H Όλγα Loca μέσα από μια γνήσια ατομική της επανάσταση, είναι πρότυπο για όλους εμάς, τους Έλληνες που υποφέρουν και αγωνίζονται. Η Όλγα γεννήθηκε στη λεβεντογέννα Κρήτη. Μεγάλωσε στην πολύβουη, άκαρδη Αθήνα.
Μαμά Ιταλίδα, μπαμπάς Κρητικο-Πειραιώτης. Ένα ελληνο-λατινικό τσαμπουκαλίδικο μοντέλο. Μια ζωή ζει για να δουλεύει. Από πιτσιρίκα…μόνη…δύσκολες συνθήκες. Αλλά τσαχπίνα. Και μια ζωή ονειρεύεται. Ξέρει πως δεν πρέπει να περιμένει την ευκαιρία να έρθει.
Σαν Καβαφική ηρωίδα, σαν έτοιμη από καιρό, σα θαρραλέα…τη δημιουργεί. Aut viam inveniam aut faciam: Είτε θα βρω τον τρόπο, είτε θα τον δημιουργήσω.
Μια μέρα στη καφετέρια που δουλεύει, ακριβώς σαν την πρωταγωνίστρια της βραβευμένης πυγμαχικής ταινίας ‘million dollar baby’, άκουσε κάτι πελάτες να μιλάνε για πυγμαχία, αίμα, θρίαμβο.
“Έκανα και ‘γώ ρε γαμώτο” ακούστηκε μια φωνή να ψιθυρίζει, να μονολογεί, ντροπαλή, μα δυνατή. Από αυτές τις φωνές που κάνουν τις ψυχές να λυγίζουν. Ήταν σαν να φώναζε στον κόσμο, στο Θεό, στο διάβολο: ‘Ρε είμαι και εγώ εδώ, δείτε με, αξίζω’.
Αυτή την φωνή την άκουσε ένας παλιός πυγμάχος, της παλιάς σχολής. Του τσαμπουκά της ψυχής. Αν και αυτός τώρα είναι πολιτικό στέλεχος, επιχειρηματίας, πολυάσχολος…είδε μέσα της τον παλιό, τον καλύτερο εαυτό του. Αλλά είδε και κάτι άλλο. Αυτό που ο κινηματογράφος το εξύμνησε, το βλέμμα της τίγρης… ίσως και του Οδυσσέα.
Και δέκα δευτερόλεπτα (που ονειρεύτηκαν και οι δυο τους, ρινγκ, τιτανομαχία, φώτα, ζητωκραυγές, μυρωδιά αίματος και δόξας… δικαίωση) ήταν αρκετά για να αποφασίσουν να θυσιάσουν ώρες, νύχτες, μήνες… δύσκολους. Ο ίδιος ο προπονητής θυμάται:‘Είδα έναν άνθρωπο χωρίς πόδια να σηκώνεται. Είδα κάποια χωρίς φωνή, να φωνάζει…’ Το ίδιο βράδυ. Μετά από 20 ώρες αθροιστικά στη δουλειά και οι δυο τους, στις τρεις το βράδυ ξεκινούν πλέον τη σκληρή προπόνηση.
Τα γυμναστήρια είναι κλειστά. Οπότε, με φόντο το Ηρώδειο, η Όλγα, με ρινγκ τα βρεγμένα μάρμαρα, για βάρη τις λασπωμένες αρχαίες πέτρες, μονόζυγο τα κλαδιά των δέντρων, ξεκινά την προπόνησή της.
Εκεί, έξω, στο κρύο, μια λεπτοκαμωμένη νευρική φιγούρα πετάει τις γροθιές της στο αέρα. Σαν, αρχαία ιέρεια με ένα χορό αλλόκοτο, μεθυστικό, μαγικό, να ξορκίζει τα πνεύματα της ατυχίας.
Εκεί, εκεί που οι ξένοι τουρίστες ονειρεύονται το ένδοξο ελληνικό παρελθόν,
η Όλγα ξεκίνησε να χτίζει το μέλλον της. Και να σηκώσει στους δουλεμένους ώμους της και αυτή την Ελλάδα, όσο της αναλογεί. Και η Ακρόπολη από πάνω τους, να αστροβολά… Έμεινε ώρες εκεί στην ‘αρένα’ του προαυλίου του Ηρωδείου. Χρόνια είχε να προπονηθεί, γιατί πλέον δεν είχε καν τα χρήματα για τη συνδρομή ενός γυμναστηρίου. Η σαρξ ασθενής, όμως το πνεύμα προθυμότατο.
