Γενήθηκα στην Ξάνθη το 1949 και σπούδασα στη Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης.. Ζω και εργάζομαι στην Ξάνθη. Ασχολούμαι με την ποίηση, το δοκίμιο, την ιστορία και τον πολιτισμό της Θράκης. Είμαι μέλος Λογοτεχνικών και Φιλοσοφικών Εταιρειών.
Πήρα μέρος σε συνέδρια ως εισηγητής, συνεργάζομαι με εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικούς σταθμούς. Διετέλεσα για 8 χρόνια Δημοτικός Σύμβουλος Ξάνθης, μέλος και πρόεδρος πολιτιστικών φορέων, τ. Διευθυντής του Κέντρου Μελέτης Θρακικού Λόγου του Ιδρύματος Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης.
Από το 1972 ως σήμερα εξέδωσα πάνω από 40 βιβλία ποίησης, δοκιμίου και Ιστορίας – Πολιτισμού της Θράκης.
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: όταν ήμουν επτά χρονών και χτύπησα το γόνατό μου, πως ήταν δικό μου γόνατο και δικός μου ο πόνος.
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: οι ντομάτες μύριζαν φύση και αγνότητα.
…την ωραιότερη εκδρομή: με τον μπαμπά μου, τη μαμά μου και την αδελφούλα μου πήγαμε στο πανηγύρι της Παναγίας της Αρχαγγελιώτισσας – είχαμε μαζί μας και φαγητά.
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: ανέβαινα στα σιδερόφραχτα παράθυρα μιας καπναποθήκης στη γειτονιά μας και μετά φοβόμουν να κατεβώ…
… μια ανομολόγητη αμαρτία: όταν ήμουν έφηβος, κάπνιζα κρυφά αραιά και πού, όχι πάντως στις τουαλέτες.
…μια στιγμή απελευθέρωσης: όταν ήμουν έφηβος, ένα απόγευμα πήγα και κάπνισα μπροστά στην είσοδο του Γυμνασίου.
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: στην πίσω μεριά του Άη Βλάση, που ήταν στην αυλή του σχολείου μας, βλέπαμε μεγαλύτερους να κάνουν πράγματα που τα βλέπαμε για πρώτη φορά, ήταν όλα τόσα απλά και αυθόρμητα!
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: τα τετράδια και τα βιβλία τα καλύπταμε με ένα μπλε χαρτί, που με τον καιρό ξεθώριαζε.
…το πιο πικρό δάκρυ: ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου ακούγοντας το ραδιοφωνάκι – ήταν η είδηση της δολοφονίας του Κένεντυ – έκλαψα.
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: κάθε καλοκαίρι πήγαινα κατασκήνωση, γενικά το ευχαριστιόμουν. Κάποτε ήθελα να φύγω, έγραψα ένα γράμμα και όλη τη νύχτα ονειρευόμουν ότι θα ρθούνε να με πάρουν.
…το μυστικό που διέρρευσε: όταν έγραφα στίχους, στην αρχή ήθελα να μένουν κρυφοί – κάποτε όμως το μυστικό μου έγινε γνωστό – τελικά δε με χάλασε…
…την απροσδόκητη γοητεία: πριν από λίγους μήνες είχαμε συνάντηση οι συμμαθητές και συμμαθήτριες που αποφοιτήσαμε από το Λύκειο το 1967 – δεν περίμενα ότι με αγαπούσαν τόσο πολύ οι συμμαθητές μου, μετά τόσα χρόνια.
…το ισχυρότερο άλλοθι: από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου τα πόδια μου ήταν το πιο ισχυρό μου άλλοθι – είμαι αγύμναστος και αδύναμος, απ’ τα πόδια θα πάω.
…το ανεκπλήρωτο θέλω: κάποια φορά, στις γυμναστικές επιδείξεις και στους αθλητικούς αγώνες μου γεννήθηκε η επιθυμία να γίνω αθλητής – και μάλιστα στις ρίψεις…
…την εντονότερη σύγκρουση: όταν ήμουν δημοτικός σύμβουλος και δήμαρχος ήταν ο φίλος μου Φίλιππος Αμοιρίδης, ήθελε να πάρει το κτήριο της ΦΕΞ για να το κάνει δημοτικό συμβούλιο – με λόγια και δημοσιεύσεις αντιτάχθηκα, συγκρούστηκα και τα καταφέραμε.
…μια χαρακτηριστική γεύση: μια πίτα με κιμά – ο κιμάς γενικά, είναι κάτι ανεπανάληπτο, όταν βέβαια είναι σωστά φτιαγμένα.
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: κάπου κάπου, τελευταία σπανιότερα, πετώ στο διάστημα.
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: αγάπησα το όνειρο να πετώ, αν και μερικές φορές είναι γεμάτο ματαιοδοξία.
…την αθεράπευτη ενοχή: είμαι γνήσιος απόγονος του Αδάμ και της Εύας.
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: βλέπω τον κόσμο πάνω από το σταυρό.
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: ήμουν και είμαι αισιόδοξος, ρομαντικός και ενίοτε αφελής – αλλά μ’ αρέσει.
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: “Εδώ Πολυτεχνείο”.
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Όταν πέθανε ο πατέρας μου, μετά την ταφή είχα εκπομπή στο Ράδιο Ξάνθη της ΦΕΞ, κλασική μουσική, χωρίς μια λέξη…
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: Οι γλάροι, στην Ιθάκη.
…την προδοσία που δέχτηκα: Ένας φίλος μου δεν πίστεψε ότι του έλεγα αλήθεια.
…την πληγή που άνοιξα: Μερικές φορές πλήγωνα τους μαθητές / τις μαθήτριες μου, πιστεύοντας ότι το κάνω για το καλό τους.
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
