Η Jedidah Isler μελετάει ουράνια σώματα, πράγμα που είναι αρκετά δύσκολο να το φανταστείς, με πολύ λίγη επιστημονική διερεύνηση. Η ειδικότητά της είναι τα φλεγόμενα κβάζαρς ή μπλάζαρς: υπερογκώδεις, υπερκινητικές μαύρες τρύπες σε απομακρυσμένους γαλαξίες.
Η Isler, που εργάζεται τώρα πάνω στο διδακτορικό της, στον Παγκόσμιο Επιστημονικό Οργανισμό Αστρονομίας και Αστροφυσικής μαζί με τους συναδέλφους της από το Πανεπιστήμιο του Βαντερμπιλτ, είναι η πρώτη Αφροαμερικάνα που έλαβε το Ph.D. στην Αστροφυσική από το Γέιλ. Είναι πρωταθλήτρια στην ενσωμάτωση των επιστημών και σκοπεύει να δημιουργήσει έναν κόσμο όπου καθένας, ανεξάρτητα από την καταγωγή, φύλο, ή το υπόβαθρο, να μπορεί ν’ ασχολείται με τα ενδιαφέροντά του.
Ως υποστηρικτικό μέλος, παρουσιάζει το VanguardSTEM, μια μηνιαία ιντερνετική σειρά από συζητήσεις για τις γυναίκες που υφίστανται καταπίεση.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας τράβηξε στον ουρανό και ιδιαίτερα στην Αστροφυσική;
Όταν ήμουν παιδί (Στους Καταρράκτες Νιαγάρα, Νέα Υόρκη, και αργότερα στην Παραλία της Βιρτζίνια, Βιρτζίνια) είχα το προνόμιο, το οποίο τώρα αναγνωρίζω ότι ήταν προνόμιο στην πραγματικότητα να δω τον ουρανό και να μπορώ να δω τα αστέρια. Πάντα βρίσκω τον ουρανό τη νύχτα συναρπαστικό και όμορφο και απλά χαλαρώνω κατά ένα τρόπο που δεν θα μπορούσα να το εξηγήσω ως παιδί.
Όταν ήμουν κάπου στην ηλικία των 12, έψαχνα να βρω βιβλία στη βιβλιοθήκη για να ανακαλύψω τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω, επειδή θεωρούσα πως ήταν η ώρα που κάποιος έπρεπε να αποφασίσει. Έψαχνα ένα βιβλίο πάνω στην επιστήμη και την τεχνολογία και εφόσον η Αστροφυσική ξεκινά από το γράμμα Α, ήταν στην αρχή του βιβλίου. Είναι μία απίστευτα εντυπωσιακή λέξη για ένα δωδεκάχρονο. Όταν έψαξα και είδα όλα τα πράγματα που ασχολείται η επιστήμη, ήμουν αποφασισμένη ότι πρέπει να το ακολουθήσω.
Φυσικά, δεν γνώριζα ακριβώς πως θα φτάσω εκεί ή τι θα κάνω, αλλά απλώς προσπάθησα ν’ ακολουθήσω το ενδιαφέρον μου. Βέβαια είχα και άτομα που με υποστήριζαν. Η μητέρα μου και η οικογένειά μου ήταν φανατικοί υποστηρικτές του ενδιαφέροντός μου.
Πείτε μας περισσότερα για τα φλεγόμενα κβάζαρς, ή μπλάζαρς που μελετάτε;
Αυτό είναι που απασχολεί το μυαλό μου, όλη την ώρα. Υπάρχουν μαύρες τρύπες που είναι δισεκατομμύρια φορές η μάζα του ήλιου και που οφείλουμε να λάβουμε χίλιες φορές περισσότερο υπ όψιν. Όταν έχεις αυτά τα συστήματα με τις μαύρες τρύπες, τα οποία είναι τόσο πελώρια και παίρνουν τόσο πολύ υλικό, κάποια ενδιαφέροντα πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν γύρω από αυτές, εκτός από αυτά τα ενδιαφέροντα που συμβαίνουν γύρω τους γενικά.
Τα Μπλάζαρς παράγουν αυτούς τους σχετιστικούς πίνακες, οι οποίοι είναι κύματα γεμάτα σωματίδια και φως. Έχεις αυτό το κύμα από σωματίδια και φως επιταχυνόμενο σε κοντινή απόσταση από τη μαύρη τρύπα κινούμενο με 99.99 τοις εκατό της ταχύτητας του φωτός (δηκτικό ευθεία προς τη Γη). Πάντως δεν χρειάζεται να ανησυχούμε, γιατί βρίσκονται αρκετά μακριά, ώστε να κάνουν κάποια ζημιά σε μας στον πλανήτη.
Προσπαθώ να καταλάβω το φυσικό μηχανισμό που παράγει αυτούς τους σχετιστικούς πίνακες που βλέπουμε από αυτά τα πραγματικά ενδιαφέροντα ουράνια σώματα, χρησιμοποιώντας μία ποικιλία φωτεινών αποχρώσεων που διασχίζουν όλο το φάσμα της ηλεκτρομαγνητικής.
Πηγή: National Geographic
Γράφει ο Φώτης Χριστοδουλόπουλος
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Παναγιώτης Ανδρεάδης