Τρεις ώρες έμεινε εκεί. Δεν παραπονέθηκε, δεν είπε ‘κουράστηκα’.
Το μόνο που ψέλλισε, ξέρεις….”από κει που δουλεύω ξεμένει κάθε βράδυ λίγο φαγητό. Και το πηγαίνω στους άστεγους στη γειτονιά μου. Θα με περιμένουν…΄ Δύο δουλειές η Όλγα. Μισοί μισθοί. ‘Ευτυχώς που πλέον έχω δουλειά’ λέει. Και όση αδιαφορία και εκμετάλλευση να αντιμετωπίζει γύρω της, ξέρει πως ο μόνος σεβασμός που μετράει είναι ο αυτοσεβασμός. Και κάθε βράδυ, αργά, προπόνηση. Έξω στον δρόμο. Όμως το κρύο, η βροχή ποτίζουν την ψυχή της να θεριέψει ακόμα πιο πολύ.Η Όλγα μας λέει ‘δεν είναι να περιμένεις πότε θα σταματήσει η βροχή, είναι να μάθεις να χορεύεις στη βροχή’.
Και πότε-πότε προπόνηση στο μικροσκοπικό χολ του σπιτιού της.
Μπορεί να φαντάζει μικρό, αλλά σε τέτοια μικρά μέρη δε γεννιούνται οι μεγάλοι; Μέσα σε μια μικρή μήτρα…ξαναγεννιέται! Δύσκολες συνθήκες. Αλλά ξέρει: Ο πραγματικός μαχητής είναι αυτός που ξέρει τα όρια του, αλλά δεν δίνει δεκάρα για αυτά. Και έτσι κρατιέται μακριά από την ‘μεγαλύτερη αμαρτία’: Την αμαρτία του να μη κάνεις τίποτα! Ακόμα και όταν κατάκοπη γυρνάει από τη δουλειά.
Παλεύει και ρισκάρει ό,τι μικρό και με προσπάθεια έχτιζε, τα πάντα γύρω της, για ένα όνειρο, που δε καταλαβαίνει κανείς! Το πρωί κουτουλάει από τη νύστα στη δουλειά της. Όλη μέρα βομβαρδίζεται με γκρίνια από τους γύρω της που δε καταλαβαίνουν. Και φαντάσου πόσο πιο δύσκολο το κάνει όλο αυτό. ‘Η τρελή’ ίσως να λένε από μέσα τους ή η πραγματική αγωνίστρια, η Loca Olga;
Ή μήπως η Άζαξ, το παρατσούκλι που της κόλλησε ο προπονητής της ένα βράδυ; (αποχαιρετώντας τον προπονητή της ένα βράδυ του λέει, πάω για ένα ντουζ και μετά χρειάζομαι μια βόλτα, να ξεσκάσω λίγο πια.
Έμπειρος αυτός της απαντά, ‘θα σου βγει τόση κούραση, που ούτε ντουζ δε θα μπορείς να κάνεις’. Πιοο βράδυ του απαντά αστειευόμενη, ‘τελικά δεν αντέχω για ντουζ, θα πάρω ένα βετεξάκι, λίγο Άζαξ να τριφτώ, σούπερ θα είμαι’. Όμως είναι πραγματική ‘άζαξ’, γιατί ‘τα κάνει αόρατα’, κάθε εμπόδια που συναντά. Άζαξ, ελληνιστί Αίας, το πρωτοπαλίκαρο του μυθικού πολέμου.
Όμως πολλά τις έρχονται στραβά. Η ψυχολογία της ταλαντεύεται. Το όνειρο της είναι τόσο μεγάλο που την συνθλίβει. Πολλοί δεν την καταλαβαίνουν. Αλλά αυτή θα μάθει: ‘Δεν είναι το βουνό μπροστά σου που σε επιβραδύνει, είναι το πετραδάκι μες στο παπούτσι σου’. Και ξέρει πως σημασία δεν έχει η κορυφή, αλλά ο ανήφορος που έκανες. Αλλιώς θα ‘ταν βαρετή η θέα στην κορυφή.
