Ο Τζέρι Φλέτσερ μεγάλωσε «βλέποντας» παντού συνωμοσίες… Ο ίδιος, ήρωας που υποδύθηκε το 1997 στην ταινία του Ρίτσαρντ Ντόνερ «Θεωρίες Συνωμοσίας», ο Μελ Γκίμπσον, παραλίγο να το πληρώσει με την ζωή του, αφού μερικές φορές «ό,τι (περιττό) γνωρίζεις μπορεί να σκοτώσει»! Ο Έλιοτ Καλμπ, συγγραφέας του βιβλίου «Who Is Better, Who Is Best In Baseball?» («Ποιος είναι καλύτερος, ποιος είναι ο καλύτερος στο μπέιζμπολ;») και συνεργάτης του FOX Sports.com, πάντως, προτίμησε – και λόγω επαγγέλματος – έναν άλλο ρόλο του φιλμ… Εκείνον της δαιμόνιας ρεπόρτερ Άλις Σάτον, που ερμηνεύει η Τζούλια Ρόμπερτς, όμως ο Αμερικανός δεν «βλέπει «φαντάσματα», αλλά επιχειρεί να τα καταγράψει και όχι να τα καταρρίψει.
«Η ιστορία των σπορ της χώρας προσφέρει απλόχερα κάτι παραπάνω από θεωρίες… Προσφέρει πράξεις ηρώων και αντι-ηρώων», σχολίασε ο Καλμπ πριν από 10 μέρες στο επίσημο σάιτ του FOX Sports, αναλύοντας τις 10 σπουδαιότερες «συνωμοσίες» του αθλητισμού της πατρίδας του, ενώ δεν χρειάστηκε να δώσει εξήγηση για τις αναζητήσεις του.”Όταν “κυνηγάς μάγισσες”, ελπίζεις κάποια στιγμή να επαληθευτείς και να πετύχει μια από τις σκέψεις σου. Στα γήπεδα – και όχι μόνο – πάντως, όλα αυτά έρχονται σχεδόν μόνα τους καταπάνω σου και αυτό θα συνεχίσει να γίνεται», πρόσθεσε, με αφορμή την τιμωρία του προπονητή του Χιούστον, Τζεφ ΒανΓκάντι για σχόλια εναντίον διαιτητών του 4ου αγώνα του πρώτου γύρου των πλέι-οφς του ΝΒΑ με το Ντάλας.
Ο κόουτς των Ρόκετς υποχρεώθηκε να πληρώσει πρόστιμο 100.000 δολαρίων, λέγοντας ότι ρέφερι που δεν σφυρίζει στην ποστ σίζον του είπε πως οι διαιτητές έχουν «ειδοποιηθεί» να είναι πιο σκληροί με τον σέντερ της ομάδας του, Μινγκ Γιαο…
Τούτη η ιστορία, όμως, θα φτάσει προφανώς μέχρι το γραφείο του κομισάριου της λίγκας, κ. Ντέιβιντ Στερν, καθώς ο ΒανΓκάντι είτε θα αφήσει (για λόγους ευθιξίας) την θέση του, ή θα χρειαστεί να κατονομάσει την πηγή που του μετέφερε όσα είπε, οπότε… Δεν αποτελεί πλέον «θεωρία συνωμοσίας», μιας και κατά τον Έλιοτ Καλμπ «αυτές συντηρούνται όταν κάποιος διαπράττει ένα “έγκλημα” και οι υπόλοιποι που έχουν άμεση σχέση “παντρεύονται” την “ένοχη σιωπή”, όπως σε περιπτώσεις της άρσης βαρών, όπου όλοι παίρνουν αναβολικά και κανείς δεν ξέρει τίποτε». Μερικές, επίσης, που έχουν (;) εκτυλιχθεί στις Η.Π.Α. επισημαίνονται με την βοήθεια φυσικά του Έλιοτ Καλμπ.
Ο Αμερικανός συγγραφέας προτρέπει συνεχώς τους αναγνώστες του να συνεισφέρουν σε αυτές, «αφού πολλές φορές μερικοί ξέρουν περισσότερα από τους επαγγελματίες». Ίσως γιατί όλοι τις λατρεύουν και αναζητούν το πάντοτε ελκυστικό «κους-κους» ή απλώς πιστεύουν αυτό που έλεγε κάποτε ο Βρετανός συγγραφέας Άσλεϊ Μπρίλιαντ: «Θέλω ή λιγότερη διαφθορά ή… περισσότερες ευκαιρίες να συμμετάσχω»!
