Ένα μικρό αγόρι στέκεται στην μέση μιας ξύλινης προκυμαίας, πίσω του έχει το ήρεμο νερό του ποταμού Rhone, με το βλέμμα του στραμμένο σε τρία πορτοκάλια που φαίνονται να αιωρούνται πάνω από το κεφάλι του.
Στην σειρά της “Circus Love,“ η φωτογράφος Stephanie Gengotti απαθανατίζει σκηνές της καθημερινότητας και της μαγείας, καθώς ενσωματώνεται στους θιάσους των τσίρκων της Ευρώπης.
Η Genogotti ανακάλυψε τον κόσμο του Nouveau Cirque καθώς φωτογράφιζε το Cirque Bidon το 2016, έναν Γαλλικό θίασο που κάνει περιοδεία σε καραβάνια που τα σέρνουν άλογα. Ήταν η πρώτη της εμπειρία με τα τσίρκο του σύγχρονου κόσμου, που έχει αφήσει πίσω του τις τίγρεις και τους ελέφαντες για χάρη παραστάσεων θεατρικού χαρακτήρα. Σε αυτά τα νέα τσίρκο – με το μεγαλύτερο και πιο γνωστό να είναι το Cirque du Soleil – τα μέλη του θιάσου ανεβαίνουν στη μεγάλη σκηνή παρουσιάζοντας μια μίξη δράματος, ακροβατικών, τέχνης και χορού.
“Πάντα πίστευα πως το τσίρκο, παραδοσιακά εμπεριέχει ζώα, που αυτό είχα δει όταν ήμουν μικρή, “ λέει η Gengotti. “Αλλά όταν είδα αυτό ήταν σαν ωα πέταξα σε άλλο πλανήτη.”
Το Cirque Bidon κέντρισε το ενδιαφέρον της για το πως θα ήταν να ζεις στον δρόμο με έναν οικογενειακό θίασο. Ακολούθησε τρεις οικογένειες από διαφορετικά σημεία της Ευρώπης, ταξιδεύοντας για περίπου 10 μέρες με την καθεμία για να ζήσει όλες της πτυχές της ζωής στο δρόμο.
“Πραγματικά προσπάθησα να ζήσω μαζί τους σαν να ήμουν μέλος της οικογένειας,” λέει η Gengotti.
Αυτό σημαίνει πως βοηθούσε στο μαγείρεμα, στο μοίρασμα φυλλαδίων και στην προσοχή των παιδιών. Οι φωτογραφίες εστιάζουν πολύ λίγο στις παραστάσεις, αλλά ρίχνουν φως στην καθημερινότητά τους. Η ενασχόληση της Gengotti με τη ζωή στο τσίρκο ολοένα και μεγάλωνε. Βρήκε μια ζωή με πιο αργό ρυθμό που έμοιαζε σαν επιστροφή στις παλιές μέρες και μια όαση παραξενιάς “σε μια κοινωνία που έχει χάσει την ποιητικότητα της,” λέει εκείνη.
Πίσω στη Ρώμη, “ Σηκώνομαι το πρωί και αρχίζω να τρέχω και δεν σταματάω μέχρι τη νύχτα. Στο τσίρκο, ο χρόνος είναι πολύ αργός. Μια μέρα διαρκεί μια μέρα.”
Εκείνη απαθανάτισε τη σκηνή με τα παιδιά στην προκυμαία όταν ήταν με τους Les Pecheurs de Reves (Fishers of Dreams), ένα μικρό θίασο που αποτελείται από τους Γάλλους Vincent και Florence Duschmitt, που είναι μαζί στο δρόμο τα τελευταία 20 χρόνια.
Τα παιδιά τους, ο 10χρονος Zoran και η 13χρονη Zia, δεν παίρνουν μέρος στο τσίρκο αλλά συνοδεύουν τους γονείς τους, όσο τους επιτρέπει το σχολικό πρόγραμμα, και όπως λέει η Florence έχουν αρχίσει να μαθαίνουν αυτή τη μορφή τέχνης.
Είναι μια σφιχτά δεμένη μητριαρχική ομάδα. “Εκείνη είναι το αφεντικό και εγώ είμαι το αφεντικό αλλά όχι το πρώτο αφεντικό – το δεύτερο,” λέει ο Vincent.
Το τωρινό show των Duschmitt εξερευνά την ιστορία αγάπης δύο κλόουν – μια ιστορία που χονδρικά αντικατοπτρίζει τη δική τους – σε μια σειρά από βουβά σκετς και ακροβατικών, με αποκορύφωμα το tango των εραστών. Η Florence χαρακτήρισε την παράσταση τους ως “οπτική ποίηση.”
“Είναι χρονοβόρο να φτιάξεις μια ιστορία χωρίς κείμενο, να την κάνεις ενδιαφέρουσα από την αρχή μέχρι το τέλος, να έχει νόημα,” αναφέρει εκείνη.
Η Florence λέει πως οι φωτογραφίες της Gengotti την ταξίδεψαν σε ένα χαρούμενο καλοκαίρι, όπου έκανε παραστάσεις στην εξοχική Γαλλία.
“Ήταν πολύ ενδιαφέρον να δούμε εμάς μέσα από τα μάτια της, με τον τρόπο που μας βλέπει, με τον ήλιο στο Αβινιόν,” λέει η Florence.
Όσο για την Gengotti, ετοιμάζεται να ταξιδέψει με το Cirque Bidon αυτό το καλοκαίρι, λέει πως κάθε φορά που γυρίζει από το τσίρκο και επιστρέφει στην κανονική της ζωή νιώθει την επιθυμία να γυρίσει πίσω.
“Μου αρέσει η ιδέα του να είμαι μέλος μιας οικογένειας και επίσης η αίσθηση της ελευθερίας,” λέει η Genogotti. “Δεν χρειάζεται να δίνουν λόγο σε κανένα αρχηγό και δεν έχουν κανένα αφεντικό. Η ζωή τους, τους ανήκει.”
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Μαράτσης
Πηγή : National Geographic
