Το καλοκαιρινό πρωινό της 7ης Ιουνίου 1993 στην Αθήνα, έφτασαν τα άσχημα μαντάτα από την βροχερή Γερμανία… Οι «ουρανοί είχαν ανοίξει» όχι μόνο για να στείλουν νερό στην Κεντρική Ευρώπη, αλλά και για να πάρουν μαζί τους μια για πάντα τον «γιο του διαβόλου». Το άψυχο σώμα που βρέθηκε στις 5:20 τα ξημερώματα εκείνης της μέρας στον αυτοκινητόδρομο «Α-9» του Ίνγκολσταντ, έξω από το Μόναχο ήταν του Ντράζεν Πέτροβιτς. Δυστυχώς δεν ήταν κακόγουστη φάρσα και ξάφνου γίνεται αντιληπτό το πόσο κοντινή είναι η γραμμή αγάπης-μίσους…
Ένας άνθρωπος που άγγιξε τα όρια του μύθου και οι περισσότεροι «λάτρευαν να μισούν», αλλά αποδείχθηκε ότι βαθιά μέσα τους μόνο να τον θαυμάσουν μπορούσαν. Κι ας επέμενε να «γελοιοποιεί» τον αντίπαλο με την γλώσσα έξω από το στόμα του, λέγοντας συνεχώς: «Δείξε μου κάποιον που δεν είναι θρασύς, να σου δείξω κάποιον που δεν θα γίνει ποτέ πρωταθλητής».
Αύριο, συμπληρώνονται κιόλας 11 χρόνια από την μέρα που ο σύγχρονος «Μότσαρτ» επαναλάμβανε την ιστορία, αφήνοντας ξανά ημιτελή την συμφωνία του, όπως ακριβώς το «Ρέκβιεμ» του Βόλφανγκ Αμαντέους το 1791. Τούτες εδώ οι αράδες δεν είναι και δεν θέλουν να γίνουν το «μνημόσυνο» ίσως του κορυφαίου καλαθοσφαιριστή που ανέδειξε η Ευρώπη και σημάδεψε το άθλημα τόσο πολύ, ως το απόλυτο πρότυπο και επιτομή της σκληρής δουλειάς.
Το βασίλειο του 29χρονου τότε Ντράζεν, ήταν πάντοτε ένα κλειστό γυμναστήριο και στέμμα του μια πορτοκαλί μπάλα… Όμως, ο «θρόνος» του έμελλε να χτιστεί από τις κόκκινες λαμαρίνες του «Γκολφ» που οδηγούσε η φίλη του και πρώην Μις Γερμανία, Κλάρα Σελέντζι εκείνο το καταραμένο πρωινό.
Οι εμπνεύσεις του στο παρκέ ήταν σχεδόν πάντα πετυχημένες, αλλά στις 6 Ιουνίου δεν άκουσε τον καλό του φίλο, Στόγιαν Βράνκοβιτς. Ο τελευταίος αγώνας της Κροατίας στο τσάλεντζ ράουντ του Βρότσλαβ (ήττα 90-94 από την Σλοβενία) ήταν το «κύκνειο άσμα» του. Στην «Χάλα Λούντοβα», σημειώνει 30π. (11/15βολ., 5/9διπ., 3/10τριπ., 1ριμπ., 3κλεψ., 1ασ., 1λάθος σε 35΄), αλλά για την επιστροφή στην πατρίδα επιμένει: «You fly, you die» («πετάς, πεθαίνεις») συνήθιζε να λέει και αποφάσισε να γυρίσει οδικώς… Όμως, ενώ οι αποσκευές του προσγειώθηκαν στο Ζάγκρεμπ, εκείνος είχε απογειωθεί για το ταξίδι στον ουρανό, εκεί, όπου είναι τόσο εγωιστής, που θαρρεί κανείς θα μάχεται ακόμη να γίνει το πιο λαμπερό αστέρι.
