Διάγνωση; ‘Καρκίνος του μαστού’

Μουδιάζεις ολόκληρη στο άκουσμα εκείνης της φωνής…”Μπορεί να έχεις καρκίνο στο μαστό…”. Έχεις όμως μια μικρή ελπίδα κι αναρωτιέσαι “μήπως έχει κάνει λάθος ο γιατρός, ο υπέρηχος, η μαστογραφία;” Και προσεύχεσαι τη μέρα της εγχείρισης να μην σε προδώσει το στήθος σου

εκείνο που κοσμούσε το σώμα σου και ένιωθες ότι ήταν το πιο δυνατό σημείο της θηλυκότητας σου;

Κι έπειτα σαν κεραυνός έρχεται η βιοψία…που σε βεβαιώνει ότι το σώμα σου σε πρόδωσε κι άρχισε να σε σκοτώνει. Διάγνωση; Καρκίνος του μαστού. Έτσι ξεκίνησε να μου διηγείται την ιστορία της και τη σχέση της με τον καρκίνο η Κλαίρη Παπαγιώργου, 30 ετών, νηπιαγωγός.  Με το πλατύ της χαμόγελο, και τη βαθιά φιλοσοφία που απέκτησε για τη ζωή, είναι η καταλληλότερη να μας ξεναγήσει στην ανθρώπινη διάσταση του καρκίνου του μαστού.

Μου δείχνει το αριστερό της στήθος και μου λέει ‘μου κάνανε μαστεκτομή. Πρέπει να αγαπήσω το σώμα μου και μαζί του και τον καρκίνο μου. Μόνο έτσι άφοβα και με στοργή μπορώ να τον αντιμετωπίσω, έτσι όπως φέρεσαι σε ένα μικρό ατίθασο παιδί’.

Το πρώτο χτύπημα του καρκίνου στο στήθος μου, ήταν ξαφνικό κι αμείλικτο.  «Πριν από τρία χρόνια, ένα πρωινό αισθάνθηκα ένα δυνατό πόνο στο αριστερό στήθος, σα σουβλιά. Ψηλάφισα αμέσως το στήθος μου και είχα ένα εύρημα σαν καρύδι. Πανικοβλήθηκα και τηλεφώνησα αμέσως στον αρραβωνιαστικό μου που έκανε ειδικότητα αναισθησιολογίας. ‘Μην με τρελαίνεις βρε Κλαίρη, μου είπε.  Δεν έχεις τίποτα.  Είναι απλά ο φόβος σου, αλλά έλα στο νοσοκομείο για εξετάσεις».  Έγινε το υπερηχογράφημα και ο γιατρός που ήταν φίλος μας, ήρθε ανήσυχος με τα αποτελέσματα…Αμέσως μετά υποβλήθηκα και σε κυτταρολογική εξέταση. Έπειτα από τρεις μέρες με χειρούργησαν για να μου αφαιρέσουν εκείνο τον περίεργο όγκο που είχε φωλιάσει αυθαίρετα στο στήθος μου».

Αποφασίσαμε με τον Ανδρέα να μην πούμε τίποτα σε κανέναν. Οι γονείς μου μένουν ακόμα και σήμερα στην επαρχία και δεν ήθελα να τους ανησυχήσω. Εξάλλου εκείνες τις δύσκολες μέρες,  δεν συνειδητοποιούσα, αν έβλεπα ένα κακό όνειρο με μεγάλη διάρκεια ή βίωνα μια εφιαλτική πραγματικότητα με ένα σκληρό αντίπαλο, τον καρκίνο του μαστού. Το βράδυ πριν από την εγχείρηση κοίταξα κατάματα τον Αντρέα και του είπα ‘μην μ’ αφήσεις να πεθάνω. Είμαι πολύ νέα…’. Όλα είχαν γίνει τόσο γρήγορα και δεν είχα προλάβει να συνειδητοποιήσω αν φοβάμαι. Ήθελα να βγει γρήγορα ο καρκίνος από πάνω μου. Ο γιατρός που με χειρούργησε ήταν φίλος μας και του είχα πολύ εμπιστοσύνη. Στην επέμβαση ήταν κι ο Ανδρέας. Εκείνο το πρωί δεν μιλούσε, και τα μάτια του ήταν συνέχεια υγρά. Όταν με νάρκωναν, χαριτολογώντας, τους είπα ‘Προσέξετε μην μου χαλάσετε το στήθος…’.