Νο10: Η… συνωμοσία κατά των εργαζομένων
Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, οι ιδιοκτήτες των ομάδων της λίγκας του μπέιζμπολ δεν άντεχαν πλέον τα δυσβάσταχτα συμβόλαια, τα οποία εκτοξεύθηκαν με τα αντίστοιχα πλουσιοπάροχα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα… Η «υψηλή» και άτυπη σύσκεψή τους επέφερε ομόφωνα (αλλά ανεπίσημα) ένα σχέδιο δράσης κατά των «κακομαθημένων» αστέρων, μια «συνωμοσία» για να «ρίξουν» τις επικείμενες συμφωνίες, αρχικά εναντίον του Τζακ Μόρις των Ντιτρόιτ Τάιγκερς, ο κορυφαίος παίκτης του πρωταθλήματος εν έτη 1986, όπως και οι Αντρέ Ντόουσον, Τιμ Ράινς και Κάρλτον Φισκ, σπουδαίοι και «ελεύθεροι» στην αγορά, έφτασαν σε σημείο να αυτοπροτείνονται στις ομάδες (!), με αποτέλεσμα να απαιτήσουν στο τέλος πολύ λιγότερα, δίνοντας «αναπνοές» στην διοργάνωση για την συνέχεια…
Νο9: Τον «χτύπησαν» μην… χτυπώντας!
Το πνεύμα του αντι-Σημιτισμού είχε εξαπλωθεί το 1938 στις Η.Π.Α., ενόψει της εμπλοκής της στον «πόλεμο της Ευρώπης» και ο «αλλόθρησκος» Χανκ Γκρίνγκμπεργκ το «πλήρωσε»… Ο σταρ των Ντιτρόιτ Τάιγκερς ετοιμαζόταν να σπάσει το θρυλικό ρεκόρ του «Μπέιμπ» Ρουθ σε συνεχόμενα «home runs», όμως οι υπόλοιποι πίτσερς σταμάτησαν να του… ρίχνουν μπαλιές! Ο Γκρίνγκμπεργκ δεχόταν μέχρι και απειλητικά γράμματα(!!!), σταματώντας στις 58 σερί επιτυχίες, ενώ της ίδιας αντιμετώπισης από το κοινό, έτυχε και το 1974 ο Χανκ Άρον, που ξεπέρασε ωστόσο τον Ρουθ.
Ο Γκρίνγκμπεργκ, πάντως, ποτέ δεν εξέφρασε παράπονο για όσα έγιναν ή καλύτερα… δεν έγιναν, αφού προτίμησε τον αυτοσαρκασμό για την μη κατάρριψη του ρεκόρ. «Φαίνεται πως έμεινα απλώς από καύσιμα», συνήθιζε σε όσους τον ρωτούσαν καθώς «είμαι υπερήφανος για ό,τι πέτυχα, έστω και αν –σας ευχαριστώ – που λέτε ότι το έκανα μόνος μου»…
Νο8: Η παρθενική λοταρία στο ντραφτ του ΝΒΑ
Όσο δύσκολο και αν είναι να κριτικάρει κανείς την διαδικασία του ντραφτ του ΝΒΑ, για την αξιοκρατία που προσφέρει στην λίγκα, το 1985 άλλαξε η ιστορία, χωρίς ωστόσο να… αλλάξει η ιστορία! Μέχρι εκείνο το καλοκαίρι, η ομάδα με το χειρότερο ρεκόρ, έπαιρνε αυτομάτως το Νο1 και συνήθως τον καλύτερο παίκτη που προερχόταν από το πανεπιστημιακό πρωτάθλημα.
Όταν η επιτροπή πρωταθλήματος παρατήρησε ότι πολλές ομάδες χάνουν επίτηδες στο τέλος των – χωρίς στόχους – σεζόν τους, αποφάσισε την «λοταρία» μεταξύ των 7 (τότε) ομάδων που έμειναν εκτός πλέι-οφς για την πρώτη επιλογή. Όλοι οι υποψήφιοι είχαν πλέον ίσες ελπίδες, όμως η διαδικασία στην Νέα Υόρκη ήταν από την αρχή πανηγυρική… Οι Νικς κέρδισαν το Νο1, απέκτησαν τον πρωταθλητή του NCAA το 1984 με το Τζορτζτάουν και επόμενο μεγάλο ψηλό, Πάτρικ Γιούιν.
