Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο υπέροχο Αίγιο και σπούδασα Γαλλική Φιλολογία στη Φιλοσοφική του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μιλώ Γαλλικά, Αγγλικά και Ιταλικά. Στη διάρκεια των σπουδών μου, η ρότα της ζωής με οδήγησε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ, όπου ξεκίνησε η δημοσιογραφική μου καριέρα (όνειρο ζωής), σε κόντρα των καθηγητών μου
που με «έβλεπαν» δικηγόρο. Στα 13 χρόνια παραμονής μου στην πρωτεύουσα και με βάση την εφημερίδα, εργάστηκα ως ρεπόρτερ και στη συνέχεια ως παρουσιάστρια σε τηλεοπτικές ειδησεογραφικές, ενημερωτικές και κοινωνικές εκπομπές (ΕΡΤ, STAR, ΑΝΤ1, ALPHA κ.λπ.).
Η δημιουργία οικογένειας σήμανε την επιστροφή μου (ευτυχώς) στην Αχαΐα και τη στροφή μου (ευτυχώς ή δυστυχώς θα δείξει…) στην πολιτική, πρώτα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο Δήμο της Πάτρας και στη συνέχεια στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Θυμάμαι…
…τη πιο σκληρή αλήθεια: «Λείπεις συνέχεια μαμά» από το γιο μου Φάνη, όταν δεν είμαι κοντά του λόγω πολιτικής.
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: Κολόνια Anais και το ψητό της κατσαρόλας της μαμάς, μεσημέρια Κυριακής.
…την ωραιότερη εκδρομή: Στην Κύπρο πριν κάποια χρόνια.
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: Trivial, Παντομίμα, τάβλι
… μια ανομολόγητη αμαρτία: όταν ήμουν έγκυος στον όγδοο μήνα, έτρωγα κάθε τρεις ώρες.
…μια στιγμή απελευθέρωσης: Ανήμερα 25ης Μαρτίου, μπήκα θολωμένη στο αυτοκίνητο για μια βόλτα κι έφτασα στη Θεσσαλονίκη.
…την πρώτη επανάστασή μου: όταν έκανα για πρώτη φορά, μόλις πήρα δίπλωμα, τη διαδρομή Αίγιο- Αθήνα με το αυτοκίνητο του πατέρα μου. Χωρίς να το ξέρει.
… τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: δεν έχει έρθει ακόμα.
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: το μπλε της θάλασσας στην Πέτρα του Ρωμιού, στην Κύπρο
…το πιο πικρό δάκρυ: στην κηδεία της γιαγιάς μου
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: έπεφτα σ’ ένα γκρεμό και κάποια στιγμή πιάστηκα από ένα ασπρόμαυρο πανί που όμως σκίστηκε.
…το μυστικό που διέρρευσε: Τα διαρρέω μόνη μου, άρα δεν υπάρχουν
…την απροσδόκητη γοητεία: ενός περιπλανώμενου ζωγράφου στο Παρίσι που ήθελε ντε και καλά να μου κάνει το πορτραίτο.
…το ισχυρότερο άλλοθι: είμαι πάντα αλλού.
…το ανεκπλήρωτο θέλω: πτώση με αλεξίπτωτο
…την εντονότερη σύγκρουση: με τη μητέρα μου στα 18 μου
…μια χαρακτηριστική γεύση: γιαούρτι με μουστάρδα
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Να φεύγω, να φεύγω…
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: Ο αμίμητος και ανεκδιήγητος αυθορμητισμός μου
…την αθεράπευτη ενοχή: απέναντι στο παιδί μου, στα πρώτα του χρόνια που αναγκαζόμουν να λείπω
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: να πάω γυμναστήριο.
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: η σχέση μου με το Νίκο (τον αδελφό μου).
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Το τραγούδι Historia di un amor του Luis Miguel
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Άπειρα.
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: Όταν αποφάσισα να έχω επιλεκτικό αλτζχάϊμερ
…την προδοσία που δέχτηκα: στις 11-9-2001.
…την πληγή που άνοιξα: Δεν θυμάμαι.
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
