Για κάποιους, η έκφραση «την επόμενη φορά», ακούγεται σαφώς και σαν παρηγοριά ή κατάρα. Ίσως έτσι να ήχησε και στα αυτιά του Αλέξανδρου Νικολαΐδη τις φορές που (νόμιζε πως) την άκουσε. Και κυρίως το 2000 στο Σίδνεϊ, όταν έσπασε το πόδι του στον προημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων, εναντίον του Κολομβιανού Κάστρο και υποχρεώθηκε να μείνει εκτός δράσης για δύο χρόνια…
Αυτό το «την επόμενη φορά» το άκουσε τότε. Το άκουσε και το 2004, όταν μπροστά στο κοινό της πατρίδας του κατέκτησε το ασημένιο ολυμπιακό μετάλλιο! Ενδεχομένως να ήταν κι ένας ψίθυρος όταν το 2008 -πριν σταθεί και πάλι στο δεύτερο σκαλί του βάθρου στο Πεκίνο- χρίστηκε πρώτος λαμπαδηδρόμος στην Τελετή Αφής της Φλόγας.
Μονάχα που πια, ο πρωταθλητής του τάε-κβον-ντο μοιάζει έτοιμος να βροντοφωνάξει «αυτή τη φορά!». Γιατί ίσως αυτή η «επόμενη φορά» να είναι φέτος και να δείχνει σαν μία προσωπική… ευλογία. Διότι ο 33χρονος Νικολαΐδης θα είναι αφ’ ενός ο σημαιοφόρος της Ολυμπιακής αποστολής στο Λονδίνο και θα εισέλθει πρώτος στο Ολυμπιακό Στάδιο της αγγλικής πρωτεύουσας, την ερχόμενη Παρασκευή. Δηλώνοντας στο «ΕΘΝΟΣ της Κυριακής» πως «αυτή θα είναι η πιο σημαντική στιγμή στην καριέρα μου»! Και αφ’ ετέρου ευελπιστεί, ότι «φέτος μπορώ να πάρω το χρυσό μετάλλιο»!!!
Πώς αισθάνεσαι που θα έχεις όλους τους αθλητές στο Λονδίνο… στην πλάτη σου;
«Δεν κρύβω ότι το να είμαι σημαιοφόρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν ένα παιδικό όνειρο που δεν πίστευα πως θα πραγματοποιηθεί. Αποτελεί την πιο σημαντική στιγμή για μένα και ευελπιστώ ότι μπαίνοντας πρώτος στο γήπεδο, θα κάνω καλό ποδαρικό για όλους τους αθλητές της Ελλάδας».
Πού και πώς έμαθες για την απόφαση της Ε.Ο.Ε. να σε χρίσει σημαιοφόρο;
«Αν και προπονούμαι στην Αθήνα αυτόν τον καιρό, μου τηλεφώνησαν ενώ ήμουν για λίγο στην Θεσσαλονίκη. Βρισκόμουν στο κέντρο της πόλης και ευτυχώς που ήμουν μέσα στο αυτοκίνητό, γιατί αλλιώς θα γινόμουν δημόσιο θέαμα, αφού ούρλιαζα από χαρά! Μάλιστα, συνειδητοποίησα ότι ακόμη κι αν κατακτήσω το χρυσό μετάλλιο, η διάκριση δεν θα μπορεί να ξεπεράσει το γεγονός ότι θα έχω κρατήσει πρώτος την σημαία της πατρίδας μου στην Τελετή Έναρξης της σπουδαιότερης διοργάνωσης στον κόσμο. Ειδικά σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνάει η χώρα».
Στους 4ους Ολυμπιακούς Αγώνες της καριέρας σου (σ.σ.: 2ος αθλητής του τάε-κβον-ντο, μετά τον Αμερικανό, Στίβεν Λόπεζ), τι επιδιώκεις;
«Θέλω να τους απολαύσω πάνω απ’ όλα για τον εαυτό μου. Το 2000 στο Σίδνεϊ, ήμουν πρωτάρης και είχα την ατυχία να σπάσω το πόδι μου. Το 2004 στην Αθήνα, ομολογώ πως είχα άγχος γιατί δεν ήθελα να απογοητεύσω τους συμπατριώτες μου στην εξέδρα. Το 2008 στο Πεκίνο αισθανόμουν ότι έπρεπε να αποδείξω πως το ασημένιο μετάλλιο στην Αθήνα δεν ήταν τυχαίο. Φέτος, όμως, θα αγωνιστώ χωρίς έγνοιες και νομίζω πως μπορώ να κατακτήσω το χρυσό»!
Ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας, Χένρι Μίλερ, έλεγε ότι «στις Η.Π.Α. έχουμε δύο σημαίες. Μία για τους πλούσιους και μία για τους φτωχούς. Όταν κυματίζει η πρώτη, τα πάντα είναι υπό έλεγχο. Όταν κυματίζει η δεύτερη, αυτό σημαίνει πως υπάρχει κίνδυνος, αναρχία, επανάσταση…». Πόσες σημαίες πιστεύεις πως έχει η δική του πατρίδα;
«Σε όλο τον κόσμο, υπάρχουν καταστάσεις ανισότητας, διαχωρισμών. Παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, σκέφτομαι πως θα κρατώ την σημαία του αθλητισμού, που είναι κάτι όμορφο και προσδίδει ευθύνη, περηφάνια. Ξέρω πως πιθανή επιτυχία ή αποτυχία των Ελλήνων αθλητών στο Λονδίνο μπορεί να έχει αντίστοιχο αντίκτυπο στην Ελλάδα».
Πώς ήταν το επίπεδο της προετοιμασίας σου;
«Πάντα λέω ότι θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Όμως κάναμε ό,τι χρειαζόταν. Παρότι εμείς που ασχολούμαστε με ατομικά αθλήματα, που είναι ουσιαστικά ερασιτεχνικά, έχουμε στερηθεί πολλά πράγματα, είμαι αισιόδοξος και δεν πρόκειται να ρίξω ευθύνες αλλού αν κάτι δεν πάει καλά»…
Σε ό,τι αφορά τις στερήσεις που ανέφερες, περίμενες κάτι διαφορετικό, δεδομένης και της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής κατάστασης της χώρας;
«Κατανοώ πως τα σπορ έχουν επηρεαστεί από την κατάσταση στην χώρα. Εδώ η κρίση έχει πλήξει ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Δεν θέλω να πω αν περίμενα κάτι παραπάνω από την πολιτεία. Άλλωστε, εμείς των ατομικών-ερασιτεχνικών αθλημάτων πορευόμασταν πάντα με την τρέλα μας και οι δυσκολίες που συναντούσαμε μας πείσμωναν».
Η κατάργηση προνομίων για τους πρωταθλητές, τι στίγμα αφήνει στον αθλητισμό;
«Έχει αφήσει ήδη το στίγμα του. Θυμάμαι συναθλητές μου στο Πεκίνο, που ήταν τότε 18-19 ετών και κλήθηκαν να αποφασίσουν αν θα ζήσουν ή θα αθληθούν. Λυπάμαι που αρκετοί διάλεξαν το πρώτο, λόγω των δυσκολιών και δεν θα είναι στο Λονδίνο. Χαίρομαι, πάντως, που ο νέος υφυπουργός αθλητισμού, κ. Γιάννης Ιωαννίδης, είπε πως σκοπεύει να επαναφέρει κάποια προνόμια. Διότι αυτά είναι η βάση του ερασιτεχνικού αθλητισμού, που όμως απαρτίζεται από άψογους επαγγελματίες. Αλλιώς φοβάμαι ότι το 2016 στο Ρίο θα είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα».
Η εμπειρία 3 Ολυμπιακών συμμετοχών και τόσων διακρίσεων (εκτός των δύο ασημένιων ολυμπιακών μεταλλίων, έχει χρυσό και χάλκινο μετάλλιο σε Πανευρωπαϊκό, το 2008 και 2010 και ένα χάλκινο σε αγώνες παγκοσμίου ενόπλων δυνάμεων), μπορεί να κρύβει μυστικά για το Λονδίνο;
«Δεδομένου ότι στην κατηγορία μου (σ.σ.: +80κ.) ο μ.ο. ηλικίας είναι πιο μεγάλος, ίσως η εμπειρία να παίξει σημαντικό ρόλο. Ξέρω πια από τι έχω νικηθεί, τι πρέπει να νικήσω και δεν αποκλείεται οι προηγούμενες συμμετοχές μου να μου δώσουν πλεονέκτημα έναντι πρωτοεμφανιζόμενων αντιπάλων».