Πάντως, ο Γιούιν δεν κατόρθωσε να οδηγήσει την Νέα Υόρκη ποτέ στον τίτλο, αλλά οι υποψίες περί «σημαδεμένου» φακέλου για την επιλογή του, δεν έχουν διευκρινισθεί μέχρι σήμερα, για αυτό και στην συνέχεια χρησιμοποιήθηκαν μπαλάκια στις κληρώσεις.
Νο7: Η «ισοπαλία» των Λιούις-Χόλιφιλντ
Η ζώνη του πρωταθλητή στην κατηγορία βαρέων-βαρών της πυγμαχίας, το 1992, είχε αρχίσει να πηγαίνει προς την γωνία του Λένοξ Λιούις… Οι «σιδερένιες γροθιές» του την έλκυαν σαν μαγνήτη, αφού ο 5ος γύρος εναντίον του Εβάντερ Χόλιφιλντ αποδείχθηκε καταστροφικός για τον δεύτερο. Χωρίς κανένας να το περιμένει, όμως, η κριτής Ευγενία Ουίλιαμς κατακυρώνει τον γύρο στον Χόλιφιλντ και ο αγώνας καταλήγει σε μια ισοπαλία, με φόντο το μέλλον. «Απάτη», αναφώνησε λίγο καιρό μετά ο εκφωνητής του αγώνα, Τζιμ Λάμπλεϊ, αλλά ο περιβόητος Ντον Κινγκ, μάνατζερ, διοργανωτής αγώνων και υπεύθυνος για την προώθηση του αθλήματος είχε άλλη άποψη. Αφού πρώτα πρόλαβε να βάλει στην τσέπη μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια από το επόμενο ματς των δύο μποξέρ, έδωσε την εξήγησή του: «Όταν σε ένα άθλημα οι κριτές είναι ουδέτεροι και δεν γνωρίζουν το σπορ (σ.σ: μέχρι και η… Πόλα Αμπντούλ, πρώην μαζορέτα των Λέικερς, τραγουδίστρια και ηθοποιός κάνει αυτή την δουλειά!), αυτά συμβαίνουν»…
Νο6: Η «ψυχροπολεμική» ήττα του Τζόουνς στο ρινγκ(;)
Οι Αμερικανοί φάνηκε να βιώνουν κάτι ανάλογο με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1972, όταν η εθνική ομάδα μπάσκετ έχασε τον τελικό των «τριών δευτερολέπτων» από την Ρωσία με εκπρόθεσμο(;) καλάθι του συχωρεμένου Αλεξάντερ Μπέλοφ στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Οι παίκτες του Χένρι «Χανκ» Άιμπα δεν πήραν ποτέ τα αργυρά μετάλλιά τους (φυλάσσονται μέχρι σήμερα σε θυρίδα στην Ελβετία), όμως ο Ρόι Τζόουνς Jr. ανέβηκε κανονικά στο βάθρο το 1988… Ο 30χρονος (τότε) πυγμάχος φάνηκε να νικά τον Νοτιοκορεάτη Παρκ Σι-Χουν στον τελικό, αλλά οι κριτές, όπως στην παραπάνω περίπτωση, είχαν άλλη άποψη και ο χρυσός έμεινε στην Ασία και με 3-2 στον «γηπεδούχο» Σι-Χουν. Τους επόμενους μήνες υπήρξαν καταγγελίες για χρηματισμούς, όμως παρά την έρευνα της Δ.Ο.Ε., δεν υπήρξαν στοιχεία που να καταδεικνύουν κάτι τέτοιο και ο παλαίμαχος μποξέρ έμεινε με την δεύτερη θέση, όσο και αν οι φωνές του αντηχούν ακόμη στην Σεούλ…
Νο5: Ηθοποιός ή… μαριονέτα πολιτικών;
Οι πλέον θρυλικοί αγώνες της αμερικανικής πυγμαχίας δεν ήταν μόνο οι σπουδαίες κόντρες ανάμεσα στους Τσαρλς «Σόνι» Λίστον και Μοχάμαντ Άλι, αλλά και ένα «πεδίο» πολιτικο-θρησκευτικής διαμάχης. Μερικοί μίλησαν για «στημένα» ματς από λιποτάκτες του Βιετνάμ, που κέρδισαν εκατομμύρια ποντάροντας εναντίον του Λίστον στις 25 Μαΐου 1965, άλλοι για εμπλοκή Μουσουλμάνων ή και της Μαφίας! Ο Άλι νίκησε εκείνον τον επαναληπτικό, χάρη σε μια γροθιά που δεν… είδε κανείς, ούτε εμφανίστηκε ποτέ στην τηλεόραση! Σε μια περίοδο, όπου ο Μάλκολμ-Χ είχε δολοφονηθεί, οι εφημερίδες έγραφαν περί «δολοφονίας του μποξ, ανάλογη του Κένεντι!», ενώ ο ηττημένος κατηγορήθηκε από «κακός ηθοποιός» έως «πιόνι» πολιτικών!
