Στο πλαίσιο των σκέψεων που καθένας από εμάς κάνει καθημερινά και στις ατέρμονες προσωπικές αναζητήσεις αυτοβελτίωσης, η δύναμη της γνώσης και η δύναμη της θέλησης είναι δύο έννοιες που αλληλοσυμπληρώνονται και υποκινούν τη γενικότερη λειτουργία της ύπαρξης.
Η συνηθέστερη παγίδα που θέτουμε στον εαυτό μας; Ο φόβος, αναμφίβολα, και πιο συγκεκριμένα: Ο φόβος της απόρριψης.
Υπάρχει πριν από τη συνείδηση, πριν από την ενοχή και την ηθική. Είναι ο ανεπιθύμητος μουσαφίρης που έρχεται πρώτος και φεύγει τελευταίος. Τι να κάνουμε, τι να μην κάνουμε…ασταμάτητο παιχνίδι με τα πρέπει και με την αγωνία της εικόνας μας, μιας κι η αγάπη άνευ όρων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί… Μας αγαπούν, όταν οι συμπεριφορές μας συμβαδίζουν με τα κοινωνικά πρότυπα. Είναι αμέτρητες οι φορές που καταχωνιάζουμε δυσάρεστες μνήμες, πληγές και υιοθετούμε τον καθωσπρεπισμό μην εκφράζοντας τι πραγματικά θέλουμε να πούμε ή να κάνουμε τη δεδομένη στιγμή. Ο Αμερικανός ποιητής Leo Booth στο ποίημα του “My name is Toxic Shame” αναφέρει ότι, πολλές φορές, η αυτοαπόρριψη μεταμφιέζεται σε υψηλά ιδανικά, σε αυτοκριτική, σε ηθικές αξίες, σε αυτοέλεγχο.
Επιβάλλεται να αντιληφθούμε, ότι πρέπει να παραδεχτούμε πως δεν οφείλουμε τίποτα σε κανέναν. Ας δούμε τους εαυτούς μας κι ας πούμε «Εγώ είμαι» και όχι «Εγώ θα έπρεπε να ήμουν»
Από την Φιλόλογο, Κατερίνα Νίκου