‘Θέλω να πιστεύω ότι είμαι αρκετά έξυπνη για να μην είμαι αυτή που θα σταθεί στο δρόμο μου’, μας λέει. Και το να αντέχεις ακόμα ένα γύρο αγώνα όταν δεν νομίζεις πως δε μπορείς άλλο, αυτό είναι που κάνει όλη τη διαφορά στη ζωή.
Γνωρίζει μέσα από την σκληρή ζωή της, ότι ο άνθρωπος του αύριου γίνεται από τις μάχες του σήμερα.
Η εκτός των άλλων πανέμορφη, Όλγα είναι γνήσια μαχήτρια. Είναι ξεροκέφαλη. Πολλές φορές, κάποιο κομμάτι μέσα της, νομίζει ότι ξέρει περισσότερα ακόμα και από τον προπονητή της. Η αλήθεια είναι ότι και ακόμα να είναι λάθος και αυτό πρόκειται να την καταστρέψει, αν αφαιρέσεις αυτό το τελευταίο κομμάτι από αυτήν, τότε δεν θα ‘ναι μαχήτρια και συνεπώς νικήτρια.
Γιατί η πυγμαχία, το κικ μποξινγκ, είναι μία αφύσικη πράξη. Όλα είναι ανάποδα. Καμιά φορά ο καλύτερος τρόπος για να χτυπήσεις είναι να πας προς τα πίσω. Αλλά αν υποχωρήσεις πολύ μακριά τότε δεν μάχεσαι. Θέλεις να κινηθείς αριστερά, σπρώχνεις το σώμα σου από τα δεξιά. Αντί να τρέχεις μακριά από τον πόνο, πας προς αυτόν. Σε χτυπάνε και απαντάς, ‘αυτό είναι όλο ρε που μπορείς;’ Για αυτό, αυτές οι μάχες, είναι για ημίθεους, που μπορούν να κάνουν μικρά θαύματα. Πρώτα από όλα μέσα τους και μετά πάνω τους, γύρω τους.
‘Χρειάστηκε από μικρή να μάθω να αμύνομαι’ μας λέει, δίχως ίχνος στεναχώριας για τις ατυχίες της, δίχως ίχνος απογοήτευσης για την άδικη ζωή. Περήφανη που ήταν μόνη μα πονούσε για πολλά.
Η Όλγα θέλει πλέον την ειρήνη στην ταραγμένη ζωή της. Για αυτό πλέον προετοιμάζεται για πόλεμο.
Si vis pacem, para bellum: Αν θες ειρήνη προετοιμάσου για πόλεμο. Και έτσι, στις 23 Φεβρουαρίου αγωνίζεται με την εθνική αποστολή για το διεθνές κύπελλο της παγκόσμιας ομοσπονδίας WKU Kick Boxing. Στη Γερμανία. Εκεί που η Ελλάδα τελευταία, δίνει πολλές μάχες. Επιβίωσης και Αναγέννησης. Πρώτος της αγώνας και θα είναι απέναντι σε ελίτ αθλήτριες από όλον τον κόσμο. Σπανιότατο. Επικίνδυνο; Βάπτισμα Πυρός! Οποιοδήποτε αποτέλεσμα Χρησιμότατη εμπειρία. Ξέρει το πραγματικό νόημα της μάχης.
Και ένα απλό ‘δε μασάω’ είναι η απάντηση της. Λακωνικό. Μάχιμο. Μάγκικο. Σωστό!
‘Φοβάμαι, αλλά δεν θα αφήσω τον φόβο να με παγώσει. Θα τον κάνω φωτιά, να ζεστάνει την καρδιά μου, να με κάνει φωτιά, να κάψω κάθε εμπόδιο, κάθε αντίπαλο’. Ο προπονητής του Τάισον έλεγε πως όλοι φοβούνται. Και ο δειλός και ο ήρωας. Ο ήρωας χρησιμοποιεί τον φόβο του και τον εκτοξεύει στον αντίπαλο του, ο δειλός τρέχει. Ενώ είναι το ίδιο πράγμα, είναι τι κάνεις με αυτό.
Ο προπονητής της, ο φύλακας άγγελος της που έτσι ξαφνικά, δυναμικά, προστατευτικά, όμορφα που ήρθε στη ζωή της. Kαι όλοι όσοι έχουν τα μάτια τους ανοιχτά…βλέπουν κάτι σε αυτήν. Τις δίνουν την ευκαιρία. Ολόκληρος μηχανισμός στήνεται για να βοηθηθεί. Από το πουθενά, εμπρός σε όλον τον κόσμο. Σύγχρονο παραμύθι.
Per aspera ad astra: Μέσω δυσκολιών στα άστρα.
Ad augusta per angusta: Σε ψηλά μέρη μέσω στενών δρόμων
Ό,τι και να γίνει, θα ξέρει ότι έκανε το καθήκον της. Με το να παλεύει… τουλάχιστον δεν θα παλέψει… ποτέ με τον σκληρότερο αντίπαλο, με την συνείδηση της. Γιατί, ΖΕΙ… κατά το αρχαιοελληνικό ‘δαίμονα εαυτού’ (βλ. και επιτύμβιο Jim Morrison), κατά τις εσωτερικές προσταγές του εαυτού της. Μας λέει, ‘καλύτερα να πεθάνεις όρθια στα δυο σου πόδια, παρά να ζεις γονατιστή’. Γιατί Vivere militare est: Το να ζεις, είναι να πολεμάς. Και, Audaces fortuna iuvat : Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς’.
Η Όλγα ξέρει. Όπως ο συντοπίτης της Καζαντζάκης μας δίδαξε, ‘εξύμνησε’ την επαναστάτρια, την νικήτρια, ψυχή: ‘Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά’. ‘Πιο δυνατή η ψυχή από την ανάγκη, και δε συγχωράει’. ‘Δεν υπάρχει δύναμη πιο ιμπεριαλιστική στον κόσμο από την ψυχή του ανθρώπου. Καταχτάει, καταχτάται και όλο κι η αυτοκρατορία της φαντάζει στενή, πλαντάει, και θέλει να κυριέψει τον κόσμο για να μπορεί ν’ ανασάνει’. Ή να παραφράσουμε την ‘Επιστροφή του ΑΣΩΤΟΥ’;
Τα χώματα που σ’ έπλασαν βρίσκονται σε συνεννόηση με την ψυχή σου· όπως οι ρίζες ξαποστέλνουν στο δέντρο την κρυφή προσταγή ν’ ανθίσει για να δικαιωθούν οι ρίζες και να φτάσουν στο τέρμα της πορείας τους, όμοια το σώμα αναθέτει δύσκολες εντολές στην ψυχή. Για την ακρότατη νίκη. Έτσι ξεσκεπάζεται η τρισεύγενη καταγωγή του ανθρώπου. Γιατί βλέπεις, πως αυτού του δίποδου κτήνους η ψυχή, δεν καταδέχεται να ξεγελάσει τον εαυτό της ή τους άλλους. Και αντικρίζει πρόσωπο με πρόσωπο, τη θεά που δεν κάνει χατίρια, που δεν κάθεται στα γόνατα κανενός, μήτε θεού, μήτε ανθρώπου, την Ευθύνη. Σε αυτήν την μάχη, στη μάχη της ζωής, για ζωή, δεν υπάρχει κανένα δικαιολογητικό για ξεπεσμός κι αναντρία.
Επίσης η Όλγα ξέρει και ένα παραπάνω σε περίοδο κρίσεως ότι η αυτογνωσία είναι τρομερό όπλο. ‘Τι αξίζω, τι μπορώ, ποιοί είναι οι στόχοι μου’. Όπως μαρτυρούν τα κινέζικα ιδεογράμματα πάνω στην φόρμα της. Γέι-Τζί. Η κινέζικη λέξη για την κρίση. Που αποτελείται από τις λέξεις κίνδυνος και ευκαιρία.
Για κίνδυνο και ευκαιρία φεύγει η Όλγα στην Γερμανία. Όχι για να ξενιτευτεί όπως πολλοί πλέον συμπολίτες μας, αλλά για παλέψει και να γυρίσει νικήτρια. Να πεί, έκανα το χρέος απέναντι μου. Και πιο πολύ την νοιάζει το ταξίδι…ο πηγαιμός προς την Ιθάκη.