Νο4: Η «μαύρη απειλή»
Η συνομοταξία των προέδρων της MLB, επαγγελματικής λίγκας του μπέιζμπολ, πάντως, είχε προλάβει να «χτυπήσει» πολύ πιο πριν την προσπάθεια μείωσης των απολαβών, την δεκαετία του ’80, σε μια επιχείρηση πολύ σημαντικότερη των χρημάτων, όπως είδαμε παραπάνω… Στα τέλη των 40’s, χωρίς να υπάρχει κανένας σχετικός κανονισμός (όπως π.χ. στο ΝΒΑ, όπου ανεπίσημα δεν υπήρχαν παραπάνω από τρεις σε κάθε ρόστερ μέχρι το 1960), οι ομάδες αποφασίζουν να μην υπογράφουν μαύρους παίκτες, μέχρι την απόκτηση του Τζάκι Ρόμπινσον από τους Ντότζερς, το 1947.
Η περίπτωση του Ρόμπινσον, που άλλαξε στην κυριολεξία το «πρόσωπο» των σπορ της χώρας, δεν αποτέλεσε λαμπρό παράδειγμα, παρά μόνο μέχρι τα τέλη των 50’s, όταν οι Σέλτικς των 8 συνεχόμενων τίτλων υπέγραψαν σε ένα καλοκαίρι τους (έγχρωμους) Μπιλ Ράσελ, Κ.Σ. Τζόουνς, Σαμ Τζόοθνς και Σατς Σάντερς! Η καχυποψία ήταν τόσο μεγάλη, ώστε ο Τζάκι Ρόμπινσον είπε στον πρόεδρο των Ντότζερς, Μπραντς Ρίκεϊ: «Ψάχνετε για κάποιον νέγρο να φοβάται να παίξει;», για να λάβει την απάντηση: «Αναζητώ έναν αθλητή που να μάχεται»…
Νο3: «Δικαιούστε (;) εκπροσώπηση δικηγόρου…
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’60, κανένας παίκτης του αμερικανικού πρωταθλήματος χόκεϊ δεν είχε διανοηθεί να συνοδευτεί από δικηγόρο σε διαπραγματεύσεις συμβολαίων… Ωσότου ο Μπόμπι Ορ των Μπόστον Μπρούινς δεν δέχτηκε να μιλήσει για ανανέωση, χωρίς τον δικηγόρο του, Άλαν Ίγκλσον, αλλά δίχως να το ξέρει, δημιούργησε μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα και τον επόμενο σταρ – εκτός πάγου – του αθλήματος!
Ο Ίγκλσον, αφού εκπροσώπησε πολλούς άλλους παίκτες, έγινε πρόεδρος της Ένωσης Παικτών, εκπρόσωπος του τζένεραλ μάνατζερ των Μπρούινς, Χάρι Σίντεν, ενώ δεν είχε πρόβλημα με κανέναν άλλον ιδιοκτήτη! Ο φιλόδοξος νομικός είδε τα όνειρά του (μεγαλομανίας) να γίνονται πραγματικότητα, μέχρι το 1998, όταν οι καταγγελίες για στημένα ματς και χρηματισμούς τον έστειλαν στην φυλακή…
Νο2: Αν έχεις τέτοιους φίλους…
Το «όνειρο» γίνεται πραγματικότητα για τους απανταχού λάτρεις του μπάσκετ, όμως για έναν (δις) πρωταθλητή του ΝΒΑ εξελίσσεται σε εφιάλτη… Ο Αϊζάια Τόμας, μαθητής του ιδιόρρυθμου τεχνικού των Ιντιάνα Χούζιερς του NCAA, Μπόμπι Νάιτ και ήδη κάτοχος δύο δαχτυλιδιών με τους Ντιτρόιτ Πίστονς (1989, 1990) την παθαίνει όπως και ο Ντομινίκ Ουίλκινς. Αμφότεροι δεν «χωρούν» στην πρώτη, αυθεντική και μοναδική «Dream Team» του 1992, που εκπροσώπησε τις Η.Π.Α στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης και παρακολουθούν από την τηλεόραση την «παρέλαση» των Τζόρνταν-Μπερντ-Τζόνσον και των υπόλοιπων σούπερ-σταρ!