Η εγχείριση έγινε με επιτυχία, αλλά μου έκαναν μερική μαστεκτομή. Το στήθος μου δεν ήθελα να το δω. Όταν το αντίκρισα στις αλλαγές που μου έκαναν, σοκαρίστηκα. Ένιωσα μισή γυναίκα. Γιατί με είχε εκδικηθεί ό,τι ωραιότερο είχα στο κορμί μου; Κι ο Ανδρέας που ήταν τόσο στοργικός και γλυκός μαζί μου, τι να ένιωθε άραγε; Οίκτο, αποστροφή, πραγματική αγάπη; Δεν προλάβαινα να καταγράφω τις εξελίξεις των συναισθημάτων μου κι ήρθαν κι οι χημειοθεραπείες. «Με τις χημειοθεραπείες έχασα τον κόσμο μου. Τότε το έμαθαν οι γονείς μου. Τα καμουφλαρισμένα με χαμόγελο πρόσωπά τους  και οι λέξεις παρηγοριάς τους ήταν βάλσαμο για μένα, όταν άρχισα να λυγίζω και να κλαίω συνέχεια. Ο Ανδρέας ήταν εκεί, αγόγγυστα στο πλάι μου…Μου έδινε θάρρος και μου έλεγε ‘Έχε πίστη μέσα σου κι όλα θα πάνε καλά’. Άρχισαν λοιπόν οι χημειοθεραπείες, οι εμετοί, το παιχνίδι που γινόταν στο αίμα μου με τα χρωματιστά υγρά. Όσο έκανα τη θεραπεία για τρεις μήνες πάντα ονειρευόμουν όμορφα πράγματα ή ξαναζούσα ωραίες στιγμές της ζωής μου. Τότε μέσα στη δυστυχία μου ανέλυσα περισσότερο τη στάση ζωής μου μέχρι τότε και γνώρισα καλύτερα την Κλαίρη.

«Με τις χημειοθεραπείες έχασα τα μαλλιά μου. Μια μέρα μετά την τρίτη χημειοθεραπεία, όταν γύρισα σπίτι, άγγιξα τα ξανθά μακριά μαλλιά μου και μου έμειναν μέσα στη χούφτα μου. Οι μπαντάνες, τα σκουφάκια και μια ωραία περούκα είχαν γίνει πλέον οι σύντροφοι του κεφαλιού μου. Έκλαψα πολύ τότε και αποφάσισα παρά την αρρώστια που με έτρωγε, να περιποιούμαι τον εαυτό μου, κυρίως για τον Ανδρέα που τον μαράζωνε μέρα με τη μέρα η αρρώστια μου.  Εκείνη την περίοδο τα φάρμακα με είχαν διαλύσει, έκανα συνέχεια εμετούς, δεν μπορούσα οργανικά να κάνω τίποτα. Τότε αναρωτιέσαι πως είναι ο θάνατος…  Στον Ανδρέα, στους γονείς και στους φίλους μου, φαινόμουν δυνατή και τους έλεγα ‘Καλά είναι δυνατόν μια Κλαίρη να πεθάνει; Πάτε καλά; Εγώ θα τη φάω την αρρώστια κι όχι εκείνη εμένα’. Κι ήταν πολλές νύχτες που αφουγκραζόμουν την ανάσα του Ανδρέα και του έλεγα βουβά ‘Άραγε θα μπορέσουμε να ζήσουμε τα όνειρά μας; Θα γίνω καλά; Θα μπορέσω αργότερα να σου χαρίσω ένα μωρό; ‘ Έβλεπα το λαβωμένο στήθος και έσταζαν κάποια δάκρυα και την ίδια στιγμή αναπτερωνόταν το ηθικό μου και έλεγα θα τα καταφέρω.

