Η κατάληξη –ίτιδα στην ιατρική υποδηλώνει φλεγμονή. Ο όρος Αρθρίτιδα περιγράφει τη φλεγμονή των αρθρώσεων. Υπάρχουν περισσότερες από εκατό διαφορετικές μορφές αρθρίτιδας (οστεοαρθρίτιδα, ρευματοειδής, ουρική, ψωριασική, μικροβιακή κ.ά.).
Τα βασικά χαρακτηριστικά της αρθρίτιδας είναι ο πόνος και ο περιορισμός της κίνησης. Τα συγκεκριμένα συμπτώματα, μπορούν να είναι είτε ήπια, όπως μια μικρή πρωινή δυσκαμψία των αρθρώσεων, είτε να περιορίζουν πλήρως την κινητικότητα.
Σύμφωνα με μια μεγάλη μελέτη του Κέντρου Ελέγχου Νοσημάτων των ΗΠΑ (CDC), ένας στους πέντε ενήλικες πάσχει από διαγνωσμένη αρθρίτιδα και προβλέπεται αύξηση της συχνότητας εμφάνισης της νόσου στα επόμενα χρόνια.
Οι Δύο Κυριότερες Μορφές Αρθρίτιδας
Οι δύο κύριες μορφές αρθρίτιδας είναι η οστεοαρθρίτιδα και η ρευματοειδής αρθρίτιδα.
Η οστεοαρθρίτιδα πλήττει τους χόνδρους των αρθρώσεων (το ελαστικό μέρος που καλύπτει το οστό στο σημείο της άρθρωσης) μαζί με το οστό που στηρίζει τον χόνδρο. Οφείλεται σε φθορά και συσσωρευμένες κακώσεις των αρθρώσεων. Κύριο χαρακτηριστικό της οστεοαρθρίτιδας, είναι φθορά των χόνδρων και η εναπόθεση ασβεστίου στις αρθρώσεις.
Η ρευματοειδής αρθρίτιδα είναι αυτοάνοσο νόσημα, όπου ο οργανισμός επιτίθεται τις αρθρώσεις του και τις καταστρέφει σταδιακά. Οι αρθρώσεις σε αυτή την περίπτωση πλήττονται συμμετρικά και μακροπρόθεσμα παραμορφώνονται.
Στη ρευματοειδή αρθρίτιδα, επηρεάζονται και άλλα όργανα, όπως η καρδιά, τα μάτια, το δέρμα ή το αναπνευτικό σύστημα. Πρόκειται για ένα νόσημα που επηρεάζει την υγεία του ατόμου σε πολλαπλά επίπεδα.
Και οι δύο μορφές, χαρακτηρίζονται από μια σταθερή και σταδιακή επιδείνωση της νόσου.
Είναι σημαντικό οι θεραπευτικές προσεγγίσεις για τις αρθρίτιδες να προσφέρουν ανακούφιση από τους πόνους, καθώς οι ασθενείς που πάσχουν από αυτά τα νοσήματα βιώνουν, στις περισσότερες περιπτώσεις, έντονους και χρόνιους πόνους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα σημαντικές επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής τους.
Παράλληλα, με τη διαχείριση του πόνου, η θεραπεία πρέπει να στοχεύει στη μείωση της ταχύτητας καταστροφής των αρθρώσεων.
Η Διαχείριση της Φλεγμονής στην Αρθρίτιδα
Η φλεγμονή (φλέγω, καίω) περιγράφει τον πόνο, την ερυθρότητα, την θερμότητα και το πρήξιμο που δημιουργείται, καθώς ο οργανισμός επουλώνει την πάσχουσα περιοχή. Είναι ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε ότι η φλεγμονή είναι η διαδικασία που ενεργοποιεί το σώμα για να λύσει ένα πρόβλημα.
Όσο πιο μεγάλη η βλάβη σε έναν ιστό ή όργανο του σώματος, τόσο πιο έντονη και η διαδικασία επούλωσης. Στην προσπάθεια μείωσης του πόνου που συνοδεύει τη φλεγμονή, χρησιμοποιούνται φαρμακευτικά και άλλα μέσα που είτε στοχεύουν τον πόνο (παυσίπονα, ακινητοποίηση), είτε την φλεγμονή (αντιφλεγμονώδη, πάγος, κορτιζόνη) ή και τα δύο μαζί.
