Πριν από μερικά χρόνια, ένας νέος εκδότης διορίστηκε σε ένα από τα κορυφαία ιατρικά περιοδικά του κόσμου, το JAMA, ή αλλιώς το Journal of the American Medical Association, και το δίκτυο των συνεργαζόμενων περιοδικών του.
Η δρ Kirsten Bibbins-Domingo είναι η 17η αρχισυντάκτρια. Καθόρισε τους στόχους της σε ένα κύριο άρθρο με τίτλο “Το επείγον του τώρα και η ευθύνη να κάνουμε περισσότερα”. Φιλοδοξεί να διασφαλίσει ότι το JAMA θα έχει “τα υψηλότερα πρότυπα συντακτικής ακεραιότητας και ποιότητας, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε ειδικά συμφέροντα”. Προειδοποίησε κατά της “εσωστρέφειας και του παραγοντισμού”- είπε ότι “είναι υψίστης σημασίας οι φωνές στο δωμάτιο όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις να αντιπροσωπεύουν την ποικιλομορφία της σκέψης, της εμπειρογνωμοσύνης και του υπόβαθρου”.
Αναρωτιέμαι, ωστόσο, πόσο προσηλωμένο είναι το JAMA στην ποικιλομορφία της σκέψης. Δύο άρθρα στο τεύχος της 4ης Μαρτίου του JAMA Internal Medicine προωθούν μια στενή και αμφιλεγόμενη προσέγγιση για την αρχή και το τέλος της ζωής.
Το πρώτο είναι μια άγρια επίθεση στην καθολική υγειονομική περίθαλψη στις Ηνωμένες Πολιτείες από τον αναπληρωτή συντάκτη και τον αναπληρωτή συντάκτη του περιοδικού. Ως “σημείωμα του συντάκτη”, καρφώνει τη σημαία του στον ιστό των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων.
“Τα καθολικά νοσοκομεία αποτελούν σημαντική πηγή υγειονομικής περίθαλψης στις Ηνωμένες Πολιτείες για άτομα όλων των δογμάτων. Οι έγκυες μπορεί να μην έχουν πάντα την επιλογή του τόπου όπου θα γεννήσουν, εάν ο τοκετός τους έρθει γρήγορα και χρειάζονται επείγουσα μεταφορά στο πλησιέστερο νοσοκομείο”, γράφουν. “Πρέπει να υπάρξει ένας δρόμος που να διασφαλίζει ότι οι έγκυες θα λαμβάνουν την περίθαλψη που επιθυμούν, ανεξάρτητα από το νοσοκομείο στο οποίο θα πάνε”.
Και ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός ο δρόμος; Το σαφές συμπέρασμα είναι ότι τα καθολικά νοσοκομεία θα πρέπει να αναγκαστούν να παρέχουν υγειονομική περίθαλψη, όπως η άμβλωση, η στείρωση και η αντισύλληψη, για τις οποίες έχουν βαθιές ηθικές αντιρρήσεις.
Το δεύτερο είναι μια συναισθηματική έκκληση για την επέκταση της νόμιμης υποβοηθούμενης αυτοκτονίας σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι συγγραφείς είναι και οι δύο γιατροί – η σύζυγος και η κόρη ενός διακεκριμένου γιατρού στην πολιτεία της Ουάσινγκτον, του J. Randall Curtis, ο οποίος πέθανε από αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση (ALS) πέρυσι. Γράφουν: “Για τον Ράντι, το μόνο τέλος στην ακραία ταλαιπωρία του, ενώ η ALS τον σκότωνε σίγουρα, ήταν η συγκλονιστική πράξη της επίσπευσης του δικού του θανάτου. Στην περίπτωσή του, ήταν ο ίδιος ο πιο συμπονετικός γιατρός του”.
“Τα καθολικά νοσοκομεία αποτελούν σημαντική πηγή υγειονομικής περίθαλψης στις Ηνωμένες Πολιτείες για άτομα όλων των δογμάτων. Οι έγκυες μπορεί να μην έχουν πάντα την επιλογή του τόπου όπου θα γεννήσουν, εάν ο τοκετός τους έρθει γρήγορα και χρειάζονται επείγουσα μεταφορά στο πλησιέστερο νοσοκομείο”, γράφουν. “Πρέπει να υπάρξει ένας δρόμος που να διασφαλίζει ότι οι έγκυες θα λαμβάνουν την περίθαλψη που επιθυμούν, ανεξάρτητα από το νοσοκομείο στο οποίο θα πάνε”.
Και ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός ο δρόμος; Το σαφές συμπέρασμα είναι ότι τα καθολικά νοσοκομεία θα πρέπει να αναγκαστούν να παρέχουν υγειονομική περίθαλψη, όπως η άμβλωση, η στείρωση και η αντισύλληψη, για τις οποίες έχουν βαθιές ηθικές αντιρρήσεις.