Σ’ αυτό το ταξίδι, σε αυτήν τη μάχη, σε αυτήν την αναζήτηση ψυχής, για να καταχτήσει τον κόσμο της και όλο τον κόσμο με τις γροθιές της και το πνεύμα της, της ευχόμαστε καλή επιτυχία. Και με τη νίκη Όλγα, εσύ που όταν μάχεσαι θυμίζεις την σκληροτράχηλη πολέμαρχο αυτοκράτειρα Όλγα της Ρωσίας, εσύ, συνονόματη της αυτοκράτειρας που αγίασε, παλεύεις για τον ιερότερο αγώνα.
Τον αγώνα του αυτοσεβασμού, της προόδου στη ζωή, της συνεχής μάχης.
Τελικά της ίδιας της ζωής, της πραγματικής!
Ας κλείσουμε με την προσευχή της:
Ψυχή μου, εσύ τίγρη μέσα μου, σου ζητώ αυτά που δε σου ζητούν οι άλλοι.
Γιατί διαφέρω και είμαι περήφανη για αυτό.
Οπότε, άγρια ψυχή μου δώς μου δύναμη να ζήσω σύμφωνα με τις προσταγές σου.
Ψυχή μου, δυνατή, δώς μου το κουράγιο:
Να μην είμαι ευχαριστημένη με τον εύκολο τρόπο,
Να προστατεύω τα άπιαστα όνειρα μου,
Να μην θεωρώ την παράδοση σαν επιλογή.
Να θεωρώ το αδύνατο σαν προσωρινό,
Να έχω την ‘έκπληξη’ της αυριανής μέρας σαν σύμμαχο μου.
Δώσε μου τη δύναμη αύριο να κάνω ότι δεν κάνουν οι άλλοι, ώστε μεθαύριο να μπορώ να κάνω ότι οι άλλοι δεν μπορούν. Σου ζητώ η ήρεμη, ύπουλη, σιωπηλή απελπισία να αντικατασταθεί από την συνεχή μάχη, γιατί ξέρω πως αν δεν παραιτηθώ, θα έχω κερδίσει. Σε προστάζω! Να κρατάς σημαία την ελπίδα, ψηλά, όταν όλα τριγύρω καταρρέουν. Η σκέψη σκληρότερη, η καρδιά προθυμότερη, το κουράγιο το μεγαλύτερο, καθώς η δύναμη μου με αφήνει.
Γιατί ψυχή μου, εσύ, δεν κολλάς στον βούρκο. Γιατί το όνειρο που θεριεύεις μέσα σου είναι τόσο καθαρό και ουράνιο και ψηλό, που δε κολλάει στη βρωμιά και στα χαμηλά. Γιατί είσαι μια ψυχή επάνω στον σταυρό, με τα χέρια απλωμένα. Όχι προς ικεσία, αλλά για να κραυγάσεις: Εδώ είμαι, σπάω το σταυρό και έτσι με τα χέρια απλωμένα πετάω. Ανασταίνομαι.
Έτσι, αγαπημένη μου ψυχή, μυστικό και μεγάλο μου όπλο, και ας είσαι καλυμμένη στο αίμα και ταραγμένη, στάσου δίπλα μου στο πεδίο της μάχης, οδήγησε με και τελικά γλέντησε με εμένα τα λάφυρα της δόξας, της πραγματικής δύναμης, της γαλήνης. Να γευτούμε μαζί τους καρπούς του θριάμβου, γιατί ο σπόρος του θριάμβου είναι θαμμένος μες τη λάσπη της απογοήτευσης. Κράτα ψυχή μου και θέριεψε!
Οι προπονητές της Όλγας Loca
Την Όλγα προπονεί ο Σωτήριος Αμαργιανιτάκης (Psycho Sotos), παλιός πρωταθλητής του διάσημου δασκάλου πολεμικών τεχνών Αθανάσιου Βουλγαρίδη. Συνεργάτης του Μιχάλη Δελιγιαννάκη (Κροκόδειλος), πρωτεργάτη του MMA στην Ελλάδα (ελεύθερη μάχη στο κλουβί). Στα πρώτα της βήματα την βοήθησε ο Γρηγόρης Φανουργάκης, διακεκριμένος πρωταθλητής (και προπονητής του Α.Σ. ΝΟΤΟΣ), αλλά και ο Στέλιος Πολίτης (ΖΕΝ Fighting Club), ένας από τους πιο επιτυχημένους προπονητές και μάνατζερ μεγάλων αθλητών στο χώρο.
Επιμέλεια: Νίκη Δελή