Η σπουδαία, μεγάλη αλλά και συνάμα τόσο μικρή ζωή του άρχισε στις 22 Οκτωβρίου 1964 στο Σίμπενικ, τότε που η πόλη δεν είχε ακόμη ομάδα μπάσκετ! Γιος της Μπιζέρκα και του Τζόλε, ανώτατου αξιωματικού της αστυνομίας, γεννήθηκε για να εξουσιάσει και να δυναστεύσει το ευρωπαϊκό μπάσκετ. «Ambition sin freno» έγραψε το περιοδικό «Gigantes Del Basket», τρεις εβδομάδες πριν το μοιραίο δυστύχημα. «Φιλοδοξία χωρίς όρια», δηλαδή και το 1983 (έχοντας χάσει δύο τελικούς Κόρατς από την Λιμόζ) οδηγεί την μόλις 10 ετών Σιμπένκα στον τίτλο, αλλά 16 ώρες αργότερα η Ομοσπονδία τον αναιρεί! «Είμαστε πρωταθλητές» φωνάζει ο Πέτροβιτς που δεν κατεβαίνει στον επαναληπτικό, βγάζοντας για λίγο από το πρόσωπό του το αστραφτερό χαμόγελο.
Συνεχίζει στην Τσιμπόνα (1984-1988), κατακτώντας το Πρωταθλητριών το 1985 και 1986, την πρώτη φορά κόντρα στην Ρεάλ, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλιάς. Και επειδή «όταν δεν μπορείς να τον νικήσεις, γίνε συμπαίκτης του», υπογράφει στην Μαδρίτη το 1988, όπου, με 62π.(!) πάλι στο ΣΕΦ, νικά 117-113 στην παράταση την Καζέρτα (Οσκάρ Σμιντ 44π.) για το Κυπελλούχων και δίνει επίσης το ισπανικό πρωτάθλημα στην «Βασίλισσα»!
Δεν υπάρχει πλέον άλλη πρόκληση πλην του ΝΒΑ, αλλά… Στο Πότλαντ, ο Ρικ Έιντελμαν δεν τον χρησιμοποιεί (7,6π. μ.ο.) και ο ίδιος ο Ντράζεν θυμάται «μόνο την βροχή και το ότι είχα την καλύτερη θέση του γηπέδου. Στον πάγκο»! Η αναγέννησή έρχεται στο Νιου Τζέρσεϊ, το 1991, δίχως πάντως να γίνει ο πρώτος Ευρωπαίος που θα αγωνιστεί σε Ολ Σταρ Γκέιμ και την τελευταία του σεζόν εκεί, (πριν, όπως επιμένουν οι αφοί Γιαννακόπουλοι προλάβει να υπογράψει στον Παναθηναϊκό) το 1992-93, έχει 22,3π. και ποσοστά ευστοχίας καλύτερα του Μάικλ Τζόρνταν! «Τον αντίκριζα και πείσμωνα γιατί καταλάβαινα από το βλέμμα του ότι δεν φοβάται» είπε αργότερα ο «Αέρινος», αλλά το «ελιξήριο» του Πέτροβιτς ήταν άλλο: «Ο ήχος της μπάλας μου δίνει ζωή και ρουφάω κάθε στιγμή που κλειδώνομαι μαζί της σε ένα γήπεδο» ή όπως πρόσθεσε ο αδερφός του, Άτσο, «ήταν εργασιομανής, όχι επειδή ξόδευε 8 ώρες για προπόνηση, αλλά γιατί δεν έδωσε στον εαυτό του ούτε μια μέρα ρεπό».
Μια βρετανική παροιμία λέει «let the good times roll», άσε, κοινώς, τις καλές στιγμές να έρθουν, αλλά ο Ντράζεν δεν ήταν θιασώτης της… αγγλικής λογικής. Για την ακρίβεια, δεν πίστευε σε καμία λογική, εκτός από την δική του. Μοναδικός του «θεός» ήταν η δουλειά, αν και «κάποτε διάβαζα τι λένε τα άστρα για μένα. Μέχρι που κατάλαβα πως είναι καλύτερο να μην ξέρεις τι σε περιμένει στο μέλλον, γνωρίζοντας ότι όλα εξαρτώνται από μένα», εκμυστηρεύτηκε το 1992, όμως, όπως έγραψε ο Μάριο Ζόρκο, το 1993, το ωροσκόπιό του προέβλεπε σοβαρές αλλαγές στην ζωή του και τραυματισμούς! Η μοίρα άφησε πια την μητέρα του, Μπιζέρκα, να περιποιείται καθημερινά τον τάφο του στο Μιρογκόι και να υποδέχεται ευπρόσδεκτα κάθε έναν από τους χιλιάδες επισκέπτες-θαυμαστές του γιου της. Εκείνη η ψιλόλιγνη φιγούρα δεν ζει, όμως δεν πέθανε, διότι δεν πεθαίνουν όσοι αφήνουν πίσω τους πολύτιμη παρακαταθήκη. Ντράζεν, σε ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις, αλλά, κυρίως, για την έμπνευση…