Το δεύτερο είναι μια συναισθηματική έκκληση για την επέκταση της νόμιμης υποβοηθούμενης αυτοκτονίας σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι συγγραφείς είναι και οι δύο γιατροί – η σύζυγος και η κόρη ενός διακεκριμένου γιατρού στην πολιτεία της Ουάσινγκτον, του J. Randall Curtis, ο οποίος πέθανε από αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση (ALS) πέρυσι. Γράφουν: “Για τον Ράντι, το μόνο τέλος στην ακραία ταλαιπωρία του, ενώ η ALS τον σκότωνε σίγουρα, ήταν η συγκλονιστική πράξη της επίσπευσης του δικού του θανάτου. Στην περίπτωσή του, ήταν ο ίδιος ο πιο συμπονετικός γιατρός του”.
“Τα καθολικά νοσοκομεία αποτελούν σημαντική πηγή υγειονομικής περίθαλψης στις Ηνωμένες Πολιτείες για άτομα όλων των δογμάτων. Οι έγκυες μπορεί να μην έχουν πάντα την επιλογή του τόπου όπου θα γεννήσουν, εάν ο τοκετός τους έρθει γρήγορα και χρειάζονται επείγουσα μεταφορά στο πλησιέστερο νοσοκομείο”, γράφουν. “Πρέπει να υπάρξει ένας δρόμος που να διασφαλίζει ότι οι έγκυες θα λαμβάνουν την περίθαλψη που επιθυμούν, ανεξάρτητα από το νοσοκομείο στο οποίο θα πάνε”.
Και ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός ο δρόμος; Το σαφές συμπέρασμα είναι ότι τα καθολικά νοσοκομεία θα πρέπει να αναγκαστούν να παρέχουν υγειονομική περίθαλψη, όπως η άμβλωση, η στείρωση και η αντισύλληψη, για τις οποίες έχουν βαθιές ηθικές αντιρρήσεις.
Το δεύτερο είναι μια συναισθηματική έκκληση για την επέκταση της νόμιμης υποβοηθούμενης αυτοκτονίας σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι συγγραφείς είναι και οι δύο γιατροί – η σύζυγος και η κόρη ενός διακεκριμένου γιατρού στην πολιτεία της Ουάσινγκτον, του J. Randall Curtis, ο οποίος πέθανε από αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση (ALS) πέρυσι. Γράφουν: “Για τον Ράντι, το μόνο τέλος στην ακραία ταλαιπωρία του, ενώ η ALS τον σκότωνε σίγουρα, ήταν η συγκλονιστική πράξη της επίσπευσης του δικού του θανάτου. Στην περίπτωσή του, ήταν ο ίδιος ο πιο συμπονετικός γιατρός του”.
Οι οικείοι του Δρ Κέρτις περιγράφουν εύγλωττα τη θλίψη τους για την απώλεια ενός ανθρώπου που αγαπούσαν πολύ. Αλλά τα επιχειρήματά τους για την επέκταση του νόμου της Ουάσινγκτον που επιτρέπει την υποβοηθούμενη αυτοκτονία είναι τείνοντα. Ναι, οι γιατροί πρέπει να είναι συμπονετικοί. Ναι, οι ασθενείς πρέπει να έχουν αυτονομία.
Αλλά αυτό δεν εξαντλεί σχεδόν καθόλου το ζήτημα του “δικαιώματος στο θάνατο”.Οι συγγραφείς λένε αβασάνιστα ότι η συμπονετική επιστήμη θα προστατεύσει την κοινωνική ευημερία.Αλλά αυτή είναι μια αμφίβολη υπόθεση. Αρκεί να ρίξετε μια ματιά στην άλλη πλευρά των συνόρων, στη Βρετανική Κολομβία, όπου οι άνθρωποι επιλέγουν να πεθάνουν επειδή δεν έχουν πρόσβαση σε παρηγορητική φροντίδα ή υποστηρικτικές κοινωνικές υπηρεσίες.
Πίσω στη συντακτική πολιτική των περιοδικών JAMA. Αντιπροσωπεύουν αυτά τα άρθρα “τα υψηλότερα πρότυπα συντακτικής ακεραιότητας και ποιότητας ανεξάρτητα από οποιαδήποτε ειδικά συμφέροντα”.Όχι. Θα έλεγα ότι αντιπροσωπεύουν ένα ειδικό συμφέρον – μια εκστρατεία για την άρνηση της ιερότητας κάθε ανθρώπινης ζωής από τη σύλληψη έως τον φυσικό θάνατο.
Στη σημερινή Αμερική, βέβαια, αυτό είναι μια αμφισβητούμενη πρόταση, με επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές. Αλλά πότε οι αναγνώστες του JAMA Internal Medicine θα διαβάσουν μια υπεράσπιση της καθολικής υγειονομικής περίθαλψης; Πότε θα διαβάσουν μια σπαρακτική προσωπική μαρτυρία μιας γιατρού που φρόντισε τον ανίατο αγαπημένο της μέχρι τέλους; Όχι πολύ σύντομα. Η εσωστρέφεια και ο παραγοντισμός έχουν θριαμβεύσει στο JAMA.Φαίνεται όλο και περισσότερο ότι τα κορυφαία ιατρικά περιοδικά του κόσμου έχουν αιχμαλωτιστεί από την κουλτούρα του θανάτου.
Πηγή: https://bioedge.org
