Γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω στην Ανάβυσσο. Οι γονείς μου ήταν Μικρασιάτες και μου εμφύσησαν την αξία της δημιουργίας και της προσφοράς. Με το σύζυγό μου έχουμε αποκτήσει δύο γιους που νοηματοδοτούν τη ζωή μας. Είμαι Κοινωνική Λειτουργός και εργάστηκα στο Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής, στην Κοινωνική Υπηρεσία του Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός». Έχω διατελέσει:
Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Λέσχης του Βιβλίου επί σειρά ετών, με στόχο την προώθηση του ποιοτικού βιβλίου και τη δημιουργία Βιβλιοθηκών εντός κι εκτός Ελλάδος.
Μέλος του Δ.Σ και υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων της Κοινωνικής
Παιδιατρικής Νοσοκομείου Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού».
Μέλος του Δ.Σ της Ομοσπονδίας Μ.Κ.Ο Ελλάδος, με ευθύνη τις δημόσιες σχέσεις και την προώθηση του εθελοντικού κινήματος.
Επίτιμο μέλος πολλών Πολιτιστικών και Ανθρωπιστικών Σωματείων
Αναπληρώτρια δήμαρχος του Δήμου Αναβύσσου το 2006 με ευθύνη την Κοινωνική πολιτική & τον πολιτισμό.
Αντιπρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου του Δήμου Σαρωνικού το 2010
Το 2000 ίδρυσα και έκτοτε διοικώ τον φιλανθρωπικό οργανισμό «Κοινωνική Στήριξη» που δραστηριοποιείται στα Νότια Προάστια Ανατολικής Αττικής με στόχο την ευαισθητοποίηση της ευρύτερης Κοινότητας σε θέματα διαφορετικότητας και αναπηρίας παιδιών που ζουν σε Ιδρύματα και ανιδιοτελή προσφορά σε ευαίσθητες και ευπαθείς ομάδες συνανθρώπων μας.
Ήμουν υποψήφια για τον τίτλο «Γυναίκα της Ευρώπης» της ομώνυμης διεθνούς οργάνωσης για τη δραστηριοποίηση των γυναικών. Το 2008 τιμήθηκα από την Ακαδημία Αθηνών για την πολυετή φιλανθρωπική μου πορεία και έχω βραβευτεί πολλάκις από την Πολιτεία και την Εκκλησία.
Θυμάμαι…
την πιο σκληρή αλήθεια… Η συνειδητοποίηση πως ο χρόνος είναι αμείλικτος. Τρέχει! Τυχερός όποιος αντιλαμβάνεται έγκαιρα τη μοναδικότητα των στιγμών και τις ζει έντονα και εποικοδομητικά.
μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων… Η ευωδιά που αναδύεται από το Λεμονοδάσος του Γαλατά. Μυρωδιά μεθυστική και εθιστική.
την ωραιότερη εκδρομή… Με το σύζυγό μου στην Αλάσκα. Η εμπειρία μυστικιστική και η ομορφιά της φύσης ασύλληπτη.
το αγαπημένο μου παιχνίδι… Να ανακαλύπτω. Ο πιο διασκεδαστικός τρόπος να φρεσκάρω και να εμπλουτίζω το πνεύμα μου.
Με τον σύζυγό της
μια ανομολόγητη αμαρτία… Θα παραμείνει ανομολόγητη…
μια στιγμή απελευθέρωσης … Όταν κατάλαβα πόσο συνέβαλα στη διαμόρφωση των ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων των παιδιών μου τα οποία λατρεύω, θαυμάζω και σέβομαι.
την πρώτη επανάστασή μου … Η απόφασή μου να σπουδάσω και να ανεξαρτητοποιηθώ σε μια εποχή και μια αυστηρή κοινωνία που προορισμός της γυναίκας ήταν μόνο η δημιουργία οικογένειας.
τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή… Κάθε στιγμή που έζησα με τους αγαπημένους μου που έχουν «φύγει». Τα παιδικά μου χρόνια είναι ένα ανεκτίμητο ψηφιδωτό στιγμών με τους αξιολάτρευτους γονείς μου.
το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας … Τα χρώματα της δύσης αγναντεύοντάς τα από το Σούνιο. Το απόλυτο φυσικό κάλλος.
το πιο πικρό δάκρυ … Εκείνο της απώλειας, ασυγκράτητο όπως ο πόνος που το γέννησε.
το όνειρο που με ξαγρύπνησε … και με ξαγρυπνά… εκείνο που πραγματοποιείται κάθε φορά που συμβάλλω σε ένα χαμόγελο.
το μυστικό που διέρρευσε … Έπαψε να είναι μυστικό και έχασε τη γοητεία του.
την απροσδόκητη γοητεία … Της κάθε νέας αρχής. Κάθε καινούριο εγχείρημα αποτελεί μια γοητευτική πρόκληση.
το ισχυρότερο άλλοθι … Η ανθρώπινη φύση δεν μπορεί να είναι αλάνθαστη.
το ανεκπλήρωτο θέλω… Να μη ζούμε πια με παρωπίδες, ο κόσμος χρειάζεται αγάπη και λογική. Ο εγωισμός είναι εκείνος που εμποδίζει την οποιαδήποτε εκπλήρωση και αλίμονο αν μείνουμε στο ανεκπλήρωτο…
την εντονότερη σύγκρουση… Πάντα η εσωτερική σύγκρουση του «πρέπει» και του «θέλω»…εκ του αποτελέσματος κρίνεται πάντα ο νικητής!
μια χαρακτηριστική γεύση … Του μανταρινιού από τον κήπο του πατρικού μου σπιτιού. Η γεύση ταυτίζεται και με τις άλλες αισθήσεις, της όσφρησης, της αφής… και συνειρμικά της μνήμης.
μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση … Να αλλάξει ο κόσμος, να μην υπάρχουν πια συμπλέγματα, να συνειδητοποιήσει ο καθένας από εμάς πόσο ανάλαφρη γίνεται η ψυχή του όταν προσφέρει. Η χαρά της προσφοράς δεν αποτυπώνεται στις λέξεις.
το ελάττωμά μου που αγάπησα … Η δραστική επιρροή της αγάπης το μετουσίωσε σε αγαθό. Στην έλλειψη αγάπης αναζητώ το ελαττωματικό.
Με την Επικοινωνιολόγο Βίκυ Μπαφατάκη
την αθεράπευτη ενοχή …Μακριά από ενοχές, φαντάσματα του παρελθόντος, στο παρόν είναι η ζωή, αυτό πρέπει να θεραπεύεται.
ένα εκκωφαντικό πρέπει… Να μην υπάρχουν εκκρεμότητες.
το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο … Η τάση προς κάθε τι ωραίο, υλικό ή άυλο, η ροπή προς την αρμονία και η προσπάθεια να την κατακτήσω. Οι άσχημες ψυχές άλλωστε έχουν ήδη φθαρεί.
έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα … Του μικρασιάτικου τραγουδιού. Οι μελαγχολικές νότες της Μικράς Ασίας αγγίζουν τις ιδιαίτερες χορδές μου.
το πιο μελαγχολικό μου βράδυ … Εκείνο που ακολούθησε μια άσκοπη ημέρα. Ο χαμένος χρόνος είναι διαβρωτικός.
τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων… Κάθε στιγμή αλλάζει τα ροή των πραγμάτων, μια τυχαία επιλογή σε μία χρονική στιγμή, δύναται να αλλάξει όλο τον ρου της ζωής μας.
την προδοσία που δέχτηκα… Με πικραίνει και με θλίβει η αγνωμοσύνη. Αισθάνομαι προδομένη κάθε φορά που προσκρούω σε απληστία και αχαριστία.
την πληγή που άνοιξα… Την έκλεισα και πορεύτηκα. Κι αν ήταν δική μου με ώθησε για το παρακάτω…
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη