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης είναι πολιτικοποιημένος, αλλά δεν θα του άρεσε ποτέ να δώσει υποσχέσεις σαν πολιτικός. Στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου θα βρεθεί στην πατρίδα του άλλοτε Βρετανού πρωθυπουργού, Ουίνστον Τσόρτσιλ, που σε μία από τις αμέτρητες φλεγματικές δηλώσεις του, είχε επισημάνει κάποτε ότι «ο καλός πολιτικός είναι εκείνος που μπορεί σήμερα να προβλέψει τι θα συμβεί την επόμενη μέρα ή τον επόμενο χρόνο. Αλλά και εκείνος που έχει επίσης την ικανότητα να εξηγήσει… γιατί δεν έγινε τίποτε!».
Θα μπορούσες να μας εξηγήσεις πώς πέτυχες, παρά τις αντιξοότητες και προφανώς τις αντίθετες προβλέψεις;
«Σκέφτομαι συχνά πως ο τραυματισμός μου το 2000… μού έκανε καλό. Με έκανε πιο ξεροκέφαλο! Έπειτα από αυτόν αισθανόμουν πως δεν φοβάμαι κανέναν! Έχω κάνει 12 χειρουργεία, όμως μετά το σπασμένο πόδι στο Σίδνεϊ, ήξερα πως δεν υπάρχει κάτι άλλο να με πτοήσει. Το μότο μου είναι “never mind, never quit”. Δηλαδή ό,τι άσχημο κι αν συμβεί, δεν πειράζει. Και αυτό με κάνει να μην τα παρατώ ποτέ».
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έχει απωθημένα από την καριέρα του;
«Ειλικρινά κανένα! Ακόμη και σήμερα να σταματούσα, θα έφευγα με γεμάτη καριέρα. Σαφώς και ονειρεύομαι ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, όμως δεν είμαι μηδενιστής. Ούτε τα λίγα χρήματα είναι απωθημένο, γιατί ξεκινώντας συμβιβάζεσαι μ’ αυτό. Εγώ, πάντως, είχα στο πλάι μου από το 2000 την Εθνική Τράπεζα και από φέτος την εταιρεία ΕΚΟ».
Ως σύζυγος πρώην αθλήτριας (σ.σ.: η άλλοτε παίκτρια βόλεϊ του Παναθηναϊκού, Ρούξι Ντουμιτρέσκου), πιστεύεις πως στο σπίτι καταλαβαίνουν καλύτερα τις… παραξενιές ενός αθλητή;
«Μάλλον ναι, αφού είπα πως στον αθλητισμό είμαι ξεροκέφαλος! Η σύζυγός μου με βοήθησε ιδιαιτέρως γιατί εκτός από τα μεταξύ μας αισθήματα, έχει παίξει επαγγελματικά και κατανοεί τις δυσκολίες που συχνά μεταφέρω στο σπίτι».
Θα συμβούλευες τον 16 μηνών γιο σου να ασχοληθεί με το τάε-κβον-ντο; Όπως έκανε ο δικός σου πατέρας, που υπήρξε κι εκείνος πρωταθλητής;
«Έχοντας ζήσει όλες τις δυσκολίες του τάε-κβον-ντο κανονικά θα έλεγα όχι. Όμως μάλλον θα έχει αθλητικά γονίδια, οπότε θα περιμένω να διαλέξει μόνος του. Αν αποφασίσει να με ακολουθήσει, θα είμαι δίπλα του».
Θα γινόσουν προπονητής; Ίσως για χάρη του συναθλητή αδερφού σου;
«Περισσότερο θέλω να ιδρύσω έναν δικό μου σύλλογο, ώστε να μεταφέρω στα παιδιά όσα έμαθα. Όσο για τον αδερφό μου, είναι 23 ετών, πήρε χάλκινο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα αλλά έχασε την πρόκριση για το Λονδίνο. Δεν θα έλεγα πως είμαι προπονητής του. Συναθλητές είμαστε και προπονούμαστε μαζί 7-8 χρόνια. Έχει μάθει να με ακούει, όπως τον ακούω και μαθαίνω κι εγώ από εκείνον».
Γράφει ο Γιώργος Αδαμόπουλος
Δημοσιεύτηκε στο Έθνος