Η φλεγμονή, είναι λοιπόν, το σύνολο το διεργασιών που κινητοποιεί ο ανθρώπινος οργανισμός, στην προσπάθεια του να διορθώσει μια βλάβη.
Όταν αυτή ολοκληρώνεται φυσιολογικά, η βλάβη αποκαθίσταται και το σημείο που είχε τραυματιστεί ή υποστεί βλάβη, ανακτά τη φυσιολογική του λειτουργία.
Στην περίπτωση ενός τραυματισμού στο γόνατο, το γόνατο πρήζεται και πονάει. Το χτύπημα προκάλεσε την καταστροφή ιστών και το σώμα στη συνέχεια ξεκίνησε διαδικασίες επιδιόρθωσης. Ξεκινάει στο συγκεκριμένο σημείο η παραγωγή ουσιών που προκαλούν αύξηση της αιμάτωσης αλλά και πόνο. Το σώμα χρησιμοποιεί τον πόνο για να ακινητοποιήσει το μέρος που πάσχει, μέχρι αυτό να επουλωθεί.
Η φλεγνονή όμως δεν ολοκληρώνεται σε όλες τις περιπτώσεις. Υπάρχουν και περιπτώσεις, όπου η διαδικασία της φλεγμονής δεν ολοκληρώνεται και η φλεγμονή παραμένει σε χρόνια βάση. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η φλεγμονή γίνεται μέρος του προβλήματος και αντί να οδηγήσει σε επούλωση, επιδεινώνει τη βλάβη.
Στις χρόνιες φλεγμονές, ο οργανισμός αυξάνει την προσέλευση λευκών αιμοσφαιρίων στη περιοχή. Τα λευκά αιμοσφαίρια, στην προσπάθεια τους να λύσουν τη φλεγμονή, ενεργοποιούν την απελευθέρωση φλεγμονωδών ουσιών στο σημείο. Διαμορφώνεται έτσι ένα υψηλά φλεγμονώδες περιβάλλον στη συγκεκριμένη περιοχή, που οδηγεί σε μεγαλύτερη βλάβη.
Διαδικασία της φλεγμονής: Λευκά αιμοσφαίρια (Neutrophils) μετακινούνται προς το σημείο της βλάβης.
Η χρόνια φλεγμονή, επηρεάζει και τη συνολική λειτουργία του οργανισμού. Επιβαρύνει τις ήδη υπάρχουσες μεταβολικές διαταραχές και προκαλεί νέες, όπως η αντίσταση στην ινσουλίνη, η δυσλιπιδαιμία και ο διαβήτης, που τροφοδοτούν περαιτέρω τη φλεγμονή και προκαλούν επιπρόσθετες επιπλοκές για την υγεία.
Με αυτόν τον τρόπο, προκύπτει ένας φαύλος κύκλος που διαιωνίζει τη φλεγμονή. Παρεμβάσεις στους μηχανισμούς ελέγχου της φλεγμονής και η αποκατάσταση των μεταβολικών διαταραχών, είναι απαραίτητες για την επίλυση της φλεγμονής.
Ο οργανισμός χρειάζεται δομικά συστατικά και ενέργεια, ώστε να φτιάξει νέους ιστούς και να επουλώσει οποιαδήποτε βλάβη. Η θρεπτική κατάσταση του οργανισμού και τα αποθέματα του σε αμινοξέα, μεταλλικά στοιχεία, βιταμίνες και ένζυμα καθορίζουν την διάρκεια και τον βαθμό επούλωσης μιας βλάβης.
Όταν πρόκειται για κάτι οξύ και μεμονωμένο, το σώμα είναι σε θέση να αποκαταστήσει σε μεγάλο βαθμό την φυσιολογική λειτουργία. Όταν όμως υπάρχουν χρόνιες κακώσεις και φλεγμονές, μειώνονται τα αποθέματα θρεπτικών συστατικών και παράλληλα η ικανότητα επαναφοράς της φυσιολογικής λειτουργίας.
H διόρθωση ελλείψεων του οργανισμού και η αποκατάσταση της ικανότητας του οργανισμού να διαχειρίζεται τις φλεγμονές, μπορεί να αλλάξει την πορεία της ρευματοειδούς αρθρίτιδας και της οστεοαρθρίτιδας και να βελτιώσει την ποιότητα ζωής των ασθενών.
Πηγή: https://www.drtsoukalas.com/