Μετά τις χημειοθεραπείες, ήρθαν οι ακτινοβολίες. Μου ακτινοβολούσαν το σημείο που μου είχαν αφαιρέσει. Μόλις τελείωσαν έκανα ένα ταξίδι στην Ισπανία με τον Ανδρέα. Άρχισα, ωστόσο, να κάνω ενέσεις στην κοιλιά για να σταματήσω την περίοδο.  Τον πρώτο χρόνο με τις ενέσεις υπέφερα.  Είχε αλλάξει όλος μου ο μεταβολισμός.  Τη μια στιγμή λουζόμουν στον ιδρώτα και την αμέσως επόμενη κρύωνα.  Με πονούσαν τα γεννητικά μου όργανα.  Είχα χάσει τις ερωτικές μου ορμές.  Με ταλαιπωρούσαν έντονοι πονοκέφαλοι, είχα νεύρα, πονούσαν όλες μου οι αρθρώσεις.

Σήμερα τρία χρόνια μετά, οι παρενέργειες έχουν ελαττωθεί και μου έχει ξαναέρθει περίοδος. Παντρευτήκαμε με τον Ανδρέα, τον άντρα που με στήριξε, που έκανε υπομονή και με ανέχτηκε εκείνες τις στιγμές που εγώ παραληρούσα από την παράνοια. Ένα παιδί θα είναι δώρο ζωής και για τους δυο μας.  Διορίστηκα σε δημόσιο νηπιαγωγείο, κι έκανα πλαστική στο στήθος μου, το οποίο έγινε πιο ωραίο από πριν. Όλα στη ζωή μου είναι πλέον όμορφα.

Σήμερα είμαι καλά, αλλά ο κίνδυνος όμως πάντα υπάρχει. Είμαι αισιόδοξη και ψύχραιμη. Πάλεψα με εκείνο που μίσησε το κορμί μου και πήγε να με αφανίσει. Νίκησα τον καρκίνο. Τα μαλλιά μου είναι πάλι μακριά και όμορφα, αθλούμαι και αγαπώ την Κλαίρη ουσιαστικά. Υπάρχουν βέβαια στιγμές που ο ίδιος ο εαυτός μου με προδίδει και το παράπονο ξεχειλίζει ‘Γιατί συνέβησαν σε μένα όλα αυτά; Γιατί έπρεπε να ταλαιπωρηθώ έτσι; Γιατί ο καρκίνος στο στήθος χτύπησε εμένα; Γιατί; Γιατί…πολλά γιατί αναπάντητα. Σίγουρα ο καρκίνος με μεγάλωσε και με μέστωσε. Με έμαθε να αγωνίζομαι, να κάνω καλύτερες επιλογές, να εκφράζω τα θέλω και τα συναισθήματά μου, να εκτιμώ τη ζωή και κυρίως να μην είμαι πλέον μίζερη όπως παλιά. Ο καρκίνος με έκανε να πιστέψω ότι υπάρχει Θεός, παρόλο που στην αρχή κλονίσθηκε η πίστη μου. Με έκανε να αγαπήσω κάθε σπιθαμή του σώματος μου και να τη σέβομαι. Με έμαθε να συνειδητοποιήσω τι σημαίνει καλοσύνη και κυρίως αγάπη.

Αγάπη χρειάζεται η ζωή μας και κυρίως να μην την παραμελούμε και να μην την αφήνουμε να σκουριάζει. Η σκουριά είναι δυστυχία. Θυμάμαι εκείνη τη μέρα που εγχειριζόμουν. Στη λίστα ήταν άλλες 16 γυναίκες. Είναι πολλές οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο που έχουν χτυπηθεί από καρκίνο του μαστού. Είναι λες και θέλει να αφανίσει το γυναικείο φύλο. Εμείς λοιπόν οι γυναίκες ας του κλείσουμε την πόρτα με την πρόληψη. Υπέρηχο στο μαστό και μαστογραφία μετά τα 20 και όχι μετά τα 40. Κι όταν αυτός εισβάλλει στο κορμί μας, το μόνο που χρειάζεται για να φύγει, είναι πίστη, αγάπη και όχι εγκατάλειψη του εαυτού μας. Ο καρκίνος του μαστού μπορεί να νικηθεί, αρκεί  να μην παραδώσουμε τα όπλα πριν από τη μάχη.