλίγο να πάρουμε αποβολή.
Τη στιγμή που αποκάλυπτες μια ζαβολιά σου: Πανεπιστημιακή ζαβολιά, στο πλαίσιο εκδρομής στη Μύκονο που αποκαλύφθηκε μια δεκαετία μετά στους συμφοιτητές μου σε reunion: Σε ανύποπτο χρόνο, ρίξαμε σε όλους σημειωματάκια, στην ουσία κάτω απ’ τις πόρτες των δωματίων τους, δείχνοντάς τους τα… ελαττώματά τους και πώς να τα διορθώσουν. Κάποιοι παρεξηγήθηκαν και έψαχναν τους “ανήκουστους” που τόλμησαν κάτι τέτοιο. Δέκα χρόνια μετά, τη στιγμή της αποκάλυψης, όλοι το απόλαυσαν γελώντας.
Μια ευτυχισμένη παιδική στιγμή: Ποδήλατο από το Χαλάνδρι στη Φιλοθέη. Ξανά και ξανά.
Η στιγμή που ένιωσες το πρώτο καρδιοχτύπι: Β’ Λυκείου, Παιανία.
Μια στιγμή ‘αφόρητης τρέλας’: Πάρα πολλές… Κέρκυρα και Ιταλία, κάνουν επικίνδυνο συνδυασμό, ακόμα κι αν έχεις γεννηθεί στο Χαλάνδρι. Ταξίδι στο Βέλγιο, μόνη, στα 22 χωρίς να ξέρω κανέναν.
Μια υπέροχη στιγμή με τους φίλους μου: Άπειρες. Οι φίλοι είναι ελάχιστοι και ιεροί. Βαφτίσια, γάμοι, πάρτι, εξομολογήσεις στο προαύλιο του Πανεπιστημίου.
Η στιγμή που έφυγες από το σπίτι για…: Ολλανδία, 2005, για το περιοδικό Frame. Ήταν για μερικούς μήνες, αλλά υπέροχα.
Δυο στιγμές από τα φοιτητικά σου χρόνια: Σε μάθημα του Ανδρέα Λοβέρδου: πώς είναι να σώζεις 14 συμφοιτητές απ’ το να κοπούν απ’ το μάθημα. Σε ρωτάει έτσι απλά πώς εκπίπτει ο πλανητάρχης απ’ το αξίωμά του. Φυσικά, η απάντηση δεν υπήρχε πουθενά γραμμένη, δεν υπήρχε λόγος να είναι διδακτέα ύλη. Απάντησα: τον καταψηφίζει το Κογκρέσο, σώζοντας τους άλλους. Ήταν κοινή λογική. Δύο: Όταν ο Γιάννης Σμαραγδής, εν έτει 1994, μας εξομολογούταν με τέτοια αγάπη πως ήθελε να φτιάξει το “El Greco”… Το έκανε πολλά χρόνια και όλοι συγκινηθήκαμε. Ακόμα συγκινούμαστε με το αριστούργημά του.
Εκείνη η στιγμή που αποφάσισες να ασχοληθείς με τη δημοσιογραφία: Στην Γ’ Λυκείου. Αποφάσισα ότι μου άρεσε, με δελέαζε και με γέμιζε πολύ περισσότερο το να γράφω και να γνωρίζω νέες κουλτούρες μεταφέροντας τις εμπειρίες μου στον κόσμο απ’ ό,τι να κάνω πειράματα ως χημικός σ’ ένα εργαστήριο.
Οι πρώτες στιγμές στη δημοσιογραφία: Μεσημβρινή, Δεκέμβριος ’93. Η γραφομηχανή μου «χτύπαγε» στο γράμμα «Τ», τα τηλεγραφήματα από Reuters, Associated Press και Agence France Presse κατέβαιναν ατελείωτα και ήμουν πανευτυχής. Μερικά χρόνια μετά ήρθε το Internet στη ζωή μας διευκολύνοντας τα πάντα φυσικά!
Η κορυφαία στιγμή μέχρι τώρα στην επαγγελματική σου πορεία:Η δημιουργία του περιοδικού “Εν Ελλάδι” για τον Ελεύθερο Τύπο το 2004, εν μέσω Ολυμπιακών Αγώνων. Ένα ασύλληπτο ταξιδιωτικό περιοδικό για το οποίο μου δόθηκε εντολή να είναι σε 22 ημέρες στο τυπογραφείο. Ως σύμβουλος έκδοσης, έπρεπε να συντονίζω από διαφημιζόμενους μέχρι δημοσιογράφους μέχρι τις πέντε τα ξημερώματα. 44 ώρες δουλειά σερί χρειάστηκαν και καθημερινά 15ωρα για να είμαστε στην ώρα μας, αλλά navigare necesse est. Το ταξιδεύειν αναγκαίο εστί και όλοι είμαστε ξετρελαμένοι. Μοσχοπούλησε – και μόνο του στα περίπτερα και ως ένθετο στον Τύπο της Κυριακής. Ολοκλήρωση!
Στιγμές ενός ταξιδιού: Την πρώτη φορά που πήγα στην Βενετία κι έπαιζα ξερή στην πλατεία του Αγίου Μάρκου στις έντεκα το βράδυ. Επαναλήφθηκε ξανά και ξανά.
Η στιγμή που γνώρισες έναν σημαντικό άνθρωπο: Καθηγητής στην έκθεση, με 4 πτυχία – μιλάει άπταιστα 5 ξένες γλώσσες – και συλλέγει αυτοκίνητα αντίκες. Απίστευτο μυαλό, έχει κάνει δικό του φροντιστήριο και αγαπάει τα παιδιά όσο ελάχιστοι στον κόσμο δάσκαλοι.
Η στιγμή της γνωριμίας με έναν μεγάλο έρωτα: Στο production γνωστού ομίλου όπου είχα πάει για σπικάζ για σποτάκι.
Εκείνη η στιγμή που ομολόγησες στον εαυτό σου ότι ερωτεύτηκες: Κάθε φορά που υπήρξε ανταπόκριση, ένιωθα μοναδικά.
Εκείνη η στιγμή που ένιωσες ευτυχία: Απλά και μόνο κοιτάζοντας τη θάλασσα και τον ελληνικό ήλιο.
Η στιγμή που απογοητεύτηκες: Πολλές στιγμές από αχάριστους ανθρώπους. Από φίλη συνεντευξιαζόμενη ηθοποιό/dj. Τελικά, σε προδίδουν αυτοί που δεν περιμένεις.
Μια στιγμή που σε πλημμύρισε φόβο: Όταν έπεσα από γκρεμό 4 μέτρων και έπρεπε να κουβαλήσω κι έναν άνθρωπο (τραυματισμένη ούσα), που είχαν σπάσει και τα δύο του χέρια.
Μια τολμηρή στιγμή: Η απόφαση να μπω σε πειρατικό καϊκι από Σάμο για Αγαθονήσι, ενώ οι καρέκλες στο κατάστρωμα ήταν δεμένες και τα μποφόρ 5-6. Ήμουν σε ακινησία για μία ώρα και πλέον, κρατιόμουν με όλες μου τις δυνάμεις για να μην εκτοξευτώ στη θάλασσα, αλλά όταν φτάνεις στον προορισμό σου, ακόμα κι αν σε έχει κάψει ο ήλιος, νιώθεις λύτρωση.
Η στιγμή που αποφάσισες να λησμονήσεις κάτι από το παρελθόν: Είναι καλό να γυρνάς στις αγαπημένες γειτονιές. Το τέλος ενός μεγάλου έρωτα. Ξέχασα πολλά, τα άσχημα ξέχασα, κράτησα τα όμορφα και άλλαξα σελίδα.
Εκείνη η στιγμή που σε πόνεσε: Όταν έπρεπε να γράψω το τέλος στη σχέση της ζωής μου.
Η στιγμή που άκουσες μια σκληρή αλήθεια: «Οι αγαπημένοι σου δεν μπορούν να είναι σοφέρ σου. Ντροπή! Άνθρωπος που δεν συμβιβάζεται, δεν γίνεται να βολεύεται». Πρέπει να ξαναπάρω το τιμόνι στα χέρια μου!
Η στιγμή που είπες: «Αυτή είναι η ομορφότερη στιγμή της ζωής μου»: Κάθε φορά που μία γατούλα μου φέρνει στον κόσμο τα πλασματάκια της. Η χαρά τη ζωής είναι ανείπωτη. Κάθε φορά που κολυμπάω ενώ στην παραλία δεν υπάρχει ψυχή Θεού.
Η στιγμή που περιμένεις εναγωνίως στο μέλλον: Να ξαναπάω στο Ισραήλ, στην Παλαιστίνη και στην Αίγυπτο. Μαγικές στιγμές, μαγικές εμπειρίες, Θεία φώτιση.
Επιμέλεια: Κωνσταντίνα Κλοκοτάρα
Concept: Βίκυ Μπαφατάκη
