Τα όμορφα χάνδρινα ματάκια της με κοίταζαν κατάματα. Ήταν τόσο όμορφη η μικρή Αλεξάνδρα, μόλις 16 μηνών. Ήθελα να την σφίξω στην αγκαλιά μου, αλλά απαγορεύονταν γιατί μόλις είχε τελειώσει τις χημειοθεραπείες. Η μαμά της χαμογελαστή μου είπε ότι είχε δυο κακοήθεις όγκους και στα δυο της νεφρά. Είχαν αφαιρέσει τον ένα αφαιρώντας το μισό νεφρό και στις 29.12 θα γινόταν εγχείριση και στο άλλο. Το πρόσωπό της ήταν ταλαιπωρημένο αλλά χαμογελούσε για την Αλεξάνδρα της. Η Ματίνα έψαχνε να της δωρίσει ένα παιχνιδάκι για την ηλικία της κι εγώ κατάπινα τον λυγμό μου και αναρωτιόμουν τι έφταιξε αυτό το πλασματάκι να ταλαιπωρείται τόσο πολύ.
Έβγαλε το σκουφάκι της και φάνηκαν τα πρώτα μαλλάκια μετά από ένα σχήμα χημειοθεραπειών. Ο Δημήτρης δίπλα 17 μηνών κι αυτός με καρκίνο στο νεφρό έπαιζε μπάλα και φώναζε χαρούμενα όταν τον χειροκροτούσαμε… Τα δώρα που είχαμε πάει με τους φοιτητές μου του τμήματος Δημοσιογραφίας πολλά και κατάλληλα για τα 39 παιδιά της Φλόγας, ενός συλλόγου που δημιούργησαν γονείς που νόσησαν τα παιδιά τους από καρκίνο, ώστε να διευκολύνουν τους γονείς από την επαρχία να έχουν έναν δικό τους χώρο για να απιθώνουν τον πόνο και την αγωνία τους. Πρώτος κατά την επίσκεψή μας εμφανίστηκε ο Χάρης 11 ετών.. ένα έξυπνο αγόρι με καινούρια μαλλάκια και πράσινα μάτια… αλλά τα μάτια του δεν με κοίταζαν. Είχε χάσει το φως του από το γλοίωμα στον εγκέφαλο. Θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής ή ράπερ. Η Χρύσα έβαλε στο κινητό της ένα τραγούδι, αλλά εκείνος ντράπηκε να το τραγουδήσει. Το παράπονό του… γιατί να μην βλέπει κι εκείνος όπως τα υπόλοιπα παιδάκια…
Ο Σπύρος από την Λάρισα, 5 ετών, αν και πρησμένος στο πρόσωπο χωρίς μαλλιά και φρύδια από τις χημειοθεραπείες έπαιξε ποδοσφαιράκι με τον Δημήτρη και ήταν γελαστός. Κάποια στιγμή αφού πήρε τα δωράκια του είπε ‘εγώ τώρα φεύγω’. Κι έπειτα ήρθε ένα άλλο αγόρι που αργόσερνε τα βήματά του. Δεν θυμάμαι το όνομά του.. απλά θυμάμαι τον θυμό που είχε… φαινόταν ότι πονούσε. Ήταν απότομο. Ο πατέρας του μου ψιθύρισε είναι νευρικός κι από τα φάρμακα. Εκείνος άσπρος σαν πανί έκανε υπομονή και έσερνε το αγόρι του που είχε χάσει την δύναμη να περπατήσει.
Πήρε το δωράκι που του άρεσε πολύ και έφυγε υποβασταζόμενο. Αφήσαμε τα υπόλοιπα δώρα ‘αγάπης΄ για να μοιραστούν και στα άλλα παιδάκια. Εγώ είχα μετατρέψει τα δάκρυα ψυχής σε ψύχραιμα λόγια και σε προσευχή για αυτά τα πλασματάκια – ήρωες που περνούν την αρρώστια συντροφιά με τα άλλα παιδιά της Φλόγας και για εκείνους τους γονείς που κρύβουν τον πόνο και την αγωνία τους ηρωικά για το καλό των παιδιών τους. Οι πράξεις αγάπης που πηγάζουν από ωραίους ανθρώπους, και δη από νέα παιδιά όπως τους δικούς μου φοιτητές φανερώνουν ένα άδολο μεγαλείο ψυχής που όλοι κρύβουμε.
Τέτοιες πράξεις, λοιπόν, δεν πρέπει να λαβώνονται από την αλαζονεία της κάθε εξουσίας, απλά ας ενώσουμε όλοι μαζί τις ψυχές μας για να κάνουμε έναν κόσμο πιο όμορφο… Σας ευχαριστώ όλους και ιδιαίτερα εκείνους που ήρθαν μαζί μου – Ματίνα, Άννα, Ρεγγίνα, Χρύσα, Κυριακή, Αναστασία, Ηρώ, Δημήτρη, Γιώργο και Γιάννη – και χάρισαν χαμόγελα και ελπίδα σε αυτά τα υπέροχα παιδιά που δοκιμάζονται και παλεύουν για την ζωή τους.
Γράφει η Επικοινωνιολόγος Βίκυ Μπαφατάκη
21.12.2017