Αν και μόλις 31 ετών και παρά το γεγονός ότι στο τιμόνι της «Ομάδας-Όνειρο» ήταν ο τεχνικός του στους Πίστονς, Τσακ Ντέιλι (αν και οι προπονητές δεν καλούν τους διεθνείς), ο Τόμας μένει εκτός 12αδας, αντί των (ανταγωνιστών) Τζον Στόκτον, Κρις Μάλιν και του σταρ του κολεγίου Ντιούκ, Κρίστιαν Λέτνερ… Ο ίδιος το απέδωσε στον «άσπονδο» φίλο του, Μάικλ Τζόρνταν, ενώ πέρασαν αρκετά χρόνια για να συγχωρέσει τον «αδερφό» του, Μάτζικ Τζόνσον που δεν του στάθηκε και δεν βοήθησε στην κλήση του, αφού οι επιλογές φαίνεται ότι έγιναν από τους μεγάλους αστέρες. Ο Τόμας, νυν πρόεδρος των Νικς της Νέας Υόρκης έχασε έτσι την τελευταία του ευκαιρία για ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο.
Το 1984 στους Αγώνες του Λος Άντζελες, είχε ήδη μετακομίσει στο ΝΒΑ και η λίγκα έστελνε ακόμη παίκτες από κολέγια, ενώ το 1980, που ήταν μέλος της ομάδας, η απόφαση του προέδρου των Η.Π.Α., Τζίμι Κάρτερ, για μποϊκοτάζ της διοργάνωσης στην Μόσχα, του στέρησε το όνειρο.
Νο1: «Έστησαν» (και) την αποχώρηση τους;…
Ποιός είπε ότι η διαπλοκή είναι φαινόμενο των τελευταίων ετών ή ακόμη και δεκαετιών; Ο Έλιοτ Καλμπ «ξεσκάλισε» από το αρχείο του μέχρι και μια «θεωρία συνωμοσίας» από το 1926 (!), όταν κανείς δεν κατάλαβε τον λόγο της αποχώρησης των Τάι Κομπ και Τρις Σπίκερ από το πρωτάθλημα του μπέιζμπολ. Αμφότεροι, βρίσκονταν μεν στο τέλος της καριέρας τους, όμως κρατούσαν σε Τάιγκερς και Ίντιανς και το πόστο του προπονητή-μάνατζερ και θεωρούνταν ακόμη αστέρια της λίγκας, όμως… Το ίδιο καλοκαίρι, υποχρεώθηκαν (;) να αποχωρήσουν από την ενεργό δράση, κατόπιν φημών που έκαναν λόγο για παιχνίδια που έστησαν οι δυο τους μερικές σεζόν νωρίτερα!
Οι Κομπ-Σπίκερ, αφού συναντήθηκαν με τον κομισάριο (και δικαστή) Λάντις και παρά την έλλειψη στοιχείων εις βάρος τους επέμειναν αρχικά στην απόφασή τους για λόγους ευθιξίας. Ωστόσο, ανώνυμα γράμματα από (φερόμενους) παίκτες της εποχής, που κατήγγειλαν ότι και οι δύο «κατηγορούμενοι» «έκοβαν» αθλητές από τις ομάδες τους, λόγω απροθυμίας να συμμετάσχουν στα «κόλπα» τους δυσχέραναν την θέση τους… Δίχως κανείς να καταλάβει κάτι και αφού κανείς δεν μίλησε επίσημα και επώνυμα, τα περιβόητα γράμματα… χάθηκαν και οι Κομπ-Σπίκερ επέστρεψαν θριαμβευτές! Μάλιστα, θέλησαν να κερδίσουν και τις εντυπώσεις, αλλά απέσυραν τις μηνύσεις, ενώ στα επόμενα χρόνια έγιναν και από τα πρώτα μέλη του Hall Of Fame του μπέιζμπολ στις Ηνωμένες Πολιτείες.
από τον Γιώργο Αδαμόπουλο
Πηγή: Εθνοσπόρ 16/5/2005
